Rozdział XVII „Stracone nadzieje”

[...] nadzieja is­tnieje zaw­sze, do os­tatniej chwi­li. Dla­tego właśnie jest nadzieją. Nie możemy jej zo­baczyć, ale ona jest dos­ta­tecznie blis­ko naszych twarzy, byśmy poczu­li po­wiew po­ruszo­nego po­wiet­rza. Jest zaw­sze tuż obok i niekiedy uda­je się nam ją schwy­tać i przyt­rzy­mać na ty­le długo, by wyg­nała z nas piekło. 

- Jonathan Carrol

Kroniki proroka Codziennego nr.24.

Rety ostatnio sprawdziłam aktywność bloga i wciąż nie mogę uwierzyć. Ten blog ma prawie dwa lata. Mam wrażenie, że sama historia pisze się sama a końca nie widać. Mimo mojego wieku kocham serię „dramione” i nie umiem się z nią rozstać. Mam sporo pomysłów na zakończenie i jeszcze nie wiem jak go zrealizuje. Na pewno chce, by była to niespodzianka. No nie truje więcej. Jak mi się coś przypomni na pewno napiszę na końcu. A jeśli wy macie jakieś pomysły na zakończenie dajcie znać. Z chęcią je poznam może coś mi wpadnie do głowy nowego?

***

Ginn niechętnie wracała do Hogwartu.

Ostatnie kilka dni dały jej do wiwatu, ale trzeba było wrócić do rzeczywistości. Obawiała się powrotu zwłaszcza, że nadal była tam Jess. Michel nie mógł wrócić. Po tym jak jej pomógł został okrzyknięty zdrajcą i był wszędzie poszukiwany. Nawet jego własna siostra na niego polowała. Ginn miała nadzieje, że uda mu się jakoś wydostać z obecnych kłopotów.

- Mamy nowego dyrektora. – Z zamyślenia wyrwał ją głos Nevill’a Longbottona. Zupełnie zapomniała o śmierci Snep’a. wzdrygnęła się na same wspomnienie jak do tego doszło. Żałowała, że nie miała więcej czasu, by porozmawiać z Harrym. Martwiła się o ukochanego chłopca.

- Kto nim został? – Spytała nie kryjąc swego strachu. Obawiała się, że siłą wyciągną ją z Hogwartu i zaciągną przed oblicze Voldemorta. Była przecież dziewczyną jego największego wroga. Na twarzy Luny pojawił się szeroki uśmiech, który napawał nadzieją. Przez ostatnie miesiące w Hogwarcie ta dwójka była dla niej niezwykle ważna. Gdyby nie oni nie przetrwałaby.

- Voldemort osobiście wybrał Minewrę MacGonagall. – Wyszeptała cicho z triumfem. To była naprawdę dobra nowina. Nikt lepiej niż Minerwra nie nadawałby się na zastępcę po Dumbledorze. Dzięki temu można było ochronić uczniów. Wreszcie jakaś dobra wiadomość po dramatycznych przeżyciach. – Po za tym słyszałam, że na zamku znajduje się miecz Godryka Gryfindora. Nie sądzisz, że Harremu, by się przydał? – Ginn pokiwała głową. Miecz Gryfindora nie raz uratował Harremu życie. Gdyby udało jej się go zdobyć mógłby pomóc mu w walce z Voldemortem. Chociaż trochę przyczyniłaby się do ich zwycięstwa.

- Zaprowadź mnie tam. – Szepnęła z nadzieją. Luna i Neville pokiwali głowami. Ostrożnie przemierzając opuszczone korytarze Hogwartu ruszyli w stronę Izby Pamięci. Znajdowała się na drugim piętrze i nie była chroniona. Niemal każdy miał do niej dostęp. Ostrożnie wślizgnęli się do środka. Ginn zawsze uwielbiała to miejsce. Tu spędziła wiele cudownych chwil w ramionach ukochanego chłopca.

- Jest tutaj. – Neville wskazał palcem na miecz, ukryty pod kopułą. Ginn uśmiechnęła się z zadowoleniem. Pierwszy raz widziała go w drugiej klasie. Wtedy otumaniona przez dziennik Toma Ridll’a zrobiła wiele złych rzeczy a Harry uratował jej życie w Komnacie Tajemnic. Wówczas też Harry uratował ją za pomocą miecza a kłem bazyliszka przebił zwodniczy dziennik. Teraz ten miecz miał mu pomóc w walce ze złem.

- Przyjdziemy tu po zapadnięciu mroku. – Szepnęła, gdy wyszli z komnaty. – Wówczas wszyscy będą spali. – Oboje Neville i Luna kiwnęli głowami. Od kiedy Czarny Pan przejął władzę nad Hogwartem w Nevillu obudziła się chęć walki. Nie było nikogo, kto nie ryzykowałby tak jak on. Chwilami Ginn naprawdę się o niego martwiła.

