Rozdział XXI „Bitwa o Hogwart część 2”

„A gdy piszesz swoją opo­wieść zbyt szybko,
Cza­sami szczęśli­we za­kończe­nie nie jest ostatnie..”

-Cytaty Info.

Ta muzyczka idealnie pasuje do tego rozdziału: 

 <klik>

Dedykacja:

Rozdział dedykowany Poem za to, że o niej zapomniałam i wstyd wielki za to oraz Marzycielce, która wspaniale komentuje każdy bieżący rozdział.

Kroniki Proroka Codziennego nr. 28

No mimo wszystko nie zawiodłam was poprzednim rozdziałem. A naprawdę tak bardzo się tego bałam. To jeden z ostatnich rozdziałów tej części. Będzie jeszcze epilog bez którego nie da się obejść. Zmieniałam go kilkakrotnie zanim uznałam, że nadaje się do publikacji. Chciałam by był idealny i zadowolił wszystkich nawet tych najbardziej wytrawnych czytelników. Nigdy nie sądziłam, że dojdę do tego momentu. Samo opowiadanie prowadzę już prawie dwa lata, co jest dla mnie wielkim sukcesem a wkrótce zacznie się ostatnia przygoda na „Nieśmiertelnej”. Mam nadzieje, że zostaniecie ze mną do samego końca. Zapraszam do czytania rozdziału.

***

Ron i Hermiona zastygli bez ruchu słysząc głos Lucjusza.

Żadne z nich się tego nie spodziewało. Tym razem jednak Ron nie miał zamiaru się poddać. Zależało mu, by uratować Hermionę. Chciał wynagrodzić jej cierpienia jakich od niego zaznała. Nawet jeśli on miałby przy tym zginąć ważne, by ona była bezpieczna.

 - Zdradzasz mnie Ronaldzie Weasleyu? – spytał Czarny Pan surowym tonem zwracając się do Rudzielca. – Kolejny sługa, którego tracę z powodu tej szlamy. Zaczynasz mnie denerwować Granger. – Hermiona zadrżała słysząc ton głosu mężczyzny. Niepewnie spojrzała na Rona, który z zaciętą miną starał się zasłonić ją własnym ciałem. W drżącym ręku trzymał różdżkę gotową do użycia. Mieli marne szansę, ale był gotów za nią walczyć. A nawet zginąć.

 - Nigdy nie byłem Twoim sługa. – Mówił pewniej niż świadczyła o tym postawa mężczyzny. – To medalion mnie nim czynił. Byłem zaślepiony zazdrością i maniony przez Twoje słowa. Nigdy nie zdradziłbym własnych przyjaciół, których cenię niż swoje życie a te dziewczynę kocham. Ty nie wiesz, co to jest miłość.

 - Zadziwiające. – Czarny Pan niemal się roześmiał słysząc te słowa. Miłość zawsze była dla niego bzdurą. Jego matka była dowodem, który pokazywał, że przynosiła więcej bólu jak korzyści. Jego syn zginął poświęcając się dla dobra sprawy. Jedynym dobrym dowodem miłości była jego wnuczka ukryta w bezpiecznym miejscu. Reszta była brednią i zwykłym cierpieniem. – Mimo tego wszystkiego, co ona zrobiła? Po tym jak Cię wykorzystała i rzuciła niczym śmiecia Ty dalej obstawiasz w jej obronie? – Grupka śmieciorżerców zaśmiała się szyderczo, ale Ron nie zwrócił na nich uwagi. Odważnie spojrzał na niego. Nie czuł strachu. Po raz pierwszy od dawna jakaś dziwna odwaga przepełniała jego serce. Był pewny swojej decyzji.

 - Byłem zaślepiony. – przyznał skruszony. Nie miał odwagi spojrzeć na stojącą za nim Hermionę. Zobaczyłby wówczas zaskoczony wyraz jej twarzy. – Nie na tym polega miłość. Dopiero teraz to zrozumiałem. Bo jeśli tak naprawdę się kogoś kocha to powinno pozwolić mu odejść a nie ranić bezpodstawnie. Nie chce dłużej widzieć cierpienia na jej twarzy. – Mówił naprawdę szczerze. Gdy odważył się w końcu odwrócić w jej stronę zobaczył niepewność i wybaczenie. Coś, czego naprawdę potrzebował po tym wszystkim, co zrobił. A nie do końca na nie zasługiwał.

