Rozdział XVIII „Śmierć – jedyne przeznaczenie, którego nie ominiesz”

Śmierć jest mi­nimum. Mi­nimum wszys­tkiego. Pod­czas tych godzin, gdy jes­teś tak blis­ko dru­giej oso­by, z dwoj­ga niemal sta­jecie się jed­nym... Mi­nimum... Miłość jest śmier­cią: śmier­cią odrębności, śmier­cią dys­tansu, śmier­cią cza­su. W trzy­maniu się z dziew­czyną za ręce naj­piękniej­sze jest to, że po chwi­li za­pomi­nasz, która ręka jest Two­ja. Za­pomi­nasz, że są dwie, nie jedna. 

-Jonattan Carroll „Dziecko na niebie”

Kroniki Proroka Codziennego nr.25.

Nie mogę uwierzyć, że wakacje tak szybko się kończą. A niedawno był zaledwie początek ich. Ten czas stanowczo zbyt szybko dla mnie leci ale jak spędza się go w pracy to właśnie tak jest. Chociaż pewnie wy Ci którzy chodzą do szkoły jeszcze też to odczuwacie. Ale nie trując już więcej daje nowy rozdział. Jest szczególnie bliski mojemu sercu. Czytając przekonacie się dlaczego.

Nie mogłam się powstrzymać i dodaje wcześniej ciekawa waszych opinii.

***

Hermiona nie mogła dojść do siebie po tym, co się stało.

Minął tydzień od kiedy Lucjusz Malfoy uprowadził jej córeczkę. Z początku myślała, że to tylko zły sen. Koszmar, który jak się obudzi minie. Niestety to nie był koszmar. Jej córeczka zaginęła a Draco nie miał dobrych wieści. Nie umiał powiedzieć, co Voldemort zrobił z jej maleństwem. Nie widział jej w rezydencji Malfoyów. Gdy udał się do domu bała się, że już go nie zobaczy. Nie chciała stracić jeszcze i jego.

 - Hermiono musisz coś zjeść. – Przemawiała do niej łagodnym głosem Molly Weasley, która rozumiała ból Hermiony. Sama była matką i nie wyobrażała sobie gdyby straciła któreś ze swoich pociech. Najgorsza była dla matki niewiedza. Nie miała pojęcia, co Voldemort zrobił z jej córeczką.

 - Znajdziemy ją. – Obiecywał Harry a ona wierzyła w jego słowa. Ron był wyciszony i nie odzywał się wcale, jednak nie zwracała uwagi na zachowanie dawnego przyjaciela. Pogrążona we własnym bólu nie myślała o niczym innym. Pragnęła tylko odzyskać swoje własne maleństwo. Coraz bardziej poddawała się apatii tęskniąc rozpaczliwie.

 - Nie mam pojęcia po co jest mu potrzebna. – Wyznała któregoś dnia Harremu, gdy wybrali się na spacer niedaleko Nory. To był pierwszy dzień od kiedy dała się namówić na wyjście na spacer. Wyglądała strasznie. Zaniedbana i ubrana w zbyt długie ubranie. Ciągle owinięta kocykiem swojej małej dziewczynki. W ten sposób chciała czuć jej bliskość. W jakiś sposób to ją pocieszało i sprawiało, że czuła się lepiej. – To tylko małe dziecko. Nie skrzywdziłby maleństwa, by zemścić się prawda? – Spytała niepewna swoich słów. Harry nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Voldemort był wstanie dopuścić się różnych zbrodni byle tylko postawić na swoim. Jednak on również przeczuwał, że nie zabije niewinnego dziecka. W tym było coś więcej. Nie szukał jej bez powodu.

 - Hermiono… - Spojrzał poważnie na przyjaciółkę. Przypomniał sobie moment w którym Pokój Życzeń przeniósł go do zwariowanego świata, gdzie Hermiona nie była córką mugoli. – Czy jest coś, co może mieć znaczenie dla Voldemorta? – Hermiona przez chwilę się wahała. Czy to, co powiedział jej Draco było sekretem? Czy Harry może mieć racje i to ma jakiś związek? Pokręciła głową nie chcąc w to wierzyć. Czuła, że musi powiedzieć to Harremu.

 - Nie wiem czy to ważne. – Odezwała się w końcu bawiąc rąbkiem kocyka. – Draco powiedział mi, że nie jest synem Lucjusza. Jego ojcem jest Lord Voldemort.

 - Co? – Harry kompletnie osłupiał. Nie spodziewał się tego. Osłupiały wpatrywał się w Hermionę dziwnym wzrokiem. Draco był synem jego największego wroga. Do głowy nie przyszedłby mu ten pomysł.  Wpatrywał się z niedowierzaniem. Skinęła głową spuszczając wzrok. Zaczynała żałować, że to powiedziała. Nie chciała przez to pogorszyć stosunków Draco z Harrym. Próbowała odgadnąć coś z wyrazu jego twarzy, ale wyglądał na zagubionego i zamyślonego zarazem. – Czy Voldemort wspominał coś jeszcze Draconowi? Hermiono skup się to bardzo ważne jeśli mamy odzyskać Twoją córeczkę. – Słowa Harrego obudziły w niej nadzieje. Intensywnie przypominała sobie wydarzenia z ostatnich dni. Draco mówił wtedy bardzo dużo. Samo powiedzenie, kto jest jego ojcem przyszło mu z wielkim trudem. Hermiona nie dziwiła się wcale. Sama nie umiałaby się chyba z tym pogodzić gdyby to ona była na jego miejscu.

