Rozdział XX „Bitwa o Hogwart część 1”

„W życiu bowiem istnieją rzeczy, o które warto walczyć do samego końca.”

- Paulo Coelho

Kroniki Proroka Codziennego nr.27

Chyba robię się sentymentalna, ale naprawdę jestem mocno wzruszona. W końcu nadszedł ten moment. I nie spodziewałam się, że tak szybko. Podróż po Hogwarcie jest niesamowita. Wydaje mi się, że chyba nigdy nie wyrosnę z tych historii. Zawsze będę znajdowała pretekst, by albo stworzyć coś nowego albo po prostu poczytywać wasze blogi. Bo tak naprawdę dzięki nam świat HP nadal istnieje mimo, że minęło tyle lat od premier jego książek i filmów. No nic nie mówię więcej bo się zaraz rozpłaczę w trakcie pisania i dopiero będzie. Zapraszam więc oficjalnie na kolejny rozdział.

***

Harry niepewnie znalazł się przy Zakazanym Lesie.

W końcu nadszedł ten moment. On i Voldemort zmierzą się w decydującym starciu. Musiał tylko zniszczyć pozostałe horuksy. Wyciągnął jeden z nich, którym ryzykowali życie przybywając do Szkocji.

 - Hermiono… - wyszeptał w stronę przyjaciółki, która stała tuż obok niego. Wyczuwał jej napięcie i to samo czuł. Ich przyjaciele zbierali się w Hosmesgade szykując się do bitwy. Każdy otrzymał ważne zadanie i wsparcie członków Zakonu Feniksa. Wyczuwał obecność Voldemorta bardzo wyraźnie. – Możesz go zniszczyć. To Twoja kolej. – Hermiona niepewnie spojrzała na przyjaciela. Przecież jednego już zniszczyła zabijając ukochanego chłopca.

 - Harry nie… - Pokręciła głową zerkając na diadem. – To musisz być Ty. Zaszedłeś tak daleko. – Harry niepewnie skinął dłonią ujmując w dłonie miecz. Ron stał z drugiej strony przyglądając mu się z niepewną miną. Jego ręka zacisnęła się na medalionie. On też zostanie zniszczony. Czy da radę temu podołać?

 - W porządku. – Zgodził się z nią. Przez chwilę wpatrywał się w diadem. Czy Voldemort wiedział, że jego horuksy są niszczone? Czy wyczuwał to? Nie miał zielonego pojęcia. On nic nie czuł, gdy zniszczyli dziennik. Z westchnieniem uniósł miecz. Przypomniał mu się moment w którym Hermiona zabijała Dracona. Głupia i bezsensowna śmierć. – To będzie Twój koniec. – Wycharczał i przebił diadem. Gwałtownie poczuł ostry ból, który prawie rozerwał jego ciało na strzępy. Jak przez mgłę zobaczył sylwetkę upadającego Voldemorta. A więc wiedział. Voldemort wiedział o horuksach.

 - Harry… - Jakby z oddali do otumanionego umysłu Pottera dotarło wołanie Hermiony. Przez mgłę zobaczył błyszczący przedmiot w rękach wroga. Domyślił się, co to było.

 - Puchar Helgi Hufflepuff znajduje się w Komnacie Tajemnic. – Wycharczał rozpoznając miejsce w którym Voldemort je ukrył. – Trzeba go znaleźć. Ron, Hermiona zajmiecie się tym? – Hermiona jako pierwsza skinęła głową. Ron przez moment się wahał. Nie bardzo wiedział jak ma postąpić. Harry był jego przyjacielem, ale przysięgał wierność Czarnemu Panu. Czuł, że  w głowie ma prawdziwy mętlik. Z jednej strony Hermiona otrzymała zasłużoną zemstę. Straciła ukochaną córkę i mężczyznę a z drugiej czuł, że to za mało. Chęć zadania jej jak największego bólu była w nim niezwykle silna. Już miał coś odpowiedzieć, gdy niespodziewane zaklęcie uderzyło w nich znienacka.

 - To Śmieciorżercy! – wykrzyknęła Hermiona widząc jak zostają nagle otoczeni. Na czele tej grupy stał Lucjusz Malfoy. Z nienawiścią w oczach spoglądał na nich.

 - Czarny Pan Cię oczekuje młody Potterze. – odezwał się z nieskrywaną pogardą w głosie. – Mam nadzieje, że poddasz się bez walki. Twoi przyjaciele już chyba dość się wycierpieli prawda? – Harry wahał się, ale tylko przez moment. Dobrze wiedział, że Voldemort zrobi wszystko, by go zniszczyć.

 - Nie będę walczył. – Harry odrzucił swoją różdżkę i wysunął się naprzód. – Ale pozwolicie odejść Ronowi i Hermionie. – Gdy wysunął ręce naprzód poczuł jak metalowe kajdanki zaciskają się na jego nadgarstkach. Z trudem opanował nagły odruch paniki.