 - W takim razie… - Czarny Pan sięgnął po różdżkę i wycelował w ich stronę. Już dawno powinien to zrobić. Pozbyć się tej szlamy, która zawsze stała na drodze jego zwycięstwa. Powinien ją zabić, gdy pierwszy raz przyprowadzono ją przed jego oblicze w Malfoy Manor. – Nie będziesz już dłużej na to patrzył. Jej cierpienie zniknie wraz z jej śmiercią.

 - Nie! – wykrzyknął zasłaniając ją własnym ciałem. W przypływie chwili Hermiona chwyciła go za rękę. Wyczuł jak drżała ze strachu. Tu miało zakończyć się ich życie. W otoczeniu wrogów i w mrokach ciemnego lasu. Nie tego oczekiwał od losu, ale on rzadko bywał łaskawy.

 - Avada… - Już wypowiadał zaklęcie, gdy coś wytrąciło mu różdżkę z ręki. Zaskoczony odwrócił się w tamtą stronę skąd dobiegło inne zaklęcie. – Niemożliwe… - Nie krył oszołomienia. Tuż przed nim stał żywy Harry Potter. W jego oczach widoczne było pragnienie zemsty.

***

Ginny, Neville i Luna zastygli bez ruchu.

Nie spodziewali się podobnego rozwoju sytuacji. Neville odruchowo zacisnął dłoń na trzymanym przez siebie pucharze. Ostrożnie odwrócił się w stronę Ślizgonów z gniewnym spojrzeniem.

 - Nie powinniście być przy Voldemorcie? – Syknął starając się zapanować nad własnym drżeniem. Ostatnio zbyt wiele razy musiał udowodnić własną odwagę, ale chwilami miał już dość. Wolał pozostać nadal tym fajtłapowatym chłopakiem, którym był na początku.

 - Oddaj to, co trzymasz w ręku. – Zażądał Zabini mierząc do niego różdżką. Neville pokręcił głową. Był przekonany, że Ślizgoni nie wiedzą jak ważną rzecz trzymał w ręku a chcieli to po prostu zdobyć. Nie miał zamiaru tego oddawać.

 - Ginny łap! – Rzucił puchar w stronę zdezorientowanej dziewczyny. Podchwyciła puchar zanim Blaise zdążył zareagować. Luna nakierowała trzymany w ręku miecz. Wystarczyła chwila niepewności. Musiały go zniszczyć. Dla Harrego. Ginny podrzuciła puchar w górę, który po chwili nabił się na ostrze miecza. Wycie na moment ich ogłuszyło. Ginny gwałtownie odsunęła się od pucharu. Wszyscy troje  z przerażeniem patrzyły jak się wił i jęczał na podłodze. Przerażenie całej trójki sięgnęło zenitu, gdy zaczął wydobywać się z niego ogień w kształcie głowy smoka.

 - Cholera jasna musimy wiać. – Wykrzyknął Neville zgrabnie lądując tuż obok dziewczyn. – Blaise później wyrównamy porachunki. Lepiej wynośmy się jeśli chcesz być cały. – Ślizgon wahał się tylko przez chwilę. Widząc płomienie ognia, które coraz bliżej szły w ich kierunku ruszył przodem w stronę drzwi. Neville i dziewczęta ruszyli za nimi uciekając ile sił mieli w nogach. W pewnym momencie Ginn potknęła się i upadła. Syknęła z bólu czując, że ma złamaną kostkę. To Grabbe niespodziewanie ruszył jej na ratunek. Nie kryła zaskoczenia, gdy w ostatniej chwili wypchnął ją spod płomieni. Sam nie zdołał się uratować. Dziewczyna w przerażeniu patrzyła jak pochłania go ogień smoka. Nigdy nie słyszała ani nie widziała bardziej przerażającego widoku. Z jej oczu trysnęły łzy. Neville pochwycił ją za rękę i przytulił do siebie chcąc oszczędzić dramatycznego końca. Żaden ze Ślizgonów nie wrócił, by zareagować na śmierć przyjaciela. Lojalność była obcą cechą dla tego rodu. Neville nie krył większej pogardy dla nich wszystkich. Ostatkiem sił udało im się wydostać z komnaty zanim pochłonął ich ogień. Cała trójka opadła wykończona z trudem oddychając. Neville chwycił dłoń Luny i przyciągnął do siebie. Na jej ustach złożył namiętny pocałunek. Odwzajemniła go wyznając tym samym własne uczucia.

