Epilog: „Koniec jest zaledwie początkiem”

„Każdy prze­cież początek to tyl­ko ciąg dal­szy, a księga zdarzeń zaw­sze ot­warta w połowie.”

- Wisława Szymborka

Kroniki Proroka Codziennego nr.29

A więc jednak nadeszła ta chwila.

Wciąż nie mogę uwierzyć, że do tego doprowadziłam. Tak wiele się zmieniło od kiedy zaczęłam pisać pierwszy rozdział tej historii. Mam też wrażenie, że zmienił się sam mój styl pisania, chociaż zdarzają mi się błędy za co wam dziękuje jeśli je sprawdzacie. Ten Epilog dedykuje wszystkim tym, którzy dotrwali ze mną do tego momentu. Aż nie mogę uwierzyć, że tu jesteście i to czytacie. I wiecie co? Przeniesienie się na blogspota było najlepszą decyzją jaką mogłam podjąć do tej pory. Naprawdę szkoda by było bloga prowadzonego przez prawie dwa lata. Tak. Powoli ogarnęłam całą te blogową pułapkę i myślę, że odnalazłam tu własne miejsce. No, ale nie trując więcej zapraszam do odsłony Epilogu na który czekaliście.

***

                                        (pół roku po bitwie o Hogwart)

 - Hermiona pospiesz się bo się spóźnimy!

Ginny Potter poganiała swoją najlepszą przyjaciółkę, która właśnie szykowała się do ślubu. Minęło pół roku od ponurych wydarzeń, które miały miejsce w Hogwarcie. W między czasie ustawiono wszelki ład i porządek. Nowym dyrektorem Hogwartu została Minewra MacGonagall i dla wielu to był bardzo trafny wybór. Nikt inny nie mógłby lepiej zadbać o szkołę i uczniów w niej będących. Część Śmieciożerców złapano i osądzono. Ciało Voldemorta ukryto w nikomu nie wiadomym miejscu. Jej mąż Harry właściwie o to zadbał. O tak. Pobrali się dwa miesiące później w skromnym kościółku Doliny Godryka. A teraz spodziewała się ich pierwszego dziecka. Nadal nie mogła w to uwierzyć i była naprawdę bardzo szczęśliwa. Teraz przyszła kolej na jej najlepszą przyjaciółkę. Dwa miesiące temu na świat przyszedł śliczny synek Hermiony. Dano mu na imię Nicholas. Ron nie chciał robić żadnych testów. Z miejsca uznał chłopca za swojego czym zaimponował Hermionie bez reszty. Ona sama nadal nie pogodziła się ze stratą córki i całą swoją miłość przelała na synka. Szukała jej jednak bez końca. Sam Ron pomagał cierpliwie w tych poszukiwaniach, chociaż nic nie wskazywało na to, że ją znajdzie. Jedyne osoby, które mogłyby wiedzieć cokolwiek o dziecku zginęły w czasie bitwy. Po małej Aleks nie pozostał nawet ślad jej istnienia. Młoda kobieta na nowo musiała ułożyć sobie życie. I tak wiele straciła. Najpierw ukochanego chłopca a potem córkę. Teraz przyszedł czas na szczęście i Ginny miała nadzieje, że to nastąpi. Bardzo jej zależało aby tak właśnie było.  – Jeśli ją kiedykolwiek skrzywdzisz. – Syknęła gniewnie w stronę brata, który ubrany w garnitur niecierpliwie oczekiwał ukochaną kobietę. – To przysięgam, że Cię zabije.

