Rozdział 001 „Tajemniczy nieznajomy”

„ Żadne przeznaczenie nie jest lepsze od innego,

 tylko człowiek musi uszanować to, które w sobie nosi.”

- Jorge Luis Bones „Alef”

Kroniki Proroka Codziennego nr.31

Pozytywnie mnie zaskoczyliście, że tak ciepło przyjęliście ostatnią część tego opowiadania.

Wiecie ja naprawdę wciąż nie mogę w to uwierzyć, że tak daleko zaszłam. Spojrzałam na datę i 26 listopada będzie druga rocznica tego bloga. Aż nie mogę w to uwierzyć. Ze wszystkich do tej pory napisanych przeze mnie to najbliższa rocznica. Co powiecie na specjalny bonusik tego dnia? Postaram się napisać coś fajnego oczywiście w stylu naszego ukochanego dramione i chyba nawet mam taki mały paring. No ale zapraszam na pierwszą osłonę przygód Megan Rayan. 

A za ten wspaniały szablon śle podziękowania w stronę Tatis. Jest inny od tych, które miałam ale mi się podoba. W jej stronę posyłam dedykacje z rozdziałem.

OGŁOSZENIE:

Z racji, że autorka popełnia masę błędów, których jej samej ciężko jest wyłapać kieruje się z tą prośbą do was czytelniczek. Jeśli któraś byłaby zainteresowania zajęciem się Betowaniem tego opowiadania będę wam bardzo wdzięczna. Piszcie w komentarzu jeśli macie chęć podjąć się tego zadania. Będę szalenie wdzięczna.

***

                (sześć lat później, okolice Syberii)

Przeklinał się w duchu za tę przeklętą wyprawę.

Nigdy nie przyszłoby mu do głowy wybrać się w to przeklęte miejsce gdyby nie przeznaczenie. To ono go tu przywiodło. Bardzo długo śledził losy swojego dawnego pana a właściwie pana jego ojca. Był zaledwie małym dzieckiem, gdy został pokonany, ale Ci którzy go wychowywali a także wpoili mu i wielką miłość i oddanie. Od początku wiedział, komu ma być wierny i na kim ma się mścić. Już jako dorosły mężczyzna przyjął imię Alec, ale nie zapomniał o tym kim był kiedyś. Nazywał się Colin Cameron i nosił ze sobą dziedzictwo prawdziwego Szkota. To coś, czego nie da się po prostu wymazać z pamięci. Ta kobieta, która miała go wychować i zająć się nim zabiła jego ojca a on był mimowolnym świadkiem tych zbrodni. Jego ojciec nie był święty i miał sporo ludzkich krzywd na sumieniu, ale nie zasłużył na taką śmierć.

 - Jesteś pewien chłopcze, że chcesz to zrobić? – Henry Tornes starszawy i wiernie służący od lat rodzinie Cameronów sługa patrzył na niego z powątpieniem.

 Henry był charłakiem i nie posiadał żadnych magicznych zdolności, ale znał wszystkie tajemnice rodziny i nie ukrywał zmartwienia o niego. Wychowywał młodego Camerona od początku i zawsze potępiał zawiść, którą rozsiewał jego ojciec. A gdy sprowadził te młodą i niewinną kobietę do domu wszystko się pogorszyło. Było oczywiste, że młody Colin nigdy nie zaakceptuje tej dziewczyny i ze wzajemnością. A potem nastąpiła szybka śmierć, która była początkiem dalszej nienawiści. Żałował, że nie miał większego wpływu na chłopaka niż jego rodzina i przeżywał bardzo widząc jak chłopak coraz bardziej stawał się podobny do ojca. obawiał się, że jeśli przeprowadzi swój plan to zniszczy się całkowicie. Pozostało mu mieć nadzieje, że zdarzy się jakiś cud, który na zawsze zmieni nastawienie chłopaka.

 - Nigdy nie byłem bardziej pewien. – odpowiedział Alec okrywając twarz przed chłodem. Silny mróz niemal przenikał go od środka, ale czuł że warto.

Ta misja była jego przeznaczeniem. Jedyny cel, którego tak naprawdę pragnął. Jedyny właściwy i niezmienny. Wspólnie weszli do jaskini. Dzięki wysiłkom udało mu się zdjąć zaklęcia ją ochraniające. Bardzo się postarano aby nikt nie odkrył co tu naprawdę ukryto. Uśmiechnął się cynicznie jakąż zrobi niespodziankę, gdy ich największy wróg powróci. To był w końcu jego prawdziwy cel. Trumna była dokładnie tam gdzie powiedziano. Zaklęciem otworzył jej wieczko. Znajdowały się tylko zniszczone ludzkie kości. Nie dziwił się wcale. Minęło całe szesnaście lat.