 - Chyba nam się udało. – Szepnęła zdyszana Ginn nie mogąc w to uwierzyć. Naprawdę to zrobili. Zniszczyli horuksa Voldemorta. Wciąż istniała realna szansa, by go pokonać. Nawet bez Harrego. Na samą myśl o ukochanym znów ścisnęło ją w sercu. Harry nie żył, ale walka wciąż trwała. Nie mogli się poddać. Podniosła ociężałe ciało, które zaczynało odmawiać jej posłuszeństwa.

 - Znajdźmy tego węża i rozprawmy się z nim. – Powiedziała z nowym zapałem, który obudziła w niej walka. Luna i Neville wciąż przytuleni do siebie spojrzeli na nią z podziwem. Oboje skinęli głowami. Chcieli walczyć do ostatniej kropli krwi. Hogwart i jego mieszkańcy byli tego warci. Już dość było przelanej niewinnej krwi.

 - Weasley, Longbotton, Lovegood, co  wy tu robicie? – Głośne wołanie professor MacGonagall zaskoczyło ich kompletnie. Spojrzeli na siebie po czym niespodziewanie wybuchli śmiechem. To był pierwszy radosny śmiech od bardzo dawna. Sama Ginny nigdy nie czuła się tak rozluźniona jak teraz. Gdzieś w głębi duszy czuła, że wszystko będzie dobrze. Nie było innego wyjścia. Musiało być dobrze. Reszta zależała od nich.

***

Harry z dumna miną stał naprzeciw Voldemorta zasłaniając swoich przyjaciół.

Nigdy nie spodziewał się tego, co wydarzyło się przed chwilą. Gdy Voldemort rzucił w niego Avadą był pewien, że to koniec. Musiał umrzeć, by Voldemort mógł zwyciężyć. Zupełnie jak wtedy swoje życie poświęcił Draco. Pozostało im jeszcze do znalezienia puchar Puchonów i zabicie węża. Przekazał swoje myśli pozostałym Gryfonom mając nadzieje, że Ci, co pozostali wolni będą wiedzieli, co robić. Śmierć nie bolała wcale a wszystko potoczyło się bardzo szybko. Gdy ocknął się  odkrył, że jest na jakimś dziwnym peronie metra. Postać Dumbledor’a nie dodała mu otuchy. Był zły na starszego czarodzieja za te wszystkie kłamstwa i niedomówienia, którymi raczył go przez ostatnie lata. Jednak rozmowa przebiegała dość łagodnie. Gdy Harry ponownie otworzył oczy zorientował się, że wrócił do swojego ciała. Jakimś dziwnym cudem nadal żył. Widząc swoich przyjaciół w niebezpieczeństwie nie wahał się ani chwili. Najwyraźniej zniszczenie amuletu przez Hermionę zdjęło urok z Rona. Odetchnął z ulgą czując, że przyjaciel tak naprawdę nigdy go nie zdradził. Grupa Śmieciorżerców rozstąpiła się na jego widok. Ruszył w stronę Voldemorta z twarzą, która wyrażała wściekłość i pogardę.

 - Czas Twoich rządów się skończyła. – Zaklęciem odparował rzucane w jego stronę gwałtowne uroki. Stał się mocniejszy i pewniejszy siebie. Zupełnie jakby wpłynęła na niego jakaś nieznana siła. W dodatku czuł przy sobie obecność jego bliskich. Nawet tych, którzy odeszli. I wiedział też, że gdzieś na zamku jest jego ojciec. To dodawało mu sił. – Voldemort patrzył na niego zszokowany po czym pokręcił głową. Również wyciągnął różdżkę. Nie zareagował gdy do Sali wpadła armia marmurowych rycerzy i zaczęła atakować Śmieciożerców. Na pomoc tym drugim ruszyły olbrzymy i pająki z Zakazanego Lasu. To wszystko nie liczyło się wokół nich. Tylko oni we dwójkę stawiający sobie czoła. Już dawno powinno tak być. Wówczas nie zginęłoby tylu niewinnych osób. Harry był przekonany, że pamięć o ich losie zachowa na zawsze, podobnie jak poczucie winy ściskające go w żołądku. Nie miał wpływu na to, co się stało ani na los osób, które odeszły. Mógł za to wpłynąć na przyszłość i ich dalszy los. – Nikogo więcej już nie skrzywdzisz. – Powiódł spojrzeniem w stronę Hermiony i Rona, którzy patrzyli się na niego jakby widzieli go po raz pierwszy w życiu. Uśmiechnął się lekko chcąc dodać im otuchy. Nie bał się tego, co ma nastąpić. Nawet jeśli teraz umrze to zrobi to pokonując wcześniej Voldemorta. W ostatniej chwili odparował zaklęcie rzucone w niego przez jakiegoś zdesperowanego Śmieciorżerce. Walka na dobre zawrzała wokół niego. Nawet duchy wezwane stanęły w obronie zamku. Nigdy wcześniej nie widział, czegoś tak podobnego.