 - O tym zdecyduje Czarny Pan. – oznajmił zdecydowanie Lucjusz. Ron i Hermiona również zostali rozbrojeni i związani. Harry bezradnie patrzył jak przyjaciele podzielili jego los. Z duszą na ramieniu kierował się w stronę zamku. Jego los wkrótce spotka się z przeznaczeniem.

***

Ginny z trudem powstrzymała oddech wymiotny.

Od kilku dni nie miała nic w ustach, ale otępiały z bólu żołądek i tak się buntował. Była osłabiona a jej organizm chylił się ku granicy wytrzymałości. Nie była pewna jak długo jeszcze wytrzyma. Najpierw tortury Jessici, która z satysfakcją gnębiła jej ciało a potem Voldemort bawiący się jej umysłem. To było straszne doświadczenie. Poznawał jej najgłębsze myśli, które pragnęła skryć głęboko w sobie. Dręczył ją swoimi koszmarami aż padała z wyczerpania nie mogąc znieść więcej bólu i poniżenia. Nikt się nad nią nie ulitował. Najgorsze, że Michel musiał stać z boku i przyglądać się temu. Widziała rozpacz malującą się na jego twarzy. Gdyby spróbował jej pomóc zginąłby na pewno.

 - Ginny… - Do otępiałego umysłu dobiegł ją słaby głos Nevilla Longbottona. On również nie miał lepiej. Jako zaciekły przeciwnik Śmieciorżerców w zamku często obrywał różnymi zaklęciami. Teraz jego widok zaskoczył ją. Od kiedy zamknięto ją w ciemnym lochu nikogo nie widziała. Nie miała też pojęcia, co działo się z pozostałymi.

 - Co tu robisz? – wyszeptała z oszołomieniem. – Myślałam, że Ciebie też złapali. – Odsunęła się, gdy krata opadła przez użycie zaklęcia. W obecnej sytuacji żadne narzucone zasady nie liczyły się już. Była wolna. Z trudem podniosła się na chwiejących nogach. Neville podrzucił jej czyjąś różdżkę. Jej własna została złamana przez Voldemorta, gdy nie chciała się przed nim ugiąć.

 - Harry nas potrzebuje. – odpowiedział a na jego twarzy widniał wyraz determinacji i chęci walki. Nigdy nie podejrzewałaby, że Neville taki się stanie. Zawsze wydawał się wszystkim fajtłapowaty a kłopoty były jego specjalnością. Teraz pokazywał, że odziedziczył sporo po swoich walecznych rodzicach. Był prawdziwym gryfonem. – Przybył do zamku. Nie udało nam się z nim spotkać bo dopadli go Śmieciożercy. – Dziewczyna wzdrygnęła się na samą myśl o tym. Musimy dostać się do Hosmesgade.

 - Nie odejdę bez Michela. – Zdecydowała. Ostatnim razem chłopak uratował jej życie i czuła, że jest mu to winna. W ten sposób wyrównają stare porachunki. Musiała mu pomóc. Neville wahał się, ale tylko przez chwilę. Mimo, że Michel okazał się być Śmieciorżercą na usługach Voldemorta to jednak był Gryfonem. Skinął zgodą na znak, że zgadza się z jej słowami.

 - Nie wiem czy ta różdżka się przyda, ale spróbuj. – Ginny podchwyciła ofiarowaną różdżkę przez przyjaciela. Nie była to jej własna, ale cieszyła się z każdej szansy obrony. Ostrożnie wymknęli się z lochów niezauważeni przez hałas jaki panował. Od śmierci Severusa Snepa wiele się tu zmieniło. Śmieciożercy wyraźnie pokazywali swoją władzę. Zmuszano ich do używania zakazanych zaklęć na pierwszoroczniakach. Odmowa była surowo karana. Ginn tęskniła za dawnym Hogwartem. Brakowało im czasu, który stracili. Wraz ze śmiercią Dumbledor’a wszystko się skończyło. A teraz musieli walczyć.

 - Idziemy! – Ginn z różdżką w ręku ruszyła za przyjacielem. Miała nadzieje, że nie jest jeszcze za późno. Jessica z zimną krwią zdradziła brata czym skazała go na śmierć. Miała nadzieje, że nadejdzie moment w którym staną przeciwko sobie i to ona okaże się górą. – Trzymają go zamkniętego, gdzieś z dala od reszty.

 - Chyba wiem gdzie. -  Neville poprowadził ją w głąb korytarza. Ginny nie była jeszcze w tej części zamku. Mocniej zaciskała dłoń na różdżce. Teraz cała nadzieja była w Harrym. Zawsze wierzyła w niego i tym razem też tak było. Tylko on był wstanie to wszystko zakończyć. – To tu. – Neville znów wyrwał ją z zamyślenia. Pchnąwszy wielkie metalowe drzwi znaleźli się w ciemnym śmierdzącym pomieszczeniu. Z trudem powstrzymała napływające do żołądka mdłości.  Zobaczyła jakiś błysk dobiegający z ciemności. Nim zdążyła krzyknąć ostrzeżenie postać Nevilla uniosła się w powietrze i z hukiem znalazła na ścianie. Już miała rzucić się mu na pomoc, gdy powstrzymał ją czyjś złowieszczy śmiech. Rozpoznała go bez trudu.