 -Voldemort koniecznie chciał poznać swoją wnuczkę. – Powiedziała wzdrygając się na samą myśl, że jej mała dziewczynka w jakiś sposób jest spokrewniona z takim potworem. – Nie mam pojęcia dlaczego. Chciał też, by Draco był blisko niego. Miał wręcz obsesje na tym punkcie.  – Do głowy młodego Pottera wkradła się jedna myśl. Poczuł, że wcale mu się nie podoba a wręcz przeciwnie. Hermiona wyczuła kolejną zmianę w zachowaniu przyjaciela. Miała dziwne wrażenie, że to dopiero początek koszmaru. Wciąż tez pozostawało pytanie, kto ich zdradził. Hermiona wiedziała, że ktokolwiek to był to jest blisko nich. A to oznaczało niebezpieczeństwo.

***

 -Jesteś wolna.

Ginny odetchnęła z ulgą, kiedy po trzech dniach uwięzienia w lochach Hogwartu została wypuszczona na wolność. Voldemort był wściekły z powodu tego, co zrobiła. Gdy tylko miecz Godryka gryfindora Voldemort wpadł w szał. Była pewna, że zabije ją z miejsca. Nigdy jeszcze nie widziała go tak wściekłego. Z początku torturami usiłował wymusić na niej informacje dotyczące miecza. Nie była wstanie mu na nie odpowiedzieć. Sama nie umiała wytłumaczyć tego, co się stało. Miała tylko nadzieje, że podobne piekło nie spotkało Nevill’a i Luny. Nie wybaczyłaby sobie gdyby coś im się stało z jej własnej głupoty. Na szczęście nie ucierpieli za nadto w czasie przesłuchiwań. Ona najbardziej. Gdyby nie wstawiennictwo MacGonnagall, która była oburzona postawą Voldemorta dalej siedziałaby w zamknięciu. Odetchnęła z ulgą, gdy opuściła ciasną celę. Nadal była nieco osłabiona, ale czuła się o wiele lepiej. MacGonagall surowo skarciła ją za jej zachowanie, ale widać było, że jest dumna. Ona również była. Po raz kolejny nie poddała się i nie zagięła. Pokazała Voldemortowi, że nie da się zastraszyć.

 - Ginny! – Usłyszała radosny okrzyk Gryfonów, gdy tylko przekroczyła próg swojego domu. Kilka znajomych twarzy rzuciło się w jej stronę. W wielu z nich widziała wyraźny niepokój. Doskonale ich rozumiała. Hogwart nie był już tym samym miejscem co wcześniej. Najbardziej cierpieli Ci którzy pochodzili z mugolskich rodzin. Nie rozumiała tego szaleństwa i nigdy nie zrozumie.

 - Dostałaś sowę wczoraj wieczorem. – Szepnął do niej Neville, gdy tylko minął pierwszy chaos. Cała trójka skierowała się do dormitorium dziewczyn, gdzie mogli spokojnie porozmawiać. – A właściwie dwie. Jedna z nich była bardzo dziwna, ale chyba domyślam się od kogo. – Ona również wiedziała. Miała szczęście, że Neville przechwycił jej pocztę zanim dostał ją ktoś inny. Pierwsza przesyłka była od Harrego. Ucieszyła się na list od niego. Nie kryła też zaskoczenia, gdy poinformował ją o drugiej przesyłce. To był skromny list od Michela. Wiedziała, że po tym jak uratował jej życie musiał uciekać przed zemstą ze strony innych. Mimo tego, że ją oszukał i zawiódł uratował jej też życie. Gdyby nie on nadal by tkwiła w rękach Voldemorta. Michel chciał się z nią spotkać. Ryzykował sporo gdyż w Hosmesgade było mnóstwo Śmieciorżerców. Ucieszyła się jednak, że o niej pamiętał. Też chciała tego spotkania. W pewien zwariowany sposób był jej bardzo bliski. Gdy wszyscy poszli spać sięgnęła po mapę Huncwotów. Żałowała, że nie ma Peleryny Niewidki, ale Harry potrzebował jej bardziej. Ona dzięki mapie poznała większość sekretnych przejść w Hogwarcie i z łatwością poruszała się po zamku. Dzięki temu wydostanie się z Hogwartu było dla niej pestką. Michel czekał na nią przy Wrzeszczącej Chacie i wyglądał na zdenerwowanego.