 - Jestem gotowy Harry Potterze. – Wyciągnął różdżkę i cisnął zaklęcie. Harry odparował je i rzucił swoje. Walczyli bez słów nie zwracając uwagi na pozostałych. Ich walka skierowała się na zewnątrz, gdzie powoli świt stawiał swoje pierwsze kroki. Harry ze zgrozą obserwował ruiny wokół zamku. Czuł, że minie trochę czasu nim uda im się odbudować Hogwart. Na razie o tym nie myślał. Liczyło się tylko to, że musiał pokonać Voldemorta. Odważnie stanął naprzeciw niego i spojrzał mu w oczy. Tak wiele przez niego stracił. Nie dopuści, by znowu doszło do tego.

 - Avada Kedavra… - Wykrzyknął Harry w tym samym czasie. Z ich różdżek błysnęło zielone światło uderzając w siebie. Żaden nie miał zamiaru się poddać. To była ostateczna walka na śmierć i życie. I tylko jeden z nich mógł ją przetrwać.

***

Wszystko działo się bardzo szybko.

Po niecodziennym zmartwywstaniu Harrego zapanował chaos. Fred wzrokiem poszukiwał swojego najlepszego ukochanego, który niespodziewanie zniknął mu  sprzed nosa. Rozdzielili się w czasie walki i do tej pory krążył próbując go odnaleźć. Najgorsze były ofiary, które mijał po drodze. Znał tych wszystkich ludzi. Z większością chodził do szkoły zanim zdecydował się opuścić Hogwart razem z bratem. Teraz większość z nich odeszła i już nigdy nie wróci. A walka na dobre zawrzała. Gdzieś z oddali dobiegał go krzyk. Udało mu się uratować zaklęciem jakiegoś zbłąkanego trzecioklasistę w ostatniej chwili zanim nie zaatakował go wielki pająk. Zaczynał rozumieć strach brata przed tymi stworzeniami. Na ich widok samemu robiło się nie dobrze.

 - Fred uważaj! – W ostatniej chwili uskoczył przed atakiem wielkiego włochatego zwierza. Odwrócił się i zobaczył Lee z wycelowaną różdżką. Uśmiechnął się z zadowoleniem do kochanka i odetchnął z ulgą. Do tej pory obawiał się, że zobaczy gdzieś jego martwe ciało. Pospiesznie pokonał dzielącą ich odległość i chwycił za ręce.

 - Bałem się, że już Cię nie zobaczę. – Wyznał szczerze czując jak napięcie opuszcza go niespodziewanie. Lee złożył na jego ustach delikatny pocałunek. Nie wiedział, kiedy to się stało. Nawet tego nie poczuł dobrze. W pewnym momencie ciało Freda zesztywniało gwałtownie a w oczach pojawiło się przerażenie. Zbłąkane zaklęcie znienacka uderzyło w ciało mężczyzny. Osunął się opadając na ziemię. Lee poczuł jakby zawalił się jego świat. Stracił już tak wiele i teraz jeszcze Freda. Młody mężczyzna oddychał z trudem. Lee ostrożnie ułożył jego ciało na swoich kolanach. Nie zauważył kiedy napastnik, który zaatakował Freda padł martwy na ziemię. To był Percy, który pojawił się znienacka. – Fred nie odchodź błagam. – Lee miał łzy w oczach modląc się w duchu o jakiś cud. Fred zakaszlał a z jego ust pociekła krew.