 - Jessica. – wyrzuciła z siebie nie kryjąc nienawiści i pogardy w swym głosie. Jasnowłosa dziewczyna wysunęła się naprzód z uniesioną w dłoni różdżką.  Obie wiedziały, że w tej walce, któraś z nich zginie. I żadna nie miała zamiaru się poddać.

***

Voldemort wyczuwał pełne napięcia podniecenie.

Od kiedy odkrył, że Harry Potter niszczył horuksy, które były częścią jego duszy czuł niepokój. Nieustannie trzymał przy sobie Nagini, która była jego częścią. Mógł mieć nadzieje, że wybraniec jeszcze do tego nie doszedł. A teraz stał tu przed nim zakuty w kajdany i pokonany. Tuż obok niego byli panna Granger i pan Weasley. Przez chwilę swoją nienawiść skupiał na brązowowłosej dziewczynie. Była przyczyną wielu niepowodzeń w jego życiu. Już on dopilnuje by zapłaciła za każdą zniewagę, jaka spotkała go z jego strony.

 - Lucjuszu… - odezwał się w stronę swojego największego sługi. Tak na starego Malfoya zawsze mógł liczyć. Może i był tchórzem, ale ta to tchórzostwo było zarazem odznaką lojalności. Z uwagą obserwował jak nieco zatrwożony Lucjusz wysuwał się naprzód. W oczach sługi czaiła się niepewność pomieszana z ciekawością. – Obiecałem Ci wynagrodzić Twoją wierność i oddanie. Ta szlama… - Wskazał palcem na wystraszoną Hermionę, która aż się skuliła. – Była przyczyną wielu porażek. W dodatku doprowadziła do upadku i przykrego końca Twego syna. – Już wiedział, że Draco Malfoy nie żyje. Kolejny powód do odczuwania nienawiści wobec tego bękarta Potterów.  – Dwóch Śmieciożerców chwyciło Hermionę, która próbowała im się wyrwać. Lucjusz z zadowoleniem na twarzy ruszył w jej stronę. Gdy próbowała coś powiedzieć w odwecie uderzył ją w twarz aż zatoczyła się. Nikt nie zaprotestował.

 - Zachowuj spokój panno Granger. – wycedził Lucjusz chwytając ją za włosy i zmuszając by spojrzała mu w twarz. Już dawno nie czuł tak wielkiej satysfakcji. Czarny Pan podarował mu niezwykły prezent w osobie tej dziewczyny. Miał racje mówiąc, że odpowiadała za jego upadek. Zamierzam cieszyć się każdą chwilą Twojego upokorzenia aż będziesz błagać mnie o litość albo o śmierć. Masz przed sobą świetlaną przyszłość. – Uśmiechnął się kpiąco widząc łzy cieknące po policzkach. Voldemort uśmiechnął się zadowolony. W końcu wszystko odbyło się po jego myśli. Dokładnie tak jak tego chciał. A to był dopiero początek. Kiedy zabije Harrego Pottera świat czarodziejów będzie leżał u jego stóp.

 - Widzisz Harry Potterze… - Z satysfakcją zwrócił się w stronę oszołomionego Wybrańca. Dumny chłopak klęczał z wysoko podniesioną głową. Zachowywał się tak jakby nie zdawał sobie sprawy z powagi własnej sytuacji a może to był podstęp? Voldemort postanowił zachować czujność. – W końcu Cię pokonałem. Klęczysz przede mną pokonany a Twoi przyjaciele staną się moimi niewolnikami. No może nie wszyscy… - Jego spojrzenie spoczęło na rudowłosym Ronie. Kajdany na jego rękach niespodziewanie zniknęły wywołując pomruk zaskoczenia wśród zebranych. – Przepraszam za ten nietakt przyjacielu. Chciałem, by wszyscy uwierzyli w Twoją prawość. – Na moment zapadła szokująca cisza. Harry poczuł się tak jakby Voldemort go uderzył. Powoli odwrócił się w stronę przyjaciela. To, co zobaczył przeraziło go. Ron stał z dumnie wyprostowaną głową a w jego oczach czaiła się nienawiść. Nienawiść skierowana do niego.

 - Ron… - wyszeptał oszołomiony tym, co właśnie odkrył. Jego najlepszy przyjaciel zaśmiał się gardłowo podwijając swój rękaw. Wszyscy zebrani wstrzymali oddech kompletnie zaskoczeni. Na ramieniu rudzielca widniał symbol Mrocznego Zamku. Nie mógł uwierzyć w to, co działo się przed chwilą. – To nie prawda.

 - Zawsze uważaliście mnie za coś gorszego. – Prychnął z pogardą i całą złością jaką czuł. – Biedny przyjaciel Pottera. O to kim byłem dla was. Nawet szlamowata Granger uważała mnie za nie dość dobrego, ale mogła zaciągnąć do łóżka, gdy potrzebowała pocieszenia. Niczym zwykła portowa dziwka. – Słysząc brutalne słowa Rona dziewczyna załkała cicho. Nie była wstanie podnieść na niego oczu. Nigdy nie czuła się tak koszmarnie.  – Czarny Pan dał mi szansę na pokazanie kim jestem. Teraz nadszedł mój czas.