- Weasley możemy porozmawiać? – Zesztywniała słysząc głos Jessici. Jej największy wróg pojawił się znienacka tuż obok nich i uśmiechał zwodniczo. Ginny nie mogła tak po prostu jej zignorować. Nadal łączyła je Przysięga Wieczysta, której nie mogła złamać. Jessica zaciągnęła Ginn do jednej z wolnych sal. Przez chwilę przyglądała jej się ponuro.

- Przez Ciebie mój brat nas zdradził dziwko. – Wycharczała jej wściekle uderzając gwałtownie w twarz. Uderzenie było tak mocne, że Ginn zatoczyła się na ścianę. – Dopilnuje żebyś mi za to zapłaciła Weasley. Choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię. – Dodała z ostrzeżeniem i odeszła zostawiając ją samą. Ginn poczuła, że znalazła się w większych kłopotach niż była do tej pory.

***

- Ron dzięki Bogu!

Hermiona rzuca się odnalezionemu Rudzielcowi w ramiona. Ron powrócił do domu po kilku dniach. Wyglądał o wiele lepiej niż się spodziewali, ale nie spodziewali się, że tak bardzo. Przez ostatnie kilka dni Hermiona wręcz szalała z niepokoju. Nieco drgnęła, gdy odsunął ją od siebie i popatrzył dość chłodno.

- Nic mi nie jest. – Burknął niezbyt przyjemnie. – Nie musisz się mną tak przejmować. Ostatecznie masz jeszcze Dracona i Harrego. – Spojrzała zaskoczona jego słowami. George miał na końcu języka, by coś powiedzieć, ale brat go powstrzymał.

- O czym ty mówisz Ron? – Spytała zaskoczona dziewczyna nic z tego nie rozumiejąc.

- Nie udawaj świętej Granger. – Wyrzucił nie mogąc się powstrzymać. Owszem obiecał wierność Czarnemu Panu i donoszenie mu o najważniejszych sprawach, ale nie miał zamiaru tak łatwo odpuścić. Oboje zasługiwali na nauczkę z jego strony po tym jak go zdradzili. – Najpierw puszczałaś się z Malfoyem a teraz z Harrym. Ciekawe kto następny będzie w kolejce. – Hermiona nie mogąc wytrzymać brutalnych słów Rona uderzyła go w twarz. Była zaskoczona, kiedy oddał jej zdecydowanie mocniej. Obaj bliźniacy prawie się na niego nie rzucili. Żaden z Weasleyów nigdy nie uderzył kobiety. To była ich żelazna zasada.

- Ron proszę nie mów tak. – Wyszeptała cicho nie rozumiejąc tego, co się dzieje. Dopiero po chwili zobaczyła medalion Slitherina na jego szyi. – Powinieneś go zdjąć. To on przez Ciebie przemawia. Ty tak nie myślisz.

- Nie dotykaj mnie. – Cofnął się gwałtownie, gdy próbowała sięgnąć po medalion. – Nie zbliżaj się do mnie Szlamo. – Nigdy wcześniej to słowo nie zabolało jej tak jak teraz. Wypowiedziane w okrutny sposób przez najlepszego przyjaciela. Ron wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami. W oczach dawnej Gryfonki pojawiły się łzy.

- Nie rozumiem, co w niego wstąpiło. – Odezwał się cicho George podchodząc do niej. Był wściekły na brata, że tak potraktował dziewczynę. Hermiona zawsze była członkiem ich rodziny i najlepszą przyjaciółką jego brata. On sam zawsze lubił te mądrą dziewczynę i gdyby nie wiedział nie uwierzyłby, że pochodziła ze strony mugoli. Była najzdolniejsza z nich wszystkich.

- Zostawicie mnie samą? – Poprosiła cichutko dotykając dłonią piekącego policzka. W głowie nadal miała straszny mętlik a serce bolało ją od słów Rona. Obaj pokiwali głowami i pozostawili ją samą. Dopiero wtedy naprawdę zalała się łzami. Czuła jakby zawiniła przez własne decyzje. Zyskała ukochanego mężczyznę, ale straciła najlepszego przyjaciela. Nie spodziewała się tego wszystkiego. Zaczynała żałować swoich kroków, ale czy mogła oszukać serce? Przecież kochała Dracona i pragnęła być z nim szczęśliwa. On był ojcem jej dziecka i pragnęła stworzyć własną rodzinę. Miała przecież do tego prawo jak każdy normalny człowiek. Nieco podniesiona na duchu otarła łzy z policzków. Ron był zaślepiony zazdrością i otumaniony przez medalion. Musiała powiedzieć o tym Harremu zanim stanie się coś złego. Chciała jednak jeszcze zobaczyć Dracona. Obiecała spotkać się z nim dzisiaj w ich chatce. Jedyne miejsce w którym czuła się bezpiecznie.

- Słyszałem o Twojej kłótni z Ronem. – Harry niespodziewanie wślizgnął się do pokoju, który zajmowała. Na twarzy Wybrańca widniał sporawej wielkości siniak, który świadczył o solidnej bójce. Nie musiała o nic pytać. Domyśliła się. – Najwyraźniej Ron dowiedział się o naszym pocałunku. Nie mam pojęcia skąd. To moja wina.