 - Pamiętaj, że Cię kochałem. – Wycharczał z trudem odrywając od niego wzrok. Nie chciał umierać. Nie chciał w ten sposób kończyć swojego życia, które dopiero, co się zaczęło. Tuż obok nich znalazł się George. On również miał łzy w oczach. Pojawił się jakby wyczuwając, że jego brat bliźniak będzie go potrzebował. Nie sądził, że przybędzie za późno. – Opiekuj się Lee Gorge. Obiecaj, że go nie zostawisz. – George ścisnął dłoń brata na znak zgody. Fred mówił coś jeszcze, ale słabym ściszonym głosem. Z jego ciała wydobyło się ostatnie westchnienie i opadły powieki. Fred Weasley odszedł z tego świata. Z gardła Lee wydobył się głośny szloch. Rozpacz, którą czuł w tym momencie była zbyt trudna do opisania. Nigdy nie sądził, że do tego dojdzie. Właśnie odchodził jego ukochany mężczyzna. Nie umiał sobie tego darować ani wybaczyć. Żałował, że nie zdołał go zabić w żaden sposób.

 - Lee musimy iść. – George z bólem w sercu trącił przyjaciela. Ten wahał się tylko chwilę. Nie chciał opuszczać ciała kochanka, ale jeszcze tyle było do zrobienia. Walka o Hogwart wciąż trwała i musieli wygrać. Już mieli kierować się w stronę Wielkiej Sali, gdy George zatrzymał się gwałtownie.

 - Lee.. – Zaczął ostrożnie nieco się jąkając. Już dawno powinien to zrobić. Był głupim zarozumiałym głupcem nie widząc jak wielką miłością darzą się obaj. Nawet jeśli ta miłość nie powinna nigdy się wydarzyć. – Przepraszam za wszystko. Nigdy sobie nie wybaczę tego, co wam zrobiłem.  – Lee uśmiechnął się przez łzy wyciągając ręce do Rudzielca.

 - Chodźmy wspólnie poświęcić śmierć Freda. – George ścisnął ofiarowaną dłoń z wdzięcznością. Wspólnie ramię w ramię ruszyli tam, gdzie jeszcze toczyła się walka. Mimo bólu i łez jaki pozostał w ich sercach wciąż była nadzieja. Nadzieja, że wszystko może skończyć się dobrze.

***

 - Hermiona uważaj!

Zdezorientowana walką dziewczyna w ostatniej chwili odskoczyła przed wściekłą Nagini, która włączyła się do walki. Na rozkaz Voldemorta ruszyła w stronę Hermiony próbującej dostać się do utraconej różdżki. Była otoczona przez próbującego się do niej dostać Lucjusza Malfoya i Nagini. Ron pojawił się znienacka zasłaniając ją własnym ciałem. W ręku Rudzielca pojawił się miecz Gryfindoru zupełnie jakby wiedział, kto właśnie go potrzebuje. Dziewczyna wlepiła przerażony wzrok w chłopaka, gdy Nagini całym ciałem uniosła się nad nimi. Obserwując poczynania węża nie zauważyła kiedy dłoń Lucjusza Malfoya zacisnęła się na jej szyi. Poczuła jak zaczyna tracić oddech. Mężczyzna zaczynał ją dusić.

 - Zapłacisz suko za to, że kiedykolwiek weszłaś w drogę Malfoyom. – Wysyczał jej głosem ociekającym z nienawiści. Miała wrażenie, że uchodzi z niej życie. Nie miała sił już by walczyć. Z całego serca pragnęła dołączyć do ukochanego mężczyzny i to był jej cel dzisiaj.

 - Zrób to. – Wyszeptała zdławionym głosem w poddańczym geście. Zaskoczony Malfoy mocniej zacisnął dłonie na jej szyi. Ta dziewczyna była odpowiedzialna za wszystkie jego nieszczęścia i wreszcie nadszedł czas zemsty.

 - Drętwota! – Głuche zaklęcie rozległo się znienacka i uderzyło w Lucjusza z całej siły. Wypuścił Hermionę z objęć. Dziewczyna z oszołomieniem zaczęła łapać oddech. Półprzytomnie rozglądała się dookoła i rozpoznała Ginny, która z uniesioną różdżką gniewnie spoglądała w jej stronę. Zupełnie jakby przyjaciółka wiedziała, co chce zrobić. Zawstydzona spuściła wzrok i odskoczyła gwałtownie, gdy wielkie cielsko Naginni wylądowała tuż obok niej. Gdy podniosła głowę spostrzegła Rona Weasleya z triumfalnie uniesionym do góry mieczem. Gdzieś w głowie rozległ się głos Draco Malfoya, który przypominał o jej obietnicy. W pewnym momencie nawet zdawało jej się nawet, że go widzi.