 - Wystarczy Weasley. – Voldemort uciszył chwilę triumfu Rona jednym słowem. Ten posłusznie wycofał się w krąg Śmieciorżerców, którzy patrzyli na niego podejrzliwie. – Jesteś gotowy do pojedynku Potter? Czy może wolisz poświęcić, któregoś ze swoich przyjaciół? Może pannę Granger? – Wskazał bezradnemu Harremu na łkającą Hermionę uwięzioną w uścisku Śmieciorżerców. Nie miał wyjścia. Musiał stanąć do nierównej walki.

 - Będę walczył. – odezwał się ściszonym głosem. Chociaż pojedynek jeszcze się nie zaczął on już czuł się tak jakby przegrał.

***

Upadła czując ostry ból rozlegający się po ciele.

Jessica nie dała jej szans na rozpoczęcie ataku. Była cholernie dobrze wyszkolona i doskonale zdawała sobie sprawę ze swoich zdolności. Jednak tym razem Ginn nie dawała jej się zbyt łatwo pokonać. Niestety nowa różdżka bardzo często odmawiała jej posłuszeństwa. Potraktowane Cruciatusem ciało również stawało się coraz słabsze. Jeszcze nie doszła do siebie po ostatnich torturach.

 - Zostaw ją! Dość. – Gdzieś z oddali dobiegło ją słabe wołanie. Jasny błysk światła rozświetlił to wnętrze. Zobaczyła Michela ledwo trzymającego się na nogach. Trwałe tortury odcisnęły przerażające piętno na jego ciele. Niemal krzyknęła porażona tym widokiem.

 -Wyglądasz okropnie bracie. – Syknęła krzywiąc się nieco na jego widok. Mimo swojej chwili triumfu chciała mu dać jeszcze jedną szansę. Byli rodzeństwem i wierzyła, że w końcu przyjdzie po rozum do głowy i stanie po właściwej stronie. Musiał zrozumieć jakie to dla niej ważne. – Czy wiesz, że Voldemort postanowił dać Ci jeszcze jedną szansę? – Michel zdumiał się zaskoczony. Teraz już zrozumiał. Dlatego go  torturowali. Nie zabili od razu. Cudem udało mu się zachować zmysły. Myślenie o Ginn dodawało mu sił. Teraz nie mógł znieść na ból zadawany jej przez Jessicę. Byłby gotów zabić siostrę gołymi rękami. – Musisz tylko zabić tę zjadliwą zdrajczynie krwi. Gdy to uczynisz wszystko zostanie Ci wybaczone. Wrócisz do dawnego życia. – Dla byłego Śmieciorżercy, który porzucił wszystko propozycja była kusząca. Jednak on nie był taki jak kiedyś. Już dawno zrezygnował ze swojego stylu bycia. Ginny Weasley sprawiła, że stał się całkiem innym człowiekiem. Odważnie stanął naprzeciw siostry zasłaniając ją swoim ciałem. Był gotów bronić dziewczyny do samego końca.

 - A wiec zdecydowałeś? – Zauważyła cicho zawiedziona postawą brata. W jej głosie czaił się smutek, ale była zdecydowana. Swoją różdżkę nakierowała na brata. Nie chciała go zabijać. Był jej bliźniakiem, ale to on podjął złą decyzje. Stanął po niewłaściwej stronie.  Nigdy nie sądziła, że kiedykolwiek dojdzie do takiej sytuacji. Zawsze byli nierozłączni. Mieli wspólne marzenia. Gniewnie spojrzała w stronę Ginny. To ta rudowłosa dziwka doprowadziła do tego, że jej brat obrócił się przeciwko. Cały swój gniew skupiła na dziewczynie. To ona była wszystkiemu  winna. I ona musiała zapłacić. Za wszystko.

 - Wszystko się zmieniło siostrzyczko. – Michel mówił smutnym głosem. Dawniej myślał, że jest w Jess jakaś iskierka dobra. Wszystko wskazywało na to, że nie ma żadnej. Gniew, złość i nienawiść całkowicie zalały jej serce. – Nie jesteśmy już dziećmi. Wiedzieliśmy na co piszemy się przekraczając progi Hogwartu. Każde z nas wiedziało, tylko serce rządzi się innymi prawami. – Z trudem powstrzymała się, by nie wybuchnąć śmiechem. Jej brat najwyraźniej wierzył w  te romantyczne nonsensy. Ona sama nigdy nie kochała. Pragnęła Harrego przez to kim był, ale to nie była miłość. Ona nie umiała kochać. Drżącą ręką uniosła w górę różdżkę.

 - To wszystko jest śmieszne. – wycedziła chłodnym i wypranym z emocji głosem. – Avada Kedavra… - Z różdżki wyłonił się błysk zielonego światła. Michel nie zdołał się cofnąć. Uderzyło w niego z niezwykłą siłą. Zaskoczony chłopak nawet nie krzyknął. Opadł bezradnie wprost w ramiona Ginny.