- Nie obwiniaj się Harry. – Hermiona pokręciła głową pakując trochę potrzebnych rzeczy dla małej Aleks. – To wszystko Ron. Jest zaślepiony, ale pójdzie po rozum do głowy. Pamiętasz czwartą klasę? – Harry pamiętał. Nigdy wcześniej nie pokłócił się z przyjacielem aż do tamtego dnia. Tylko, że teraz nie byli w czwartej klasie. Byli dorosłymi ludźmi i sytuacja zdawała się być znacznie poważniejsza. Harry bezradnie pokiwał głową. Gdy wyszedł Hermiona poczuła trawiące ją łzy. Po raz kolejny miała wrażenie, że straciła coś bardzo cennego.

***

-Nadal uważam, że to bardzo głupi pomysł.

Stwierdził Neville po wysłuchaniu całego planu Ginny. Owszem chciał jej pomóc w zdobyciu miecza Gryfindora i wierzył w jego moc, ale ryzyko było niebezpieczne. Nawet Voldemort nie miał dostępu do relikwii znajdujących się w Izbie Pamięci. Chronione były potężną magią płynącą z murów Hogwartu. Ginny rozumiała obawy Nevill’a, ale była na to gotowa. Chciała odkupić część swoich win po tym, co zaszło ostatnio w rezydencji Malfoyów. Przez nią Voldemort dowiedział się o istnieniu córeczki Hermiony i Dracona. Mogła jedynie modlić się w duchu, by nie wykorzystał tej informacji przeciwko nim. Wolała nie wiedzieć, co by się wówczas stało.

- Nie mamy wyjścia Neville. – Szepnęła cicho. W napięciu poruszali się korytarzem rozglądając wokół. Większość portretów spała, ale na twarzach tych, co udawali widziała aprobatę. Nikt nie popierał zła, które zagościło w murach Hogwartu. Wyciągnęła z kieszeni Mapę Huncwotów. Dostała ją w prezencie od Harrego na początku roku. Uznał, że w obecnej chwili jej bardziej się przyda jak jemu i była mu naprawdę wdzięczna. Dzięki niej uniknęła całkiem sporo kłopotów. Luna czekała na nich przy wejściu do Izby Pamięci. U jej stóp leżało dwóch uśpionych strażników a ona sama wyglądała na zadowoloną z siebie.

- Zaklęcie usypiające mojej mamy. – Mruknęła popychając wielkie żelazne drzwi i przechodząc przez nie. Neville i Ginny ostrożnie posuwali się tuż za nią. Ginny zaświeciła wyciągniętą różdżką oświetlając ponure wnętrze. Ich wzrok spoczął na rozjaśnionym mieczu. Wszystko wyglądało tak jakby mieli go zdobyć od początku.

- Ginn ostrożnie. – Ostrzegł ją Neville, kiedy niczym w transie ruszała w jego stronę. Oczyma wyobraźni widziała rozradowaną minę Harrego  na jej widok z mieczem. Wierzyła, że to przyniesie jej nadzieje na zwycięstwo. Dzięki temu powstrzymają Voldemorta. Ostrożnie podniosła wieko kolpitu. Niemal słyszała jak Neville i Luna wstrzymali oddech. Oboje byli mocno zdenerwowani całą sytuacją, ale nie ona. Ona była przekonana jak nigdy dotąd. Już miała wyciągnąć rękę po miecz, gdy usłyszała czyjś wściekły głos.

- Odsuń się od miecza panienko. – Drgnęła rozpoznając do kogo należy. Odwróciła się powoli i stanęła twarzą w twarz z Voldemortem stojącym w otoczeniu Bellatriks Leastrange i Amycus Carrow. Obie kobiety wpatrywali się w nią złowrogo. Była zrozpaczona, ale nie miała zamiaru się poddawać. Nie kiedy była tak blisko. Nie miała pojęcia nawet, że jest w Hogwarcie. Przyszła jej do głowy myśl, czemu Voldemort nie zgłosił się po nią tutaj tylko zmusił Malfoya do porwania jej. Voldemort cisnął w nią zaklęciem w chwili, gdy sięgnęła po miecz. Nie uderzyło w nią gdyż Neville i Luna rzucili na nią czar obronny. Czuła nikły powiew zwycięstwa. Mieli jeszcze szansę. Trzymała miecz Gryfindora w ręku i czuła jego siłę.

- Oddaj ten miecz głupia. – Rzuciła jej Bellatriks. Ginny obawiała się tej szalonej kobiety. To ona zamordowała Syriusza Blacka na oczach Harrego i torturowała rodziców Nevill’a. Była zdolna do wszelkiego zła w obronie swojego pana. Amycus była nie lepsza. Tonks sporo wycierpiała z jej rąk. Mieli przed sobą trudnych przeciwników. Kolejne zaklęcie zostało rzucone w jej stronę.