 - Uratowałaś mnie. – Wykrzyknęła w stronę przyjaciółki. Rudowłosa spojrzała na nią z wielkim zaskoczeniem.

 - To nie byłam ja. – Przyznała cicho Ginn. – Widziałam Cię i już szłam w Twoją stronę, ale ktoś inny rzucił zaklęcie. Nie widziałam kto to był. Może ktoś z walczących? – Jakaś dziwna myśl przemknęła przez głowę brązowowłosej, ale szybko ją odtrąciła od siebie. Draco odszedł. Sama go przecież zabiła i nie było szans aby wrócił. Gdy chwilowy chaos wokół niej opadł odważyła się spojrzeć ponownie na Rona. Nie trzymał już mieczu w ręku a jego ubranie ociekało krwią. Wspólnie tak wiele przeszli a on ją kochał od zawsze. Powinna nienawidzić go po tym wszystkim, co zrobił, ale nie umiała. Sama przyjaźń z nim wiele dla niej znaczyła. Gdy znalazła się w jego ramionach nie protestowała. Nie walczyła, gdy na jej ustach złożył pierwszy pocałunek. Nie zwrócili uwagi na rozlegający się wokół nich okrzyk dzikiej radości. Hermiona sama przejęła inicjatywę. Pozwoliła wziąć w górę emocjom i poddała się chwili. Już nigdy więcej łez, bólu ani cierpienia. Przed nimi jawiła się zupełnie nowa i wspólna przyszłość, która zależała już tylko i wyłącznie od nich. Mogła mieć tylko nadzieje, że im się uda. Na nic więcej nie liczyła. Przyszłość znów stanęła przed nią otworem.

***

 - Poddaj się Riddle.

 Wykrzyknął Harry z napięciem w głosie. Wrzawa wokół nich powoli cichła. Obrońcy Hogwartu zwyciężali w swej walce a szala Śmieciorżerców zaczęła maleć. Harry widział tę przewagę w przeciwieństwie do Voldemorta. W chwili, gdy Ron zabił Nagini Voldemort pozostał bez swoich horuksów. Teraz stali naprzeciw siebie jak równi z równym. – Nie masz żadnych szans wygrać.

 - Ja wciąż istnieje Harry Potterze. – Zaśmiał się ponuro Voldemort a w jego oczach widniał cień szaleństwa. Nie mógł tak po prostu przegrać. Zbyt wiele osiągnął i nie zamierzał tego stracić. Świat czarodziejów  miał klękać  przed nim na kolana. Do tego właśnie dążył. Swą wykrzywioną przez wściekłość twarz zwrócił w stronę młodego Pottera. Jego największy wróg i klęska. Stał z uniesioną w ręku różdżką czekają na jego znak. – Ava Kedavra. – Wykrzyknął zaklęcie. Chłopak w ostatniej chwili zdążył je odparować. Voldemort walczył coraz bardziej dramatycznie. Harry wyraźnie wyczuwał jego ruchy. Ich walka przeniosła się na dziedziniec z dala od niewinnych osób. Nie chciał już nikogo więcej stracić. Ta bitwa i tak pochłonęła zbyt wiele niewinnych ofiar a od początku powinno być tak jak dzisiaj. Oni obaj naprzeciwko siebie. Zbyt długo zwlekali. Harry obiecał sobie, że już nikt nie straci życia przez niego. On już tego dopilnuje.

 - Nie Tom. – Głos Harrego brzmiał niezwykle miękko i opanowanie. Nie miał zamiaru dać się sprowokować w żaden sposób. Nie tym razem.  – To już jest koniec rozumiesz? Poddaj się a nie ucierpisz. – Oczywiście kłamał. Nie miał zamiaru okazywać litości człowiekowi, który odebrał mu tak wiele. Voldemort roześmiał się jakby wyczuwał kłamstwo. Jego oczy spoglądały jakby z ironią nie przejmując się całą sytuacją w jakiej się znalazł. Młody Wybraniec odnajdywał coraz więcej widocznych oznak jego szaleństwa.