 - Mike… - szzeptała Gryfonka ze łzami  w oczach. Nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Odchodził jej najlepszy przyjaciel, który tak wiele dla niej poświęcił. Umierał z wyznaniem miłości na ustach.  Gdy zapłakana podniosła wzrok tam gdzie stała jej rywalka już jej nie było.  Zniknęła pozostawiwszy za sobą całun śmierci. Ginny wiedziała, że nigdy sobie tego nie wybaczy. Michel nie zasłużył na śmierć a to był zaledwie początek. Bitwa trwała i Ginn musiała dołączyć do Harrego.

 - Nigdy o Tobie nie zapomnę. – Obiecała składając na jego jeszcze ciepłych wargach pocałunek. Po raz ostatni na niego spojrzała po czym ruszyła w stronę podnoszącego się Nevilla. Nie było czasu na sentymenty. Musieli ruszać, by walczyć o lepszą przyszłość.

***

Hermiona nie wierzyła w to, co się dzieje.

Zupełnie jakby spełniał się kolejny z jej najgorszych koszmarów. Ron ich najlepszy przyjaciel stawał u boku Voldmeorta a na jego ramieniu widniał Mroczny Znak. Jak mogli nie zauważyć tego wcześniej? Od początku dziwnie się zachowywał. I to nagłe pojawienie się Śmieciożerców w domu, gdzie spędzała z Draconem i córeczką upojne chwile. Czy to możliwe, że już wtedy na nich doniósł? W oczach brązowowłosej błysnęły łzy rozpaczy.

 - Zdrajca! – wykrzyknęła w przypływie bezradności. Rzuciła się na niego, ale szybko została powstrzymana przez służących Malfoya. Teraz dzięki Voldemortowi należała do niego. Z rozpaczą spoglądała na Harrego, który wydawał się być przerażony i pokonany tym wszystkim. Voldemort roześmiał się zadowolony ze sceny, jaka się przed nim rozegrała. Wszystko odbywało się dokładnie tak jak sobie zaplanował. Wszystko wskazywało na to, że zwycięstwo należało do niego.

 - Puśćcie ją. – Zarządził i dwaj zaskoczeni słudzy puścili dziewczynę. Z początku zdezorientowana rozglądała się dookoła. Nie miała przy sobie różdżki i nie wiele mogła zrobić. Ron przegrał ich przyjaźń.

 - Jak mogłeś? – Nie mogła opanować drżenia w swoim głosie. – Ufaliśmy Ci. Chcieliśmy byś był po naszej stronie w tej walce. – Tym razem to Ron wysunął się naprzód. Dumnym krokiem zbliżył się do niej i chwyciwszy ją za włosy zmusił by spojrzała mu w twarz.

 - Jak mogłem? – syknął gniewnie nie panując nad sobą. – Ty śmiesz się jeszcze pytać czy jesteś aż tak głupia, by tego nie zrozumieć? Wykorzystałaś mnie Granger. Byłem dobrą nagrodą pocieszenia do Twojego łóżka, gdy zniknął kochanek. Myślisz, że nie widziałem jak obściskujecie się z Harrym za moimi plecami? Może każdemu innemu zamydlisz oczy, ale mi nie. Jesteś zwykłą dziwką, która tylko udaje kogoś kim nie jest. – Porażona słowami pełnymi nienawiści Hermiona nie mogła wydobyć z siebie głosu. Otępiałymi z bólu oczami wpatrywała się w medalion, który Ron nosił na szyi. Medalion, który musiał przez niego przemawiać, bo inaczej nie mogła tłumaczyć zachowania przyjaciela. To nie była zwykła zazdrość. To było coś więcej. wyczuwała wokół niego mrok.

 - Ron błagam…  - Próbowała jakoś wpłynąć na niego, ale bezskutecznie. Oczy Rudzielca wciąż pozostawały zimne i obojętne. W przypływie odwagi chwyciła dłonią medalion i zerwała go z szyi chłopaka. Zaskoczony odepchnął ją od siebie tak gwałtownie, że aż się zatoczyła. Voldemort rozpoznał amulet, który trzymała w dłoni i zawarczał z wściekłości.

 - Oddaj go! – Rozkazał wyraźnie ruszając w jej stronę. Nie miała zamiaru. Osiągnęli już tak wiele i nic nie będzie stało im na drodze. Nie miała zamiaru tego robić. Harry krzyknął coś do niej, ale nie zareagowała. Była zbyt zdeterminowana by zniszczyć medalion. Zbyt wiele od tego zależało. Z całej siły cisnęła medalionem o ziemię. Zrobiła to bez specjalnego przekonania, ale ku jej zaskoczeniu medalion roztrzaskał się na drobne kawałeczki łamiąc czar horuksa. Voldemort zawył z bólu i wściekłości. Harry również opadł czując jak ostry ból niemal rozsadza mu piersi. Horuks został zniszczony. Nawet, gdy ostry Criuciatus niemal rozerwał jej ciało na twarzy Hermiony pojawił się wyraz triumfu. Udało jej się. Zapanował chaos. Ron zdezorientowany i niepewny rozglądał się dookoła. Nie rozumiał tego, co działo się wokół nich. Zupełnie jakby przez chwilę był w swoim własnym świecie.