- Możesz jeszcze uniknąć kłopotów panno Weasley. – Ostrzegł ją dobrotliwym tonem głosu Voldemort. Nie ufała mu. Był zwodniczy i niebezpieczny. – Ty i Twoi przyjaciele nie zostaniecie ukarani jeśli zwrócicie mi ten miecz. Niczego więcej nie oczekuje. – Neville i Luna stanęli tuż obok niej. Wiedziała, że nie mają szans w tej walce a nie chciała by zostali ukarani za to, że chcieli jej pomóc. Czuła się odpowiedzialna za swoich przyjaciół. Nie mogła ich narażać na większe nieprzyjemności.

- Ginn nie rób tego. – Neville szarpnął ją za rękę nie chcąc, by się poddawała. Rozumiała jego intencje, ale nie mogła inaczej. Odważnie przeszła przez barierę ochronną z mieczem w dłoni.

- Czy przysięgasz, że moim przyjaciołom nic nie będzie? – Spytała dla pewności z wyzwaniem w oczach. Musiała wiedzieć, że będą bezpieczni. Z nią mogą zrobić wszystko, ale Luna i  Neville nie mogli odpowiadać za jej grzechy.

- Masz moje słowo. – Zapewnił ją Voldemort. Wahała się tylko chwilę, ale nie miała wyjścia. Była pewna, że Harry zrozumie jej decyzje. Kiwając głową wyciągnęła dłoń i oddała miecz Voldemortowi. Czarny Pan wyglądał na zadowolonego. Przez chwilę trzymał niezwykłą relikwię Gryfindora o której zawsze marzył. Nie mógł jej wcześniej zdobyć z powodu rzuconego zaklęcia, ale teraz nie dbał o to. Miecz Gryfindora należał do niego. Już miał rzucić rozkaz do towarzyszących mu kobiet, gdy stało się coś, czego nikt się nie spodziewał. Miecz Godryka Gryfindora zniknął.

***

Draco uwielbiał te rzadkie chwile w których spędzał czas z córeczką i Hermioną.

Tu nikt nie mógł ich odnaleźć i byli naprawdę bezpieczni. Tym razem miał dla małej prezent. Już dawno powinien to zrobić, ale wcześniej o tym nie myślał. Walka z Voldemortem była niepewna a zależało mu na wiadomej przyszłości swojej córeczki.

- Co robisz? – Hermiona uniosła głowę i spojrzała  w twarz ukochanego mężczyzny. Właśnie pochylał się nad łóżeczkiem swojej córeczki i trzymał coś błyszczącego w ręku. Na twarzy chłopaka pojawił się szczęśliwy grymas, gdy spojrzał w jej stronę. Miała na sobie tylko cieniutką bluzeczkę i wyglądała naprawdę kusząco. Reszta jej ubrania leżała ułożona na krześle. Przy Draco nigdy go nie potrzebowała.

- Zabezpieczam jej przyszłość. – Stwierdził lekko z uśmiechem. W ręku trzymał medalik, który był zarazem kluczem do majątku Malfoyów. Lucjusz przekazał mu go w czasie jego chrztu. Miał przechodzić z rąk pierworodnych a Draco za taką uważał swoją córkę. – To klucz do majątku Malfoyów. Teraz ona jest jedyną spadkobierczynią. – Gdy to powiedział na srebrnym medaliku pojawiło się imię dziewczynki. – Brama rezydencji otworzy się, gdy tylko pokaże medalion. – Hermiona miała łzy w oczach. Doskonale rozumiała gest Dracona. W ten sposób w pełni uznawał małą Aleksandrę za swoją córeczkę.

- Czy mówiłam już jak bardzo Cię kocham? – Szepnęła wtulając się w niego, gdy podszedł bliżej. W odpowiedzi Draco porwał ją w ramiona i zaczął namiętnie całować. Był pewien, że namiętność do tej dziewczyny nigdy się nie zmieni. Całkowicie opętała go i nie mógł myśleć o nikim innym. Dzięki niej po części udało mu się złamać rzuconą na niego klątwę. Coraz bardziej odgrywał swoje uczucia przed nią. Docierało do niego, że nie kierowało nim zwykłe pożądanie. To było o wiele silniejsze i trwalsze. Nigdy nie sądził, że można tak kochać. W ogóle nie wierzył, że była dana mu miłość. Wychowany na zimnego arystokratę zmienił się nie do poznania. Dostał prawdziwy dar od losu.