 - Kocham ją. – Wyznał szczerze. Wciąż nie mógł uwierzyć, że jednak ją zdobył. Mimo wszystkich przeciwności losu Hermiona miała zostać jego żoną. Po wydarzeniach w Hogwarcie kompletnie zamknął się w sobie. Nie mógł wybaczyć tego, co zrobił i co chciał zrobić. Nie wiele brakowało a prowadzony rządzą zemsty skrzywdziłby najlepszych przyjaciół. Na szczęście długa rozmowa i wsparcie Harrego bardzo mu pomogło przejść przez to wszystko. Czuł się również winny temu, że przez niego Hermiona straciła córkę. I chociaż sam nigdy jej tego nie powie to zrobi wszystko aby ją odnalazła. Miał nadzieje, że to mu się uda. Ślub brali również w Dolinie Godryka. Wyremontowano dom w którym zginęli rodzice Harrego i owy dom Harry podarował swoim przyjaciołom. Jego ojciec James zamieszkał z nim przy Grimlandium Place gdzie wspólnie z Ginny założyli rodzinę.

 - Chodź Ron. Spieszmy się do kościoła. – Harry pojawił się znienacka przytulając do siebie swoją ukochaną kobietę. Ginn ze śmiechem wyminęła się z jego objęć i niemal wypchnęła ich z domu. Tak to miał być bardzo ważny dzień dla ich przyjaciół. Gdy Hermiona ubrana w białą suknię zeszła na dół nikt nie miał wątpliwości, że promienieje szczęściem.

 - Wyglądasz prześlicznie. – Wyznała z zazdrością obserwując przyjaciółkę. Suknie ślubną zakupiły w zeszłym tygodniu w salonie. Ron otrzymał nieźle płatną pracę w Ministerstwie Magii a i sama Hermiona nie była bez zajęcia. To dobrze wróżyło ich przyszłości. – Jesteś gotowa? – Hermiona zawahała się, ale tylko na chwilę. Najwyższa pora aby zostawiła przeszłość za sobą. To, co było już nie wróci. Musiała się z tym pogodzić. Gdy skinęła głową Ginn otworzyła drzwi. Panowała ciepła i przyjemna pogoda. Taka jaką właśnie lubiła. Na jej twarzy pojawił się leniwy uśmiech. To był dobry znak. Czuła, że po raz pierwszy od dawna idzie do przodu.

***

Wszędzie panował chaos.

Tłum gości kroczył w stronę kościoła nie zwracając uwagi na nic. On sam stanął z boku przyglądając się temu z niesmakiem na twarzy. Nigdy nie przepadał za ślubami a za tym zwłaszcza. Jedyna kobieta, którą kochał wychodziła za mąż za innego mężczyznę. To było jakieś podłe fatum. Akurat, gdy wrócił po to, by ją odnaleźć zrozumiał, że ją stracił. Ona była szczęśliwa. Naprawdę szczęśliwa. Gdy zobaczył ją pierwszy raz tuliła w ramionach swego narodzonego synka. Wystarczył rzut oka, by domyślić się iż dziecko nie jest jego. Podświadomie to wyczuł. Z zazdrością obserwował rywala jak czule obejmował dziewczynę. Oni nie mieli tyle szczęścia. Ich miłość została zniszczona pozostawiając ból i wspomnienie. Gdy zobaczył ją ponownie jak dumnie kroczyła w stronę kościoła z trudem powstrzymał się aby nie ruszyć za nią. On jednak nie mógł nic jej dać. Zaczynał wszystko od nowa a Ron? Ron mógł wiele jej dać i pokazać. On był właściwym mężczyzną dla niej. Zwłaszcza teraz.

 - Tak myślałem, że tu będziesz. – Cichy głos należący do Harrego Pottera wyrwał go z zamyślenia. Odwrócił się zaskoczony i zmarszczył brwi. Potter nie wyglądał na oszołomionego jego niespodziewanym zmartwywstaniem. Zupełnie jakby się spodziewał, że on przeżył. To było bardzo dziwne. – Nie zamierzasz tego zniszczyć prawda? – Gestem wskazał na Rona i Hermionę, którzy składali sobie przysięgę małżeńską. Z początku chciał powiedzieć do wybrańca by się walił i odzyskać ukochaną kobietę, ale nie mógł tego zrobić. Zbyt wiele wycierpiała z jego strony a sama przyszłość z nim była niepewna.