 - Hermiona nie! – Wykrzyknął widząc jak wielki czarny wąż rusza w jej stronę, by ją zaatakować. Nie tracąc czasu ruszył w jej stronę potykając się o coś po drodze. Nagini była coraz bliżej półprzytomnego ciała Hermiony. Nikt nie zauważył kolejnego błysku zielonego światła i morderczego zaklęcia, który miał zmienić wszystko.

***

 -Tonks na litość boską, co Ty tu robisz?
Remus Lupin rzucił wściekłe spojrzenie na żonę, która wbrew jego wyraźnym  rozkazom pojawiła się przed zamkiem. Wszędzie panował chaos jakiego nikt się nie spodziewał. Śmiercionośne zaklęcia ciskane były bez opamiętania. Każdy bronił się na swój własny sposób.

 - Nie mogłam zostawić Cię samego. – Wyrzuciła wtulając się w ciało mężczyzny. Kochała Remusa tak bardzo i cieszyła się, że w tej chwili byli w wspólnej walce razem. Nie była wstanie usiedzieć w domu wiedząc, że on tam walczy samotnie w obronie ich wolności. Też chciała mieć w tym swój udział. – Nie zapominaj, że jestem członkiem Zakonu. I pamiętasz? Razem do samego końca? – Remus przytaknął. Nie umiał odparować tego oczywistego argumentu. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. W ten pocałunek włożył całą swoją miłość, jaką do niej czuł. Nikt na świecie nie był ważniejszy od niej i ich małego synka. Nagły śmiech przerwał ich namiętną chwilę. Oboje oderwali się od siebie rozpoznając przeciwnika. Alecto Carrov stała przed nimi niczym groźnie wyglądająca bogini zemsty.

 - Alecto… - Tonks była zaskoczona. Już zapomniała o tej kobiecie i nie sądziła, że kiedykolwiek o niej usłyszy. Alecto była przyczyną  wielu jej trosk i zmartwień. Po części też dzięki Alecto odzyskała miłość Remusa. Jednak Alecto pragnęła zemsty za śmierć jej brata, który kilkakrotnie próbował ją zgwałcić i zabić.

 - A więc mnie pamiętasz. – Alecto uśmiechnęła się triumfalnie. – Nie byłam pewna czy tak będzie. Ciekawe czy pamiętasz chwilę w której mordowałaś mojego brata? – Rzuciła oskarżycielsko. Była zdecydowana zabić. Czekała na te chwilę zbyt długo i w końcu się doczekała. Zdepczę Tonks niczym robaka.

 - Dobrze wiesz, że to nie było tak. – Próbowała tłumaczyć się bezradnie, ale wiedziała, że bezskutecznie. Do tej szalonej kobiety nie wiele rzeczy dociera. Była przekonana o swoich własnych racjach. Nie zważała na nich, co było po drodze. Liczyło się tylko to, co było teraz. Reszta nie ważna. Jej brat był kanalią a jednak Alecto była mu oddana. W dodatku łączył ich kadzirodczy związek, którego nikt sobie nie wyobrażał.

  - Suka! – Z różdżki Alecto posypały się iskry. Tonks udało się odparować zaklęcie. Gdzieś kawałek dalej Remus walczył z dwoma śmieciożercami. Walka pochłonęła już wiele istnień, ale nie mogli się poddać. Byli na to przygotowani. Broniła się przed zaciekłymi atakami przeciwniczki. Dzięki szkoleniom organizowanym przez Remusa była wprawiona w pojedynkach. Nagły okrzyk bólu sprawił, że odwróciła się na moment skąd dobiegł. Jej ukochany Remus upadał właśnie bez życia na ziemię. Jego niezwykłe oczy pozostawały martwe.

 - Nie! – Wrzasnęła zrozpaczona dopadając jego ciała. Na moment zapomniała o wszystkim. O Alecto czyhającej na jej życie. O walce toczącej się wokół nich. Opadła na kolana z twarzą zalaną łzami. Jej ukochany odszedł. Jedyny mężczyzna, którego kochała całe życie. Nie zauważyła kiedy Alecto zaatakowała po raz drugi. Pogrążona w rozpaczy nie broniła się przed śmiertelnym zaklęciem. W ostatniej chwili udało jej się chwycić dłoń ukochanego mężczyzny. Odprowadzał ją triumfalny śmiech Alecto. Ostatni z Huncwonów odeszli.

***

Zapanowała wielka cisza.

Nikt nie umiał wydobyć z siebie głosu. Wszyscy wpatrywali się w jeden punkt przed nimi. Na ziemi tuż u stóp lorda Voldemorta leżał Harry Potter. Tym razem nie zdołał obronić się przed Śmiercionośnym zaklęciem. Trafiło w niego z brutalną siłą wypowiedzianą przez przeciwnika. Nikt nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Harry Potter nie żył.