 - A więc jednak dotarłeś. – Z wnętrza jaskini wyłonił się mały człowieczek. Ktoś o kim wszyscy zdążyli zapomnieć, ale on nadal był. I nadal pozostawał wierny jedynemu panu. Peter Petegrew. – Nie sądziłem, że się na to zdobędziesz. Czy masz to o co Cię prosiłem?

 - Nie było łatwo. – Alec pokręcił głową i z kieszeni płaszcza wyciągnął małą świetlistą fiołkę. Peter z drżeniem wziął ją do ręki a na jego twarzy odmalował się wyraz z zachwytu.

A więc legendy nie kłamały. Czarny Pan dobrze wiedział, co mówi gdy je przekazywał. Istniała ambrozja na przywrócenie życia. Jedyne na świecie lekarstwo na śmierć i on je zdobył. Z małą pomocą. Gdyby ludzie wiedzieli o jego istnieniu zapanowałby chaos. Na całe szczęście ludzie nie wierzyli w legendy po za Czarnym Panem. On jeden wierzył i wiedział, co robi.

 - Lepiej się odsuńcie. – rozkazał i Alec wraz ze swoim sługą odsunęli się od trumny.

Peter podszedł z dumą otwierając flakonik. Świetlisty pył rozlał się po kościach martwego od dawna człowieka. Błysk światła na moment oślepił ich wszystkich aż cofnęli się gwałtownie zaskoczeni. Minęła dłuższa chwila nim w trumnie coś zaczęło się poruszać.  Czarny Pan powrócił z martwy.

***

Obudziłam się przerażona jak nigdy do tej pory.

Ten dziwny sen nie pozwalał mi o sobie zapomnieć. Wciąż miałam w pamięci to, co widziałam, ale nie rozumiałam. Wciąż czułam przenikające przez moje ciało paraliżujące zimno. Musiała minąć dłuższa chwila nim uświadomiłam sobie, że jestem bezpieczna w swoim domu. Tak. To już sześć lat od kiedy przekraczałam pierwszy raz próg szkoły Magii i Czarodziejstwa. Właśnie rozpoczynałam ostatni rok nauki. Mimo tego, że byłam najstarsza od moich rówieśników nie przejmowałam się tym zbytnio. W tym roku kończyłam osiemnaście lat i byłam z tego niezwykle dumna a w świecie czarodziei już od roku byłam pełnoletnia, ale nie korzystałam do końca ze swoich praw. Byłam raczej grzeczną osobą po za drobnymi kłopotami w które czasami zdarzało mi się pakować. Mimo moich obaw rodzice łagodnie przyjęli wieści o tym, że trafiłam do Gryfindoru. Nadal traktowali mnie jak córkę i akceptowali a ja z czasem zdążyłam się przywiązać do domu i jego mieszkańców. Pogodziłam się z myślą iż nie będę Ślizgonką i nie żałowałam. Tamte wydarzenie na błoniach, gdy uratowałam te dziewczynę zaowocowało niezwykłą przyjaźnią. Skromna i serdeczna Freya Palmer szybko zdobyła moją przyjaźń i zaufanie. Podobnie jak zadziorny, ale sympatyczny Nicholas Weasley. We trójkę tworzyliśmy całkiem zgraną paczkę i zawsze byliśmy nierozłączni. Nawet moi rodzice zdążyli zaakceptować moich przyjaciół i polubić Freyę, która przecież pochodziła z rodziny mugoli. Była jednak bardzo zdolną i sprawną czarodziejką. Czasami aż ja zazdrościłam jej talentu. Byliśmy całkiem zgraną trójcą i często wpadaliśmy w kłopoty. Podobno ten talent był odziedziczony zwłaszcza przez Nicka po rodzicach. Trochę zazdrościłam mu jego historii związanej z Hogwartem i ostatnią bitwą. Moi rodzice jakby przemknęli się przez Hogwart niemal niezauważalnie. Nie było nawet żadnej wzmianki o nich po za tym, że mój ojciec grywał w szkolnej drużynie Quiddicha.

 - Nie zapominaj kochanie, że wybierasz się dzisiaj na Pokątną. – Podczas wspólnego śniadania w salonie naszego domu matka jak zwykle przypominała mi bieżące plany na dzisiejszy dzień.

Jakże mogłabym zapomnieć. Wręcz uwielbiałam ulicę Pokatną i zakupy na niej. To była również idealna okazja do spotkania się z przyjaciółmi. Żałowałam jedynie, że po za Freyą nie mogłam nikogo zaprosić do nas na wakacje. Moi rodzice nie byli zbyt ufni dla innych czarodziejów a wrogość była podwójnie nastawiona gdyż nie przepadali za nowym Ministrem Magii, który był ojcem Nicka a zarazem był wilkołakiem. Ja sama również niezbyt za nim przepadałam. Szczególnie, że sam Nick mówił iż nie mają zbytnio najlepszych relacji. Nie takich jakie powinien mieć ojciec z synem. Współczułam mu gdyż sama miałam całkiem inne relacje z moimi rodzicami. Chwilami ta ich nadopiekuńczość i wieczna troska doprowadzała mnie do furii, ale rozumiałam ich. Byłam w końcu jedynym dzieckiem jakie mieli. Ich cicha akceptacja, że nie będę Ślizgonką sprawiła, że łatwiej pogodziłam się z losem i zaakceptowałam wybór Tiary. Mimo wszystko wciąż go nie rozumiałam. I żałowałam tego obserwując, co zniszczyło moją przyjaźń ze Ślizgonami. Nigdy tego nie chciałam.