 - Bałem się, że coś Ci się stało. – Stwierdził oddychając z ulgą na jej widok. Nie spodziewał się, że odpowie na jego list. Mimo wszystko czekał. Ryzykował sporo pojawiając się tutaj. Śmieciożerców było sporo w pobliżu a on był poszukiwanym zdrajcą. – Słyszałem, co zrobiłaś. Neville mi powiedział.

 - Nie mogłam stać bezczynnie. – Powiedziała cicho wyraźnie wyczuwając jego bliskość. Między nimi panowała dziwnie niezręczna sytuacja. Ginny wciąż pamiętała, że Michel ją oszukał. Nadal nie umiała pozbyć się swojego żalu do niego a on wyraźnie to wyczuwał. Zesztywniała, gdy podszedł do niej. Obawiała się swoich własnych uczuć względem niego. – Musiałam coś zrobić. Voldemort się wściekł, gdy miecz zniknął. Nikt nie ma pojęcia kto go ma.

 - Jest u Harrego. – Wyszeptał ku jej zaskoczeniu. Nie spodziewała się tego. Uśmiechnął się widząc zaskoczenie na jej twarzy. Lubił to obserwować. Żałował, że nie był tym pierwszym mężczyzną w jej życiu. Gdyby sprawy przybrały inny obrót wszystko inaczej, by się ułożyło. Niestety los nie był dla niego nigdy sprawiedliwy. – Nie mamy pojęcia w jaki sposób tam się znalazł i… - Urwał gdyż niespodziewanie Ginny wydała z siebie okrzyk pełen radości i rzuciła mu się na szyje. Michel był tylko mężczyzną. Nigdy nie miał wystarczającej woli oparcia. Zwłaszcza teraz. Po prostu przyciągnął ją do siebie i pocałował.

***

Draco nie krył zaskoczenia z powodu nagłego wezwania od Harrego.

Był pewien, że nie uda mu się wyrwać z domu, ale ku jego zaskoczeniu nikt go nie pilnował. Voldemort dostał to, co chciał jego córkę i nie zamierzał powiedzieć, gdzie ona była. Na samą myśl młody Malfoy czuł wibracje w żołądku. Niestety nie miał szans na dowiedzenie się, gdzie jest jego dziecko. Westchnąwszy ciężko przekroczył próg Nory. Był tak zamyślony, że właściwie nie zważał gdzie idzie i niemal zderzył się z Ronem Weasleyem. Rudzielec zmierzył go wściekłym wzrokiem.

 - Uważaj jak leziesz padalcu! – Warknął na niego groźnie odpychając od siebie. Draco poczuł ostre uderzenie w tył głowy, gdy zderzył się boleśnie ze ścianą. Obaj obrzucili się wściekłymi spojrzeniami. Przez chwilę Draco miał chęć rzucić się na Weasleya. Między nimi powróciła dawna wrogość.

 - Draco. – Łagodny głos Hermiony przywołał go do porządku. Jego ukochana dziewczyna stanęła w progu kuchni i spoglądała na obu surowym wzrokiem. To wystarczało by się opamiętali a przynajmniej on. Ron obrzucił go jadowitym spojrzeniem w którym czaiło się mnóstwo jadu. Nie zareagował na zaczepkę, więc Ron odpuścił i wyszedł trzaskając drzwiami. Gdy tylko zniknął Draco porwał ją w objęcia tuląc do siebie. Oboje podzielali ten sam ból. Stracili część sensu swojego życia.

 - Nie spocznę póki jej nie odnajdę. – Obiecywał po raz kolejny. Był gotów przysięgać, że zrobi wszystko by odnaleźć maleńką Aleks. Delikatnie otarł łzy z oczu ukochanej. Już dość ich wylała. Obiecał, że nigdy więcej nie będzie musiała płakać. Żałował, że nie mógł dotrzymać danego słowa.

 - Harry chciał się z Tobą zobaczyć. – Wyszeptała cicho i poprowadziła go na górę, gdzie niegdyś zajmowali pokoje bliźniacy. Harry siedział na starym łóżku a w około Wybrańca panował istny chaos. Trzymając na kolanach pergamin a w ręku pióro spisywał coś zawzięcie. Jego mina nie wyglądała przekonywująco. Gdy tylko weszli podniósł wzrok na nich odrzucając wykonywane czynności.

 - Hermiono dasz nam porozmawiać sam na sam? – Spytał niepewnie Harry. Dziewczyna nie kryła zaskoczenia. Do tej pory nic nie ukrywali przed sobą. Nie wiedziała jak się ma zachować. Draco przycisnął ją do siebie dodając otuchy.

 - Opowiem Ci później co ustaliliśmy. – Obiecał jej. To wystarczyło. Kiwnęła głową i wyszła zostawiając ich samych. Harry zdawał się jakby odetchnąć z ulgą. Draco wyczuł, że coś jest nie tak. Przez chwilę obaj spoglądali na siebie. W końcu Harry musiał podjąć te rozmowę.