 - Harry Potter nie żyje! – Oznajmił triumfalnym głosem Voldemort z zadowoleniem rozglądając się po pozostałych. W walecznych członkach Zakonu Feniksa zobaczył uczucie porażki i straty. Odszedł ich jedyny wybawiciel. –  Lucjuszu… - Odwrócił się do jednego ze swoich najwierniejszych sług. Lucjusz Malfoy stał z dziwnym wyrazem twarzy. Bywały takie chwile, że nawet sam Voldemort nie umiał rozszyfrować  do końca jego lojalności. Wywołany posłusznie wyszedł naprzód. – Sprawdź czy pan Potter na pewno nie żyje. – Mężczyzna posłusznie skinął głową i podszedł do chłopca. Ostrożnie dotknął jego szyi. Mimo, że wyczuł słabo bijący puls pokręcił przecząco głową uznając Pottera za martwego. Voldemort zaśmiał się triumfalnie a Lucjusz pospiesznie wrócił do kręgu chwytając ze sobą Hermionę, która była teraz jego więźniem. Mimo, że dziewczyna szarpała się i wyrywała nie puścił jej. – Wszyscy walczyliście bardzo dzielnie. – Przemówił tym razem do zebranych. – Jednak śmierć Pottera przekreśliła wasze szansę na zwycięstwo. Daje wam dwie godziny na zajęcie się rannymi i martwymi. Później, gdy pojawie się oficjalnie zdecyduje o waszym dalszym losie. Hagridzie… - Z szeregu wysunął się znany wszystkim gajowy Hogwartu. Każdy kto go znał domyślił się, że rzucono na niego Imperiusa. – Podnieś ciało chłopaka. Wycofujemy się. – I nie odwracając się czy rozkaz zostanie wykonany ruszył w stronę wyjścia. Większość Śmieciożerców ruszyła za nim. Niezdecydowany i zdezorientowany Ron również. Cały czas zerkał na Hermionę w uścisku Malfoya. Musiał jej jakoś pomóc. Teraz kiedy Harry nie żył czuł się za nią odpowiedzialny. Zwłaszcza, że to on doprowadził do śmierci Harrego. Zdradził najlepszego przyjaciela i wiedział, że wyrzuty sumienia nigdy go nie opuszczą. Spuściwszy głowę szedł za tym smętnym karawanem czując na sobie karcące spojrzenia pozostałych przyjaciół. W drodze minął układane ciała martwych ludzi. Rozpoznał wśród nich Lawender Brown i Remusa i Tonks. Na widok tych ostatnich dosłownie ścisnęło go w żołądku. Lubił Remusa i samą Tonks również. Cieszył się, gdy dowiedział się o ich ślubie. A teraz oboje nie żyli. Ile jeszcze ofiar pochłonie ta nieszczęśliwa wojna? Jak wiele ludzi musi zginąć, by Voldemort był zadowolony? Nie miał zielonego pojęcia. Voldemort poprowadził ich do Zakazanego Lasu. Tam na kamiennym stole ułożono ciało Harrego. Nikt nie wypowiedział słowa protestu. Wszyscy w milczeniu obserwowali rozwój wydarzeń. W powietrzu czuć było niezdrowe podniecenie. Każdy ze Śmieciorżerców na swój sposób odczuwał zwycięstwo.

 - Jesteś zbyt łaskawy dla nich panie. – zauważył odważnie Lucjusz Malfoy, który jako jeden z niewielu miał śmiałość krytykować i respektować Czarnego Pana. Nikt inny nie odważył się na to. – Uważam, że ten czas jest im niepotrzebny. Powinni pogodzić się z porażką, która nadeszła. W końcu przegrali te bitwę? Nawet Harry Potter poległ.

 - Każdy powinien mieć czas na pochowanie swoich zmarłych. – Głos Voldemorta mimo, że triumfalny brzmiał niezwykle chłodno i opanowanie. Ron musiał wykorzystać te okazje. Nie robił tego dla siebie tylko dla Hermiony. Zależało mu na niej i nie okazał tego w zbyt łaskawy sposób. Obszedł się z nią brutalnie i bezlitośnie a nie tego chciał przecież. Hermiona była dla niego wszystkim, co miał.

 - Choć… - wyszeptał cicho przedzierając się przez tłum Śmieciożerców skupionych wokół Czarnego Pana. Nikt nie zwracał uwagi na samotną dziewczynę leżącą skuloną w kącie. Była przerażona i nie dziwił się wcale. Spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. Zobaczył nienawiść i ból w jej oczach. Mimo to wyczuła szansę, którą jej dawał. Posłusznie ruszyła w jego stronę, gdy…

 - A wy dokąd? – Szansę ucieczki przerwał im groźny pomruk Lucjusza Malfoya. Oboje zastygli bez ruchu.

***

 -Ginn! Neville! Tutaj.