 - Nie jestem głupi Potter. – Zasyczał gniewnie. Już miał cisnąć kolejne zaklęcie, ale Harry był szybszy. Tym razem rzucona Avada celnie uderzyła w ciało Voldemorta. Zaskoczony cofnął się z szokiem wymalowanym na twarzy. Nie spodziewał się tego. Harry zatriumfował obserwując jak mężczyzna zachwiał się. Ciężkie ciało osunęło się na ziemię kończąc swoje życie. Przez jedną chwilę Harry wpatrywał się z oszołomieniem na to, co zaszło. Naprawdę tego dokonał. Voldemort stracił swoje życie a on był tym, który zatriumfował. To było wielkie zwycięstwo. Nie sądził, że w ogóle to jest możliwe a jednak. Wygrał coś, co z góry było skazane na porażkę.

 - Udało Ci się synu. – Drgnął słysząc pełen wzruszenia głos ojca. Doskonale rozumiał jego uczucia. Zabijając Voldemorta pomścił śmierć matki i wielu niewinnych ofiar, którzy stracili życie z powodu perfidnej walki. Po raz pierwszy od kiedy James pojawił się w jego życiu nawiązała się między nimi nić porozumienia. Jakby nie patrzeć James był jego ojcem i nie mógł wrócić. Teraz miał okazje do nowego stworzenia własnej rodziny.

 - Harry… James… - Kilka głów krzyknęło zaskoczonych widząc jak z kłębka różdżki należącej do Voldemorta wpłynęło blade światło z którego tworzyła się drobna sylwetka. Obaj bez trudu rozpoznali drobną postać Lily Potter. Harry poczuł, że ma łzy w oczach.

 - Mamo. – Wyszeptał cicho. Był tak poruszony, że nie był wstanie wydobyć z siebie głosu. Dookoła zapadła głucha cisza. Z różdżek powoli wydobywały się uwięzione dusze ofiar Voldemorta. To był przepiękny widok, jaki trudno opisać.

 - Dziękuje synku. – Odparła cicho Lily Potter i kierując pozostałe dusze ruszyła w stronę swej kolejnej drogi. W końcu była wolna. Zabicie Voldemorta pokazało dużo więcej dobrego niż złego. I teraz w końcu został pokonany a on zwyciężył. Chłopiec, który przeżył.

 - Harry! – W jego stronę biegła Ginny Weasley. Jej rude włosy powiewały w powietrzu. Gdy zamknął ją w swoich ramionach całą i zdrową poczuł, że szczęśliwe zakończenia jednak istnieją. Chciał coś powiedzieć, ale pocałunek dziewczyny wyrwał z kontekstu wszystkie jego myśli. Znów uwierzył w szczęśliwe zakończenia.

***

Nie mogła w to uwierzyć.

Jej nadzieja i potęga w jaką wierzyła nie żyła. Czarny Pan odszedł. Z bólem w sercu patrzyła na jego śmierć i nie mogła nic zrobić. Zbyt wiele osób zaczęło wiwatować na część tego szczeniaka. Musiała odejść. Opuścić swojego pana, któremu była wierna do końca. Bellatriks nigdy nie była głupia, by nie wiedzieć, kiedy walka dobiega końca. Na zemstę przyjdzie jeszcze czas w to wierzyła. Teraz musiała znaleźć sposób aby wydostać się z zamku. Skierowała swoje kroki w stronę lochów należących do Ślizgonów. Pamiętała o tajnym wejściu, które się tam znajdowało i modliła się w duchu aby nie było zawalone. To była jej jedyna szansa na ucieczkę. Miała wiele szczęścia, gdy nikogo nie zastała. Tłum świętował zwycięstwo. Gdzieś po drodze minęła ciało swojego męża. Nawet się nie zatrzymała. Nigdy nie byli idealnym małżeństwem a klęska do której prawie doprowadził rodzinę sprawiała, że jeszcze gorzej się między nimi działo. Jednak ona nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.  Wbiegając zderzyła się z drobną postacią. Bez trudu rozpoznała córkę tego zdrajcy  Lovegood wydawcy Żonglera. Na jej twarzy pojawił się wyraz triumfu a w oczach Luny strach. Poszukiwała właśnie Nevilla, gdy natknęła się na Bellę. Sięgnęła po różdżkę, ale zręczne zaklęcie czarownicy wytrąciło ją z jej rąk. Cofnęła się porażona.