 - Hermiona powiedziała mi o tym, że jesteś synem Voldemorta. – Draco zaskoczyło, że głos Harrego brzmiał niezwykle spokojnie i opanowanie. Domyślał się, że te wieści musiały nim wstrząsnąć. Na szczęście nie widział w nim oznak pogardy czy zniesmaczenia. Mógł odetchnąć z ulgą, jednak wyczuwał, że coś było nie tak. Niepewnie spoglądał na Wybrańca nie wiedząc do czego Harry dąży.

 - To prawda. – Odezwał się cicho drżącym głosem. Nadal w to nie wierzył. To było dla niego zbyt wielkim szokiem. Wciąż szukał w głowie jakiegoś logicznego wyjaśnienia na słowa ojca. Nie widział przecież żadnego podobieństwa. Nadal wierzył, że to zwykły żart ojca. – Tak przynajmniej mi powiedziano. Wciąż nie wierzę, że to prawda. Nie wyobrażam sobie pokrewieństwa z tym człowiekiem. – Z trudem powstrzymywał potok słów. Harry spoglądał na niego ze zrozumieniem, co jeszcze bardziej go drażniło.

 - Sam bym się z tym nie pogodził. – Przyznał cicho. Przypomniał sobie moment w którym sam dowiedział się, że jego matka spała z Lucjuszem Malfoyem. Dopiero potem powiedziano mu, że została zgwałcona. Wzdrygnął się na same wspomnienie o tym. – Jednak jest coś o czym muszę z Tobą porozmawiać. I Ci pokazać. – Podszedł do stolika i wyciągnął z niego kilka przedmiotów. Draco rozpoznał zniszczony dziennik Toma Riddl’a i miecz Gryfindor. Tuż obok leżała błyszcząca tiara należąca do Roweny Ravenclaw. – Słyszałeś kiedyś o horuksach? – Draco pokręcił głową i Harry zaczął mówić. Opowiadał o wszystkim, czego się dowiedział w ciągu ostatnich miesięcy. Prawda w tym wypadku nie była wyzwoleniem. Wręcz przeciwnie dla Draco okazała się bardziej przerażająca niż przypuszczał.

***

Fred Weasley leniwie przeciągnął się na łóżku.

Nie sądził, że jego życie kiedykolwiek będzie tak wspaniałe jak teraz. Znów mógł cieszyć się pełnią szczęścia u boku ukochanego mężczyzny. Od kiedy George pogodził się z jego orientacją seksualną znów mogli cieszyć się jak dawniej. Ich wzajemne relacje poprawiły się i to bardzo. Nie sądził, że to w ogóle będzie możliwe. Do nozdrzy bliźniaka dotarł zapach smażonej kiełbasy. Żołądek zrobił kilka sald w jego brzuchu dając o sobie znać. Niechętnie ześlizgnął się z łóżka owijając ciało ręcznikiem. W kuchni panował prawdziwy chaos. Lee Jordan ubrany w luźne bokserki szykował śniadanie. Na twarzy bliźniaka pojawił się zawadiacki uśmiech.

 - Dzień dobry. – Zawołał wesoło do ukochanego chłopca. Lee odpowiedział mu jedynie mruknięciem usiłując odkleić przypaloną kiełbasę do patelni. Zachowywał się przy tym jakby zapomniał, że jest czarodziejem. Fred parsknął śmiechem obserwując ten kosmiczny widok. W pewnym momencie patelnia wyślizgnęła się z rąk i poleciała chłopakowi na nogi. Krzyknął i odskoczył przeklinając wściekle. Dopiero po chwili z zakłopotaniem zobaczył spoglądającego na niego Freda.

 - Chciałem zrobić nam śniadanie. – Wymamrotał mocno speszony, gdy bliźniak podszedł do niego i zaczął zbierać resztki. Do tej pory kuchnią zajmował się Fred i był w tym naprawdę dobry. Lee choć jeden raz chciał zaimponować chłopakowi i zrobić coś samemu. Bez użycia czarów. Niestety znowu okazał się niewypałem. Czasami czuł się jak fujara przy swoim chłopaku. Nie umiał się z tym do końca pogodzić. Fred wyciągnął różdżkę.

 - Chłoszczyć. – Szepnął zaklęcie i powoli kuchnia wracała do porządku. – Ja zawsze byłem za mniej tradycyjnym podejściem. To jest dobre dla mugoli. – Parsknął rozbawiony wyciągając z lodówki zapiekankę z serem. Lee spoglądał na niego spod oka. Nie był zadowolony, że się zbłaźnił. W przeciwieństwie do Freda, który wydawał się być w znakomitym humorze. – Nie przejmuj się tak Lee. Nic się nie stało.

 - Właśnie że się stało. – Warknął Lee. – Wszystko Ty robisz i tak bardzo się starasz a to ja zawiniłem. To ja odtrąciłem Ciebie i zagubiłem się we własnych uczuciach. – W oczach chłopaka pojawiły się łzy. Fred westchnął ciężko i podszedł do niego. Wiedział, że to prędzej czy później wpłynie na ich wzajemne relacje. Nie mogli wymazać z pamięci tego co było.