Do zdyszanych ucieczką z lochów Ginewry i Nevilla dotarł zbawienny głos Luny. Dziewczyna wyglądała na smutną i zmaltretowaną walką. Udało jej się przeżyć kilka Criuciatusów i sama zabiła dwóch Śmiecorżerców. Jednak to, co powiedziała im o śmierci Harrego wstrząsnęło nimi do głębi. Ginny bezradnie oparła się o poręcz schodów. Jej ukochany nie żyje. Najpierw zginął Michel a teraz Harry. Wszystko straciło sens. Przegrali te walkę. Voldemort zwyciężył.

 - To nie prawda. – Zaperzył się Neville słysząc słowa dziewczyny. Nie należał do osób, które umieją się pogodzić z porażką. Często też zaskakiwał wszystkich własną odwagą. – Harry nie żyje, ale nie chciałby byśmy się poddawali. Gwardia Dumbledor’a pamiętacie? Wciąż możemy wygrać te walkę.

 - Harry… - Urwała niepewnie Luna przypominając sobie podsłuchaną rozmowę Harrego i Hermiony. – Słyszałam o horuksach. To podobno dusze Voldemorta rozszczepione na części. Jednym z nich był medalion, który zniszczyła Hermiona na oczach wszystkich. Podobno kolejnym jest puchar Helgi  Hufflepuff, ale nikt nie widział go od bardzo dawna. Podobno znajduje się w zamku i…

 - W pokoju Życzeń! – Wykrzyknął triumfalnie Neville. – Jeśli zniszczymy tego Horuksa to wówczas osłabimy Voldemorta. Nawet bez Harrego mamy szansę by wygrać. – Na chwilę między całą trójką zapanowała cisza. Wpatrywali się w siebie aż Ginny skinęła głową. Chociaż to nieprawdopodobne to Neville miał racje. Nie mogli się tak po prostu poddać.

 - Neville to miecz Gryfindora… - Zaskoczona Luna wskazała na rękojeść miecza, którą chłopak trzymał w dłoni. Na jego twarzy pojawił się wyraz triumfu. – To znak, że szkoła chce byśmy nadal walczyli. – Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale w tym momencie Neville zrobił coś, czego się nie spodziewała. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Zaskoczeni własnymi odczuciami oderwali się do siebie dopiero jak Ginny chrząknięciem dała znać o swojej obecności. Nie miała jednak do niej żalu. Żałowała tylko, że nie miała możliwości pożegnania się z Harrym. To najbardziej rozdzierało jej serce. Zgodnie ruszyli schodami w stronę góry. Mieli swoją własną szanse na dopisanie się do szczęśliwego zakończenia tej historii. Zło nie mogło zatriumfować w tej walce. Kim by się okazali gdyby do tego dopuścili? W milczeniu przemierzali opustoszały korytarz. Zatrzymali się dopiero, gdy mosiężne drzwi pojawiły się przed nimi. Neville jako pierwszy wślizgnął się do środka. Dziewczyny rozglądając się ruszyły tuż za nim. Tym razem pokój wyglądał nieco inaczej niż, gdy trenowali tu jako członkowie Gwardii. Wydawał się zaśmiecony najróżniejszymi rzeczami. Porzuconymi i nikomu niepotrzebnymi.

 - Jest tam! – Zawołała Ginny rozpoznając błyszczący puchar znajdujący się na stosie rozrzuconych przedmiotów. – Acio puchar! – Zawołała, ale zaklęcie nie zadziałało. Musieli sobie sami poradzić wspinając się. Pokój Życzeń nie okazał się tak łaskawy dla nich.

 - Spróbuje dostać się do niego a wy zostańcie na czatach. – Zdecydował Neville wkładając różdżkę w usta a miecz oddał Lunie. Dziewczyna z czcią przyjęła puchar i ze strachem obserwowała poczynania Nevilla. Kilka razy przewróciłby się i spadł ale dzielnie wspiął się i zdobył puchar. Już miał zawołać do nich triumfalnie, gdy…

 - Proszę…. Proszę kogo my tu mamy. – Z oddali dobiegł ich głos trójki znienawidzonych Ślizgonów. Zabiniego Bleisa i byłych pomocników Dracona Malfoya. Znaleźli się w poważnych kłopotach.

***

Na zakończenie:

Postanowiłam jednak podzielić ten rozdział na dwie części.

I tak wyszło tego całkiem sporo a chciałam pokazać losy większości opisanych wcześniej bohaterów by ostatecznie zakończyć ich historię w drugiej części.

A przynajmniej niektórych z nich.

I pewnie nie czujecie się zaskoczeni śmiercią Tonks i Remusa prawda?
Oni po prostu musieli umrzeć, ale konsekwencje tej śmierci jeszcze będą a Alecto nie zostanie bez winy.

Tylko o tym dowiecie się w trzeciej części tej trylogii. Tymczasem zapraszam na ciąg dalszy wkrótce.

Informacyjnie:

Oryginalny tytuł: część  „Oszukać przeznaczenie”

Rozdział: XX „decydujące starcie”

Ilość stron: 9

Ilość słów: 4 700