 - Śmierć Czarnego Pana zostanie pomszczona. – Wykrzyknęła w przypływie szaleństwa celując różdżkę w jej stronę. W przypływie paniki Luna zaczynała żałować, że nigdy nie powiedziała Nevillovi, co do niego czuje. Teraz nie będzie miała okazji. Bellatriks ją zabije. I nie będzie przy niej nikogo, kto mógłby jej pomóc. Wszyscy zajęci świętowaniem triumfu.

 - Zostaw ją Leastrange. – Neville pojawił się znikąd. Jakby wyczuwając, że kobieta jest w niebezpieczeństwie. Zdeterminowany i zdecydowany do walki. Ta kobieta skrzywdziła jego rodziców. Pozbawiła szans na wspaniałe dzieciństwo, które mogło stać się jego udziałem. Bellatriks zaśmiała się widząc determinacje chłopaka. Cofnęła różdżkę i skierowała ją wprost na niego.

 - Dzisiaj znajdą dwa ciała zamiast jednego. – Zaśmiała się szyderczo. Neville nie wystraszył się ani trochę. Był Gryfonem z krwi i kości i byłym członkiem Gwardii Dumbledor’a. Jeśli kiedykolwiek miał okazje coś udowodnić to nie bardziej niż teraz. Bellatriks cisnęła w niego zaklęciem. Odparował je tworząc wokół siebie i Luny tarczę. Od jakiegoś czasu sporo ćwiczył. Był przygotowany na ten moment. Zaklęcie Avady niemal wyszeptał. Uderzyło Bellę w chwili, gdy próbowała rzucić w niego Criuciatusa. To samo zaklęcie, które skrzywdziło jego rodziców. Martwe ciało Bellatriks osunęło się na ziemie. Okrzyki dobiegających go przyjaciół z trudem do niego docierały. Ktoś poklepał go po ramieniu a ktoś inny przytulił. Niespodziewanie znalazł się w centrum uwagi nie lepiej niż sam Harry. Okrzyki radości echem odbijały się po zniszczonych murach Hogwartu. Nikt nie mógł uwierzyć w to, co się działo. Naprawdę wygrali. Mimo ofiar jakie ponieśli i osób, które zginęły. Ciała martwych przyjaciół zebrano w Wielkiej Sali. Z różdżek przeżytych osób poleciały różdżki kierując w górę smugi światła. Jedynie Harry, Ron i Hermiona oddalili się na moment od reszty. Swoje kroki skierowali za mury zamku na błonia, gdzie znajdował się grób Voldemorta. Przez chwilę spoglądali na siebie w milczeniu.

 - A więc to naprawdę koniec? – Odezwał się jako pierwszy Ron nie przestając obejmować Hermiony swoim ramieniem a ona tuliła się do niego jakby od zawsze było tam jej miejsce.

 - Wszystko na to wskazuje. – Westchnął Harry. Trumna z Voldemortem została wysłana jak najdalej do zimowych krain, by nikt nie mógł go odnaleźć. Wszyscy wiedzieli, że minie trochę czasu zanim ludzie przestaną się bać. Ktoś z grona ich przyjaciół zawołał ich do siebie. Wymieniwszy wspólne spojrzenie z uśmiechami na ustach skierowali swoje kroki w ich stronę. Widniejący nad Hogwartem mroczny znak przestał straszyć. Wśród chmur zaczęło wyjawiać się powoli słońce. Dla wielu osób po raz pierwszy od bardzo dawna… … …

***

Na zakończenie:

Zdaje sobie sprawę jak bardzo chaotyczny i nie składny wyszedł mi ten rozdział, ale chciałam pokazać wszystko od początku do końca. Mam nadzieje, że wyjaśniłam losy wielu postaci, które miały znaczenie w całości opowiadania. Jeśli macie jakieś pytania pytajcie śmiało. Odpowiem na wszystkie. Pozostał nam jeszcze tylko Epilog i wkrótce pojawi się pierwsza odsłona trzeciej części. No i jednocześnie zapraszam na paring Draco&Ginny na www.niewolnicy-przeznaczenia.blogspot.com!!
Do usłyszenia w kolejnym rozdziale.

INFORMACYJNIE:

Oryginalny tytuł: „Oszukać przeznaczenie część 2”

Rozdział: XXI „Bitwa o Hogwart część 2”

Ilość stron: 8

Treść: 4 000