 - Lee proszę… - Pokręcił głową i spojrzał na chłopca. Nadal nie wierzył, że byli razem. Wciąż na nowo poznawał swoje ciało u jego boku. Zaskakiwały go własne reakcje. Kiedyś szukał przyjemności wśród pięknych kobiet, ale dzisiaj nie umiałby jej znaleźć. Wiedział, że jedynym jego wybrankiem był Lee. Nikt inny. – Musimy o tym zapomnieć. To już za nami rozumiesz? Wierzę, że Ron też z czasem się z tym pogodzi skoro George dał radę. Wszystko się nam ułoży a będzie jeszcze lepiej, gdy Harry pokona Voldemorta.

 - Wierzysz, że to zrobi? – W głosie Lee było słychać wyraźną wątpliwość. Coraz mniej wyobrażał sobie zwycięstwo. Byli bliżej porażki niż kiedykolwiek wcześniej.

 - Naturalnie że tak. – Fred odznaczał się niezwykłą pewnością siebie. On nigdy nie wątpił w zwycięstwo. Nawet teraz, gdy jego ojciec siedział w Azkabanie a brat Percy przepadł bez wieści od kiedy Voldemort przejął ministerstwo. Nie wiedzieli nawet czy żyje. Oderwał się od ponurych rozmyślań. – Wierzę w Harrego podobnie jak wszyscy. Teraz przegrywamy, ale Lee czy Dumbledore nie mówił, że dobro zawsze zwycięża? Że nadzieja umiera zawsze ostatnia? – Ostrożnie podszedł do chłopaka i przytulił go. Na jego ustach złożył namiętny pocałunek. Lee jęknął cichutko. Żałował, że mieli tak mało czasu. Wkrótce Fred będzie musiał iść do sklepu.

 - Powinienem znaleźć sobie jakąś pracę. – Mruknął niezbyt chętnie, gdy oderwał się od chłopca. – Nie mogę wytrzymać siedząc w domu.

 - Myślałem o tym. – W oczach Weasleya pojawiły się wesołe błyski. Odsunął się od chłopaka i podszedł do komody znajdującej się w przedpokoju. Wyciągnął z niej stare mugolskie radio. – Świat czarodziejów nie zna prawdy na temat tego, co się dzieje. Myślałem by stworzyć własną audycje radiową. – Na twarzy Lee pojawił się szeroki pełen aprobaty uśmiech. To było niebezpieczne, ale nie mógł odmówić. Czuł, że wkrótce wiele zmieni się w jego życiu.

***

Draco z niedowierzaniem w oczach wpatrywał się w Pottera.

Czasami chyba lepiej nie znać prawdy. Bywała zbyt bolesna  a on już sporo takich chwil przeżył w życiu. Teraz to było coś innego. Nie umiał określić uczuć, jakie na niego w tym momencie spłynęły.

 - Jesteś pewien Harry? – Po raz setny zadawał to pytanie. Nie mieściło mu się w głowie. Jakim potworem trzeba być żeby podzielić twoją duszę? Nie wyobrażał sobie, że to w ogóle możliwe. I to wszystko po to, by osiągnąć status nieśmiertelności. Potter skinął jedynie głową. Domyślał się, że dla młodego Dracona musiało być to niezwykle trudne. Długo rozmyślał nad tym zanim upewnił się do wszystkiego. Musiał wiedzieć, że nie popełnia żadnego błędu. Zbyt wiele od tego zależało. Już od dawna czuł wyraźne połączenie miedzy Draconem a Czarnym Panem. Do tej pory ignorował je a gdy poznał prawdę wmawiał sobie, że to przez dziedzictwo krwi. Teraz nie miał wątpliwości. To samo wyczuwał od leżących obok niego przedmiotów. Ta sama czarna moc należąca do Voldemorta. Będąca częścią jego duszy. – I Ty musisz je zniszczyć prawda? Tylko wtedy będziesz miał pewność, że raz na zawsze pokonasz Voldemorta?

 - Tak. – Wyszeptał cicho Harry. To najtrudniejsza rozmowa w jego życiu a czekała go jeszcze przeprawa z Hermioną. Jednak to zadanie należało tylko do niego. Przez chwilę obaj mierzyli się wzrokiem a w powietrzu unosiła się napięta atmosfera. Przez chwilę Draco chciał przeklinać cały świat. Jeszcze niedawno udało mu się odzyskać swoje życie. Miał mieć prawdziwe szczęśliwe zakończenie. Najwyraźniej okrutny los pokazywał, że jest inaczej. Najwyraźniej los postanowił być okrutny względem niego.

 - Nie mam wyboru Draco. – Powiedział równie cicho. Przez chwilę młody Malfoy chciał się zbuntować. Wmówić, że i bez tego są wstanie powstrzymać Voldemorta. Wiedział, że to nie prawda. Zniszczenie tych Horuksów było ich jedyną nadzieją. A on okazał się jedną z części duszy Voldemorta.