- Wiesz, że dawno tego nie słyszałem? – Przekomarzał się z nią Draco przyciągając do siebie. Hermiona chciała coś powiedzieć, ale zdusił jej protesty pocałunkiem. Nie protestowała. Jęknęła z rozkoszą, gdy ręka Dracona powędrowała do jej piersi. Dzięki niemu na nowo odkryła, że seks może być wspaniały. Powoli zapominała o koszmarze jaki przeszła w szkockim więzieniu. Przypomniała sobie moment, gdy opowiedziała Draconowi o tym, co zaszło. Najgorsze, że jej obawy się potwierdziły. Była w ciąży, ale nie wiedziała kto był ojcem. Więzienny strażnik? Ron a może Draco? Specjalnie wybrała Rona, by nie poznać konsekwencji koszmaru, ale obawiała się, że prędzej czy później ją pozna. Na razie nie wspominała o ciąży. Nie chciała psuć tych pięknych chwil jakie mieli. Jęknęła cichutko, gdy Draco zsunął z niej ramiączko bluzki. W domku było tak gorąco, że ubieranie się było praktycznie zbędne. Draco zadbał o wszelkie wygody dla nich i córeczki. Dzisiaj zamierzała z nim otwarcie porozmawiać o ich przyszłości. Chciała wiedzieć, co planuje. Wojna była dopiero przed nimi, ale już teraz pragnęła mieć zabezpieczenie. Chciała wiedzieć czy mają szansę być rodziną. Jednak Draco umiał skutecznie odwrócić jej wszelkie zamiary. Wystarczył delikatny dotyk, by jej ciało budziło się z pożądania. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego. Tylko przy Draco. On pierwszy dostrzegł w niej kobietę niż zwykłą kujonkę, którą była w obecności przyjaciół. Nim Ron zorientował się, że jest kobietą minęło całkiem sporo czasu a wtedy już była zajęta.

- Kocham Cię. – Powtórzyła swoje słowa w przerwie między pocałunkami. Draco ostrożnie wziął ją na ręce i uniósł na duże wygodne łóżko. Pomyślała nawet, że mogliby tu zamieszkać. Była pewna,  że w tej małej chatce byliby naprawdę szczęśliwi a pragnęła tego z całego serca. W pewnym momencie Draco jęknął zderzając się z czymś boleśnie. Zdziwiony spojrzał na Hermionę i odsunął kołdrę. Oboje zachłysnęli się z wrażenia tym, co zobaczyli. Przed nimi na białej pościeli leżał błyszczący miecz Godryka Gryfindora.

***

-Czy jesteś absolutnie pewien Weasley?

Spytał Voldemort dla pewności Rona Weasleya, który pojawił się u niego pod wieczór, by zdać relacje z poczynań swoich przyjaciół. Ron nie czuł żadnych wyrzutów sumienia. Zachowywał się jakby wszystko było mu całkowicie obojętne. Wydawał swoich przyjaciół na pewną śmierć, ale nie było to ważne. Napędzała go chęć zemsty i coś jeszcze. Po raz pierwszy mógł się czuć naprawdę doceniony. Voldemort wyraźnie aprobował jego postawę i okazywał zainteresowanie a Śmieciożercy? No cóż oni okazali się całkiem inni, gdy poznał ich lepiej. Dzięki nim poznawał prawdziwe znaczenie przyjaźni. I był naprawdę doceniany. Po raz pierwszy od dawna. Kolejne powody, by nie czuć wyrzutu sumienia.

- Tak panie. – Odezwał się Ron z szacunkiem. Do tej pory nie rozumiał Voldemorta. Będąc pod wpływem Harrego uważał, że jest zły i opętany własnym maniactwem. Teraz rozumiał, że status krwi jest ważny. Zaczynał inaczej patrzeć na wiele rzeczy. Głównie na mugoli i Szlamy. Coraz mniej rozumiał pasje swojego ojca. Oddalał się znajdując sobie własną rodzinę. Czuł się jednym z nich. – Pomaga im domowy skrzat imieniem Zgredek. Znasz go panie. Pracował dłuższy czas w rodzinie Malfoyów. – Z satysfakcją przekazywał zasłyszane informacje. Tamtego dnia Hermiona zwierzyła się ze swoich spotkań z Draco Harremu. Ron przypadkiem podsłuchał ich rozmowę. Dzięki temu znaleźli sposób, by być razem. Chciał by Hermiona cierpiała za to, że go zdradziła a to był jedyny sposób. Mocniej zacisnął dłoń na medalionie. Tylko Voldemort rozumiał jego chęć zemsty. On jeden naprawdę to doceniał i chciał pomóc. – Spotykają się gdzieś w chatce należącej do Narcyzy Malfoy. Podobno spotykała się tam ze swoim dawnym kochankiem zanim wyszła za pana Lucjusza. – Spojrzał przepraszająco na mężczyznę, który pokiwał głową. Młody Weasley zaczynał mu się coraz bardziej podobać. Żałował, że choć w połowie nie byli tacy Draco lub Duncan. Na tym drugim zawiódł się najbardziej. Zaczynał lepiej rozumieć postępowanie Czarnego Pana i nie mógł doczekać się reakcji Pottera na zdradę przyjaciela.

- Popełniasz błąd Weasley. – Usłyszał niespodziewanie za sobą głos Petegrew, który zaczaił się na niego w korytarzu, gdy właśnie wychodził. Ron niechętnie spojrzał na mężczyznę, który  był kiedyś przyjacielem Potterów, ale ich zdradził. – Jesteś dokładnie taki sam jak ja a nawet gorszy. Ja nie zdradziłem nikogo przez zemstę.