 - Jest szczęśliwa. – Odpowiedział cicho. – Niczego bardziej nie pragnę. Mam nadzieje, że Twój przyjaciel da jej to, czego ja nie mogłem. – Harry pokiwał głową. Nie tego się spodziewał. Kiedy miesiąc temu odkrył Draco krążącego wokół Hermiony nie mógł w to uwierzyć. Z początku myślał, że to jakiś zły sen. Akurat teraz, gdy ta zgodziła się wyjść za Rona pojawił się Draco. Jednak ku jego zaskoczeniu były Ślizgon nie zamierzał się ujawniać w żaden sposób. Harry chcąc poznać jego intencje postanowił pokazać, że wie o jego obecności.

 - Jakim cudem przeżyłeś? – Pytanie dręczyło go od dawna. On sam tego nie zrozumiał. W końcu był horuksem. Voldemort uderzył w niego Avadą a Hermiona wbiła miecz w serce Dracona. Obaj powinni nie żyć już od dawna. A jednak jakimś dziwnym cudem stąpali po ziemi.

 - Zginęły tylko horuksy, które w nas były. – Wyjaśnił Draco to, co sam zdążył się dowiedzieć od druidów, którzy uratowali mu życie. To właśnie do nich przetransportował się Draco, gdy ranny umierał w ramionach Hermiony. – Nasze dusze pozostały nietknięte i dzięki temu obaj przeżyliśmy. Tak miało być od samego początku. Voldemort nie przewidział tylko, że dowiemy się o wszystkim i zaryzykujemy własne życia.- Harry skinął głową. Wytłumaczenie było bardzo słuszne i prawdziwe. Sam by do tego nie doszedł. A jednak wciąż miał wątpliwości. Nie rozmawiał o tym ze Ślizgonem. Postanowił zachować je dla siebie.

 - Co zamierzasz dalej? – Spytał nie tracąc czujności. Hermiona i Ron łączyli się właśnie w małżeńskim pocałunku. Draco nie zrobił nic aby przeszkodzić temu ślubowi, ale nadal nie znał jego zamiarów. Były Ślizgon mógł ujawnić się w każdej chwili i odzyskać ukochaną.

 - Wyjadę. – Odpowiedział cicho tamten odwracając się od ołtarza. Nie mógł patrzeć na ten ślub. I tak zniósł więcej niż by oczekiwał. – Jednak będę czuwał nad nią. Nie pozwolę jej skrzywdzić nikomu. – Harry zrozumiał jego słowa i skinął głową. Obaj zawarli ciche przymierze. Draco odszedł zasłaniając swoją głowę kapturem. Nie chciał by ktokolwiek go rozpoznał a sam Harry dołączył do wiwatujących gości. Obserwując promienną twarz Hermiony czuł, że podjął właściwą decyzje. Najwyższa pora pozostawić za sobą przyszłość. Liczyło się to, co mogli wspólnie stworzyć sami. A on czuł, że wszystko będzie dobrze. Nikt nie mógł już im przeszkodzić.

***

Na zakończenie;

Taki trochę dziwny epilog nie sądzicie?
Nie chciałam pokazywać w nim losów wszystkich postaci, ale nie żebym o nich zapomniała.

O wszystkim dowiecie się z trzeciej części „Nieśmiertelnej”. Sam prolog pojawi się już wkrótce. Czekam tylko na odpowiedni szablon. No i doczekaliście się waszego Dracze. Wiem pewnie jesteście zaskoczeni że nie przeszkodził temu ślubowi. No ale chwilowo tak miało właśnie być. Hermiona wręcz musiała zostać żoną Rona ale obiecuje, że ta dwójka jeszcze się spotka. Do zobaczenia wkrótce w odsłonie ostatniej trzeciej części!!