 - Pozwolisz mi porozmawiać z Hermioną? – Spytał bardzo cicho. – Ona może tego wszystkiego nie zrozumieć. Nie chce by Cię znienawidziła. Wasza przyjaźń to cenny dar. – Przez chwilę Harry się wahał, ale rozumiał. Nic się nie stanie jeśli da Draconowi trochę czasu. Skinął głową i Draco wyszedł. W głowie głębiło mu się szereg myśli. Nie dane mu będzie obserwować swojej maleńkiej córeczki. Nigdy nie zobaczy jak wyrasta na piękną kobietę podobną do matki. Nie spędzi życia u boku ukochanej kobiety. Los tak wiele mu odbierał.

 - Hermiono. – Zawołał cicho, gdy zastał ją w ogrodzie Weasleyów. Siedziała owinięta kurtką obserwując padający śnieg. Drgnęła i odwróciła się w jego stronę. Wydawała mu się taka drobna i piękna. Zadrżała z zimna, gdy podszedł i przytulił ją do siebie.

 - O czym rozmawialiście z Harrym? – Spytała zanim zdołał cokolwiek z siebie wydusić. Domyślił się, że będzie chciała wiedzieć. Przez jedną chwilę się wahał. Nie chciał mówić jej tego wszystkiego. Nie chciał widzieć bólu na jej pięknej twarzy, ale nie mógł inaczej. Hermiona zasługiwała naprawdę. Musiała zrozumieć jak ważne jest to, co zamierzają zrobić. Jak ważne jest to zwycięstwo. I zaczął mówić. Z początku wolno i nieskładnie. Same słowa przychodziły mu z wielkim trudem. Hermiona była w wielkim szoku. To było coś, czego się nie spodziewała. Straciła ukochaną córeczkę a teraz miała stracić mężczyznę, który był dla niej wszystkim. Podniosła się gwałtownie i odwróciła od niego. Z jej gardła wydobył się cichy szloch. W myślach przeklinała niesprawiedliwość swego losu. Czy ona nigdy nie będzie już szczęśliwa? – Nie chce byś to robił. – Wykrzyczała egoistycznie rzucając się na niego z piąstkami. – Nie chce Draco. Nie chce. Do diabła z Voldemortem i z tym wszystkim. Ucieknijmy. Z dala od tego wszystkiego. – Wpatrywała się z napięciem w jego twarz. Zdawała sobie sprawę, że jej słowa były zimne i egoistyczne, ale tak bardzo nie chciała go stracić. Wiedziała też, że się nie zgodzi i nie myślała żeby tak zrobił. Draco nie był tchórzem. Nigdy nie cofał się przed niebezpieczeństwem. – Ile mamy czasu? – Spytała po chwili, gdy uspokoiła się na tyle by mogła rozsądnie myśleć.

 - Dzisiejszą noc. – Odpowiedział szczerze. Ustalił z Harrym, że zrobią to z rana. Chciał mieć to jak najszybciej za sobą. Nie chciał żyć ze zbliżającym się wyrokiem śmierci. Tak będzie najlepiej dla nich wszystkich.

 - Zabierz mnie do naszej chatki. – Poprosiła cicho. Draco skinął głową i przyzwał Zgredka, który bez słowa teleportował ich do domku. Mieli dla siebie tylko jedną noc. Hermiona miała nadzieje, że to wystarczy by zagłuszyć ból na resztę życia. Szczerze wątpiła, że tak się stanie, ale miłość była silniejsza od niej. Pragnęła by ostatnia noc była najwspanialsza w życiu.

***

Ginny wciąż nie mogła dojść do siebie po pocałunku.

Nie spodziewała się, że Michel to zrobi. Tak po prostu ją pocałuje. Minęło kilka godzin a ona nadal czuła jego żar. Do tej pory wierzyła w szczerość swoich uczuć. Odkąd pamiętała była zakochana w Harrym. Nie liczył się żaden inny mężczyzna. Wszystkie jej dotychczasowe związki były zwykłą przykrywką niczym więcej. Aż pojawił się Michel. Mężczyzna, który całkowicie zmienił jej nastawienie. Śmieciorżerca na usługach Czarnego Pana. Wciąż wmawiała sobie, że popełniała szaleństwo idąc na to spotkanie, ale nie mogła inaczej. W Michelu było coś, co przyciągało ją do niego. Nie umiała określić w tym momencie swoich uczuć. Musiała się przekonać, ale nie chciała skrzywdzić Harrego. Nie chciała nikogo skrzywdzić.

 - A jednak przyszłaś. – Michel nie krył zaskoczenia, gdy Ginny pojawiła się w chacie. Tym razem znalazł schronienie we Wrzeszczącej Chacie. Według najrozmaitszych legend to był najbardziej nawiedzony dom. Dzięki Ginny poznał jego tajemnicę i mógł czuć się tu bezpiecznie. Jedyne miejsce w którym Śmieciorżercy nie mogli go odnaleźć.