- Och naprawdę? – Spytał unosząc kpiąco brew, ale poczuł dziwny uścisk w żołądku. Może Petegrew miał racje? Pokręcił głową oddalając od siebie te myśli. Czuł, że postępuje dobrze. Nic nie mogło sprawić, że zmieni zdanie. – Nie wydaje mi się. Ty zdradziłeś swoich przyjaciół bez żadnej przyczyny. A ja właściwie nikogo nie zdradzam. – Dodał z zimną satysfakcją na twarzy i odszedł z zadowoleniem. Bardzo się starał być niezauważony przez nikogo. Voldemortowi zależało bardzo, by Draco nie dowiedział się, że Ron zdradza. Wówczas jego plan nie udałby się tak bardzo. Do domu powrócił jakby się nic nie stało. Był w niezwykle dobrym. Z miejsca zauważył brak Hermiony i jej córeczki. Podejrzewał, że już od rana była w towarzystwie Malfoya. Westchnął poirytowany. Nadal mu na niej zależało i nadal był zazdrosny. W głębi duszy pragnął jej dalej. Chciał w jakiś sposób wynagrodzić całe jej cierpienie a z drugiej strony czuł się zdradzony. W głębi duszy naprawdę miał nadzieje, że Voldemort coś z tym zrobi. Chciał by została ukarana. Ona i ten przeklęty Ślizgon. Gniewnie zacisnął dłonie w pięści i odwrócił się słysząc nawoływanie Harrego. Mruknął coś z irytacją pod nosem i ruszył w stronę przyjaciela. Harry był właśnie na polanie wraz z ojcem. Na twarzy Pottera widniał pełen satysfakcji uśmiech.

- Udało mi się. – Zawołał Harry do przyjaciela. Ron spojrzał na niego z pytającą miną. To stało się w ułamku sekundy. Harry rzucił zaklęcie różdżką i po chwili przeobraził się w potężnego białego wilka. Ron był pod wrażeniem. Poczuł dziwne wzruszenie w gardle. Nie spodziewał się tego. Nagły wyrzut sumienia wkradł się w jego serce. On właśnie wrócił ze spotkania z Voldemortem, gdzie zdradził swoich przyjaciół. Tymczasem Harry z Hermioną cały czas starali się, by jego przemiany były łatwiejsze.

- To niesamowite. – Wyszeptał z przejęciem na moment zapominając o własnych czynach. – Nie sądziłem w ogóle, że wam się uda.

- Harry nigdy się nie poddaje. – Odezwał się z nieskrywaną dumą w głosie James Potter. Naprawdę podziwiał własnego syna. Przypominał go za czasów szkolnych. Podobnie jak jego przyjaciele Ron i Hermiona. Tworzyli naprawdę zgrane trio. Ron był w szoku. Nie miał pojęcia, co powinien powiedzieć w takiej chwili i jak się zachować. Nerwowo zacisnął dłoń na medalionie. Przed jego oczami znów stanął obraz Harrego całującego Hermionę.

- Czasami chyba trzeba. – Mruknął chłodno i nie patrząc więcej na przyjaciela odwrócił się na pięcie i odszedł. Pragnął spalić za sobą wszystkie mosty i nigdy więcej do nich nie wracać.

***

-To miecz Gryfindora.

Wyszeptała z przejęciem Hermiona. Tylko raz  w życiu go widziała. Nie mogła uwierzyć, że tu był. Wpatrywała się w niego. – Jak on się tu znalazł? – Podniecenie, które przed chwilą odczuwali oboje opadło gwałtownie. Teraz był jedynie szok i niedowierzanie. Oboje wpatrywali się w miecz, który błyszczał przed nimi. Hermiona miała mętlik w głowie. Czuła, że nie bez powodu się tu znalazł. – Trzeba powiadomić Harrego. – Zdecydowała po chwili. Czuła, że będzie mu potrzebny w walce z Voldemortem. Podniosła się osłaniając swoje pół nagie ciało lianą koszulką należącą do Dracona. Była na nią trochę zbyt długa, ale nie przejmowała się tym. Lubiła czuć jego zapach przy sobie.

- Masz racje. – Zgodził się niezbyt chętnie. Dobrze wiedział jak ważne jest zwycięstwo nad Voldemortem a tylko Potter mógł tego dokonać. Coraz częściej wierzył, że dadzą radę. A teraz z mieczem Gryfindora będą mieli jeszcze większą szansę. Uśmiechnął się do Hermiony naciągając na siebie spodnie. Jeszcze będą mieli mnóstwo czasu przed sobą a teraz czekało ich nowe zadanie. Hermiona wezwała Zgredka, który miał powiadomić Harrego, gdy niespodziewanie pojawił się ktoś inny. Krzyknęła, gdy zamiast domowego skrzata Lucjusza Malfoya. Draco gwałtownie przykrył miecz, by ojciec go nie zobaczył. Tuż obok niego stało dwóch Śmieciorżerców, których nigdy wcześniej nie widział. Chciał sięgnąć po różdżkę, ale niespodziewanie znalazła się w ręku Malfoya. Dawny ojciec spoglądał na niego z pogardą w oczach.

- Nie tak Cię wychowałem synu. Przynosisz hańbę rodzinie Malfoyów. – Warknął na niego wściekle. Draco odruchowo zasłonił ciałem Hermionę, która myślała tylko o śpiącej w kącie córeczce.