 - Przepraszam, że tak uciekłam. – Szepnęła zawstydzona stawiając na stół koszyk z jedzeniem. Na szczęście domowe skrzaty nadal rządziły się w Hogwarcie własnymi prawami i nie mogli zmienić tego nawet słudzy Czarnego Pana. Gdy pojawiła się w kuchni kosz został pospiesznie przygotowany. Nie musiała nawet o nic prosić. Michel poczuł jak skręca mu żołądek z głodu, gdy wyjmował przygotowane jedzenie. Nie jadł nic od dwóch dni. Zajęty wyjmowaniem jedzenia, czuł się bardziej pewnie. Nie spodziewał się iż Ginny wróci do niego. Miał wrażenie, że gdy ją pocałował popełnił jakiś błąd. A mimo to wróciła. Nie był więc obojętny jej mimo iż kochała Pottera.

 - To ja powinienem przeprosić. – Przyznał nie do końca szczerze. Czuł, że nie powinien jej przepraszać. Nie zrobił przecież nic złego. On ją tylko pocałował. – Czy możemy uznać to za zawieszenie broni? – Przez chwilę się wahała niepewnie patrząc mu w oczy. Pogodziła się z przeznaczeniem Michela i to kim był. Mimo wszystko uratował jej życie. Gdyby nie on nadal poddawana by była torturom Voldemorta aż w końcu, by się złamała. Nie była tak silna jak Hermiona czy Harry. Mogła poddać się przy pierwszym upadku.

 - Nie mówmy o tym. – Odparła speszona rumieniąc się przy tym. Nie była wstanie spojrzeć na Michela, który również na nią nie patrzył. Zajęty był pałaszowaniem ciepłej bułki z kiełbasą. Dobrze, że pomyślała o jedzeniu. Michel był zbiegiem i nie mógł sam sobie robić zakupów. – Jak długo będziesz to robił?

 - Co takiego? – Spytał i podniósł wzrok wprost na nią. Ich oczy spotkały się. Wyczytała pożądanie i gwałtownie spuściła wzrok zanim sama zdradzi się z własnymi odczuciami.

 - Mówię o ucieczce. – Przeklęła się w duchu, że drżał jej tak głos. Czuła się winna własnej słabości i tego, co czuła. Miała wrażenie, że jeszcze trochę a rozpadnie się na małe kawałeczki. – Jak długo będziesz uciekał? W końcu Cię dopadną Michel. Voldemort nigdy nie wybacza zdrajcom. – Mówiła głosem pełnym emocji. Na samą myśl, że Śmieciorżercy mieliby dopaść Michela zrobiło jej się nie dobrze. Nie wyobrażała sobie tego w najgorszym koszmarze. Gdyby go złapali spotkałoby go coś gorszego niż śmierć. Nie chciała stracić kolejnej bliskiej osobie.

 - A mam inne wyjście Weasley? – Spytał z sarkazmem. Poczuła ból w okolicach piersi, gdy z pogardą wymienił jej nazwisko. Spojrzała na niego pytająco, ale jedynie wzruszył ramionami. – Oszukujesz samą siebie Weasley. Ze wszystkim.

 - Nie rozumiem o co Ci chodzi. – Pokręciła głową starając się nie rozpłakać. Jego zachowanie raniło ją bardziej niż chciałaby się przyznać. Z trudem panowała nad własnymi emocjami. Michel prychnął na jej słowa. Powoli miał dość tej zabawy w kotka i myszkę. Chciał w końcu otworzyć jej uczucia. Pokazać jej, co sama czuje. Już miał dodać coś więcej, gdy drzwi do chaty niespodziewanie się otworzyły. Oboje krzyknęli zaskoczeni a pełna napięcia chwila zniknęła. W drzwiach pojawiła się Jessica Carvar z triumfalnym uśmiechem na twarzy.

***

Cudowna noc skończyła się zbyt szybko.

Hermiona obudziła się ze łzami w oczach, gdy pierwsze promienie słońca wpadły do chatki, którą wspólnie dzielili. Niezbyt chętnie zsunęła się z łóżka. Wiedziała za dobrze, co oznacza świt. Jej rozstanie z Draco. Tyle, że tym razem na zawsze. Draco miał w sobie cząstkę duszy Voldemorta. Horuksa, którego Harry musiał zniszczyć. Nadal nie mogła uwierzyć, że to prawda. Przeklinała w duchu cały świat, który był przeciwko niej. Przeklinała przeznaczenie, które odbierało jej ukochanego. Ręką sięgnęła w stronę łóżka, gdzie powinien leżeć jej ukochany. Drgnęła, gdy nie zobaczyła po nim śladu. Połówka na której spał Draco była pusta.

 - Hermiona… - Odetchnęła z ulgą słysząc ukochany głos. Zapłakana podniosła wzrok i spojrzała wprost na niego. Ubrany był tylko w same spodnie. W słabym świetle słońca prezentował się niesamowicie. – Nadszedł czas. Harry czeka prze domem. – Wyszeptał ze ściśniętym sercem. Z początku myślał, by zrobić to po cichu. Głównie po to wstał wcześniej niż ona. Jednak, gdy kierował się w stronę Harrego zrozumiał, że nie może. Musiał się z nią pożegnać.