- Nie jestem Twoim synem. – Warknął Draco. Dawny respekt jaki okazywał Lucjuszowi gdzieś zniknął. Zrozumiał, że nie jest nic winien temu człowiekowi. To był błąd. Lucjusz nie znosił arogancji. Zawsze od każdego oczekiwał szacunku. Z jego różdżki wypłynęło zaklęcie. Cruciatus z całą siłą uderzył w chłopaka powalając go na ziemię. Hermiona krzyknęła i chciała dopaść swojej różdżki, ale została złapana przez Śmieciożercę. Wykręcił jej ręce z tyłu i zmusił do uklęknięcia i przyglądania się wszystkiemu. Miała łzy w oczach obserwując cierpienie ukochanego mężczyzny.

- Błagam zostaw go. – Krzyczała przez łzy, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Draco miał wrażenie, że zaraz zwariuje od bólu. Miał szczęście, że Lucjusz nie użył tego drugiego zaklęcia. Gdy w końcu je zdjął oddychał z trudem, ale nie był wstanie dźwignąć się na nogi. W głowie miał poczucie zdrady. Ktoś musiał powiedzieć o ich kryjówce. Płacz dziecka przerwał ich ciszę. Hermiona chciała wyrwać się do córki, ale nie pozwolono jej. Tuż obok Malfoya niespodziewanie zjawiła się Bellatriks. Kobieta  z nieskrywaną pogardą obrzuciła dwoje kochanków. W swoim spojrzeniu nie kryła nienawiści, ale jej wzrok złagodniał, gdy spojrzała na płaczące niemowlę. Hermiona krzyknęła rozpaczliwie, gdy Bellatriks podeszła do kołyski i wyjęła z niej dziecko. Dziewczynka momentalnie przestała płakać, gdy przytuliła ją nadzwyczaj delikatnie. Hermiona zastygła porażona tym widokiem. Zrozumiała po co tu przybyli. Chcieli odebrać jej maleństwo. – Zostawcie ją. Zostawcie. – Z nadludzką siłą wyrwała się podtrzymującemu ją mężczyźnie i ruszyła w stronę Bellatriks. Kobieta roześmiała się widząc chęć walki w oczach matki. W tym momencie dopadł ją Lucjusz. Poczuła ostre uderzenie w twarz a potem kolejne ciosy posypały się na jej ciało. Ugięła się pod naporem uderzeń. Poczuła jak z nosa i z ust trysnęła jej krew. Zaczęła się modlić, by się skończyło. Była niemal pewna, że Lucjusz zakatuje ją na śmierć.

- Czarny Pan nie kazał jej zabijać. – Jej męki niespodziewanie przerwała Bellatriks. Gdyby nie ta sytuacja Hermiona byłaby jej naprawdę wdzięczna.  Ostatni cios w brzuch niemal pozbawił ją zmysłów. Zdołała jednak jakoś się wyczołgać.

- Zostawcie moją córeczkę. – Wycharczała wypluwając z ust krew. Wyglądała strasznie pobita i sponiewierana. Przez moment w oczach szalonej Bellatriks pojawiło się współczucie, ale bardzo szybko znikło. Mocniej przycisnęła do siebie dziecko i odwróciła się od kobiety znikając z dziewczynką w ramionach. Zrozpaczona Hermiona załkała głośno. Właśnie zawalił jej się cały świat. Dygotała cała na ciele nawet, gdy zostali sami a Draco zdołał się jakoś pozbierać. Chciała umrzeć. Właśnie odebrano jej jedyną radość na świecie. Jedyną osobę, która dawała jej sił do walki, by przejść cały ten koszmar. – Porwano moją małą córeczkę. – Mówiła ze łzami w oczach, gdy Draco delikatnie opatrywał  jej rany. On również miał łzy w oczach. Dopiero, co odzyskali własne szczęście i już je utracili. Oboje mieli wrażenie, że ich koszmar dopiero się zaczął.

***

Tom Riddle nienawidził czekać.

Zawsze denerwował się wtedy czy wszystko poszło zgodnie z planem. Tym razem było tak samo. Zbyt wiele zależało od wykonania tej misji. Kiedy stracił wierność młodego Malfoya wszystko mogło się zmienić, ale los dał mu niespodziankę w postaci malutkiej wnuczki. To był dla niego prawdziwy dar a jeśli jego poprzednie zaklęcie się udało to będzie wówczas niepokonany. Dzięki jego maleńkiej wnuczce wraz z osiągnięciem przez nią pełnoletności jego dusza mogła stać się nieśmiertelna a wówczas nikt go nie powstrzyma.

- Panie… - Głos Bellatriks wyrwał go z zamyślenia. Niechętnie spojrzał w stronę kobiety i zastygł bez ruchu. Na rękach szalonej Belli spokojnie spała jego wnuczka. To był znak, że się udało. Na twarzy mężczyzny pojawiło się coś na kształt uśmiechu, gdy podchodził do Belli. Ostrożnie ujął wnuczkę na ręce, chociaż nie miał doświadczenia z dziećmi to maleńka nawet nie zapłakała. Spała spokojnie w niewiedzy, co działo się wokół niej.

- Jest piękna. – Stwierdził z nieskrywanym zachwytem. Nie spodziewał się po sobie takiego wzruszenia. Mógłby ją zatrzymać i wychować na własne podobieństwo. Nie mógł jednak tego zrobić. Walka była niepewna i do końca nie wiadomo było kto wygra. Wnuczka mogła z powrotem trafić  w kochające ręce rodziców a do tego nie mógł dopuścić. Szykował dla niej całkiem inny los. Dlatego wezwał Stonów. Michelle i Lucas Stonowie byli wiernymi Śmieciożercami od bardzo dawna. Na niewiele osób mógł tak liczyć jak na nich. Zawsze wiernie stali u jego boku gotowi na każde jego wezwanie. Tym razem też odpowiedzieli. I byli jednym z niewielu znanych mu małżeństw, którzy pobrali się z miłości, ale nie mogli mieć dzieci. Dlatego właśnie ich wybrał.

- Wzywałeś nas panie. – Odezwał się Lucas klękając przed nim okazując w ten sposób szacunek. Lucas Stone był niewielkim mężczyzną w średnim wieku. Nikt nie pomyślałby, że za tą łagodną twarzą kryje się lubujący w torturach osobnik. Voldemort  parokrotnie widywał go w akcji w czasie przesłuchań. Na twarzy Ston’a nie było cienia litości.

- Mam dla Ciebie kolejne zadanie. – Odezwał się łagodnie. Jeśli na twarzy mężczyzny pojawił się niepokój to nie zwrócił na to uwagi. Podszedł do niego z zawiniątkiem w ręku. – To moja wnuczka Aleksandra. – Wręczył zaskoczonemu mężczyźnie zawiniątko. – To córeczka Draco Malfoya i pewnej szlamy Hermiony Granger. Chce byście ją wywieźli. Jak najdalej stąd. Możecie wrócić tak, by dziewczynka mogła pójść do Hogwartu. Nie chce by pobierała nauki w innej szkole. Bez względu na to, co się stanie wierzę, że wypełnicie moją misje.

- Tak panie. – Odezwał się zaskoczony mężczyzna z zawiniątkiem w ręku. Prezent był tak nieoczekiwany, że byłby gotów zgodzić się na wszystko, byle zatrzymać dziecko trzymane na rękach. Jego żona bardzo pragnęła dzieci, ale nie mogła ich mieć. A teraz miała szansę zyskać nową rodzinę.  Przez moment nie był pewien tego, co się stało. Był gotów zgodzić się na wszystko, czego zażąda Voldemort byle tylko dziecko, które trzymał w ramionach należało do niego. Niczego więcej bardziej nie pragnął. – Obiecuje zajmować się nią jakby była moją własną córką.

- Ona jest Twoją córką. – Stwierdził Voldemort stanowczo. – I nie zapominaj o tym. Bez względu na wszystko jak potoczą się losy bitwy ktoś lub ja zgłosi się po dziecko gdy skończy szesnaście lat. Do tego czasu możecie nazywać się jej rodzicami. – Lucas Stone przytulił do siebie maleńką istotkę i z pokłonem oddalił się od Czarnego Pana bojąc się jakby ten miał się rozmyślić. Maleńka istotka miała stać się częścią jego rodziny. W tym momencie nie przejmował się, co Voldemort zrobił z jej rodzicami. Nie mógł zdawać sobie sprawy, że gdzieś jej matka rozpaczała po stracie ukochanego dziecka. Liczyło się  tylko to, by jak najszybciej opuścić Londyn a najlepiej Anglie i wrócić, gdy będzie spokojniej. Jego żona Michelle nie kryła swojego zaskoczenia, gdy mąż pojawił się z zawiniątkiem w dłoni. Przyjęła jego słowa spokojnie i bez lęków. Ona również zrozumiała znaczenie swojego daru. Jeszcze tego wieczora pod osłoną nocy opuścili Anglię na zawsze. Żadne z nich nie zdawało sobie sprawy, że w momencie gdy przekraczali próg do nowego świata Hermiona Granger obudziła się z rozpaczą wymalowaną na twarzy, że straciła swą córeczkę na zawsze.

***

Na zakończnenie:

Rozdział wyszedł mi taki smutny troszeczkę, ale mam nadzieje, że wam się spodoba. Z początku długo zastanawiałam się czy pokazać to w ten sposób, ale w końcu postanowiłam tak jak widzicie. Wszystkie wydarzenia mają swój zamierzony cel jak np. uprowadzenie małej Aleks. Minie trochę czasu zanim matka i córka ponownie się spotkają ale nie martwcie się. Do całości przewidziałam szczęśliwy End ale to dopiero w trzeciej części. Przed Hermioną teraz najtrudniejsze momenty w życiu. Mam nadzieje że was nie zawiodę. Do następnego.

Informacyjnie:
Orgynal tytuł: „Nieśmiertelna miłość – część 2 Oszukać przeznaczenie”

Ilość stron: 8

Ilość słów: 4 890