 - Kocham Cię Draconie. – Szepnęła rzucając się mu na szyję. Nie hamowała swoich łez. Draco również płakał. Przytulał ją do siebie szepcząc słowa miłości. Nigdy nie był w takim stanie jak teraz. Miał wrażenie, że nie podoła. Zrezygnuje.

 - Przysięgnij Hermiono, że przeżyjesz walkę. – Poprosił cicho unosząc jej brodę. Dzielnie spojrzała w jego ukochane oczy i kiwnęła głową. – Przysięgnij, że odnajdziesz naszą córkę i wychowasz na wspaniałą kobietę.

 - Obiecuje. – Wyszeptała cicho. Ostatnie przytulenie. Ostatni pocałunek, który miał im wystarczyć na wieczność. Hermiona z bólem w sercu patrzyła jak Draco odchodzi. Wyszedł nie oglądając się za siebie. Załkała cicho wiedząc, co za chwile się wydarzy. Harry przebije mieczem serce Dracona. Wzdrygnęła się na samą myśl o tym. Wahała się tylko chwilę. Podświadomie czuła, że jeśli pozwoli na to Harremu nie wybaczy mu tego do końca życia. To była jej własna decyzja. – Harry. Draco czekajcie. – Wykrzyknęła wybiegając z chaty. Nie było jeszcze za późno. Harry stał kilka metrów od Dracona. W ręku miał uniesiony miecz a na twarzy Wybrańca malowało się wyraźne wahanie. Obaj spojrzeli w stronę Hermiony. Byli źli gdyż obiecała im nie być świadkiem tego.

 - Hermiono idź stąd. – Rozkazał stanowczo Draco, ale ona pokręciła głową. Podeszła do Harrego i wyszeptała mu coś do ucha.

 - Jesteś pewna? – Spytał nie do końca przekonany Wybraniec, ale ona skinęła głową zaciskając dłonie na rękojeści miecza. Kiwnęła głową. Draco rozumiał, co chce zrobić. Przez chwilę sam się wahał, ale dotarł do niego ten rozpaczliwy gest. Z pierwszej chwili nie chciał jej na to pozwolić. Nie był  też wstanie jej odmówić. Hermiona była dla niego wszystkim.Gdyby nie ona nie byłby dzisiaj tym kim się stał.

 - Wiesz, co robisz? – Spytał cicho. Ponownie kiwnęła głową, ale prawda była inna Nie wiedziała do końca, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Ręka jej drżała, gdy unosiła miecz i z trudem widziała przez zapłakane oczy. Draco zbliżał się coraz bardziej. Miecz dotknął okolic jego serca. Został jeszcze tylko kawałek. Zadrżał nerwowo czując parcie ostrza.

 - Kocham Cię. – Odpowiedziała tylko unosząc swój wzrok wprost na niego. On również nie odrywał od niej oczu. – Nikogo jeszcze nie kochałam w całym życiu tak bardzo jak Ciebie. Jesteś moim życiem.- Wypowiedziała słowa, które znała na pamięć. Na zawsze były wyryte w jej sercu.

 - Też Cię kocham Hermiono Jane Granger. – Odszepnął uroczyście. Nie odrywał od niej wzroku, gdy miecz przebił jego serce. Na twarzy młodego Malfoya pojawiło się zaskoczenie. Ból nie był tak mocny jak podejrzewał. Na mieczu pojawiła się powiększająca plama krwi. Dracon zachwiał się i upadł wprost w otwarte ramiona Hermiony. Ta płakała nie mogąc pohamować łez. Długo tuliła go w swoich ramionach, gdy podszedł Harry. W milczeniu wpatrywali się w martwe ciało chłopaka. Nie mogła uwierzyć, że to zrobiła. Nawet nie zauważyła, kiedy niespodziewanie rozpłynęło się na jej rękach i znikło. Oboje byli zszokowani.

 - Draco… - Wyszeptała zrozpaczona patrząc na ręce, gdzie chwilę wcześniej leżało ciało jej ukochanego mężczyzny. Właśnie zabiła mężczyznę swojego życia.  Czuła, że w tej jednej chwili umarło jej serce na zawsze. Wszystko inne przestało się liczyć.

***

Na zakończenie:

Wiem połowa osób mnie zabije, ale wszystko do tego zmierzało. Wszystko od chwili kiedy Draco dowiedział się, że jest synem Czarnego Pana. Wiem obiecałam wam szczęśliwy End i pewnie zastanawiacie się jak to możliwe teraz, gdy zabiłam Dracona. Pamiętajcie, że ja nigdy nie stawiam kropki nad „i” nawet jak coś zrobię. W ogóle czuje, że zawiodłam tym ważnym i wyjątkowym rozdziałem. A wy? Jak myślicie? Piszcie mi o swoich uczuciach.

Informacyjnie:

Oryginalny tytuł: Oszukać przeznaczenie część 2.

                                                            Rozdział: XVIII „Śmierć jedyne przeznaczenie, którego nie ominiesz        Ilość stron: 9

Ilość słów: 4 780