 -Tiara Przydziału ma swój własny wzgląd na duszę ludzi. – powiedziała cicho moja mama, gdy pewnego dnia spytałam ją o to.

Wydawała się dziwnie spięta tym pytaniem. Czasami miałam wrażenie, że właśni rodzice coś ukrywają przede mną. Nie wiele mówili o swojej przyszłości. Zupełnie jakby nie istniało nic po za wielką bitwą w Hogwarcie. Nie zastanawiałam się nad tym jednak zbytnio. Zawsze uważałam, że każdy ma prawo do tajemnic i szanowałam to. Nie lubiłam zadawać niezręcznych pytań, które nie prowadziły do niczego dobrego a tylko niepotrzebnie raniły ludzi. Śniadanie przebiegało w całkiem przyjemnej i luźnej atmosferze. Ja dzisiaj jak nigdy spieszyłam się z jedzeniem. Nie chciałam spóźnić się na spotkanie z przyjaciółmi, które było dla mnie bardzo ważne. Pół godziny później byłam już gotowa do wyjścia i pełna podekscytowania. W końcu po takim czasie miałam zobaczyć moich przyjaciół. Gdzieś w głębi duszy czułam, że to będzie piękny dzień. Gdy tylko przekroczyłam próg ulicy Pokątnej szybko zapomniałam o swoim ponurym śnie. Weszłam w całkiem inny, nierzeczywisty świat.

***

Ginewra Potter nienawidziła bezczynności.

Zawsze musiała mieć jakieś zajęcie, ale niestety tym razem nie mogła sobie na to pozwolić. Była w trzecim miesiącu ciąży i spodziewała się ich trzeciego wymarzonego dziecka. Po urodzeniu bliźniaków Jamesa i Lily Ginn myślała, że nigdy nie będzie mogła zajść w ciążę a tymczasem stał się niespodziewany cud. Teraz jej bliźniaki chodziły do Hogwartu i były już na piątym roku. Ginn była z nich naprawdę bardzo dumna. Same jej małżeństwo wyglądało na niezwykle szczęśliwe a czy mogła chcieć czegoś więcej? Mimo zakamarków przeszłości była naprawdę szczęśliwa. Harry okazał się cudownym i kochanym mężem. Nie sądziła iż może być właśnie taki. A tymczasem właśnie był. W dodatku mieszkał z nimi James, który wręcz uwielbiał bliźniaki a częstymi gośćmi w jej domu byli Teddy wraz z babcią, która opiekowała się nim po tragicznej śmierci rodziców oraz jej brat z rodziną. Ginn nie ukrywała, że bardzo martwiła się o związek brata i swojej przyjaciółki Hermiony. Nie była przecież ślepa i kilka razy przyłapała Hermionę jak płakała przez niego. Raz czy dwa widziała też ślady pobicia na jej twarzy, ale Hermiona nie chciała się do tego przyznać. Zawsze ukrywała grzechy innych nie dbając o siebie. Nie mogąc uleżeć w łóżku Ginn podniosła się z niego. W domu nie było nikogo. Harry zajmował się pracą, James tak samo. Nie licząc skrzatów domowych w domu była całkiem sama a że miała dość leżenia postanowiła zacząć robić porządki. To zawsze jej pomagało w pewien sposób odstresować się. Na list natknęła się przypadkiem. Nigdy nie ruszała prywatnej korespondencji Harrego i szanowała jego prywatność. Jednak ten list sam się prosił. Po prostu nie mogła się powstrzymać i gdy tylko wypadł jej z książki po którą sięgnęła zaczęła czytać. Gdy zobaczyła podpis listu poczuła się jakby ktoś uderzył ją obuchem w głowę. Draco Malfoy. Dobrze znała to imię i nazwisko. To był ukochany mężczyzna jej przyjaciółki, która do tej pory nosiła po nim żałobę. I ten mężczyzna od siedemnastu lat prowadził korespondencję z Harrym. Na samą myśl o tym zagotowała się ze złości. Nie mogła w to uwierzyć, że chłopak to zrobił. Jak w ogóle mógł postąpić w ten sposób? Czy on nie widział jak dziewczyna cierpiała? Czy nie zdawał sobie z tego sprawy? Przez jedną chwilę myślała aby odezwać się do Hermiony i powiedzieć jej o wszystkim, ale wycofała się. Musiała najpierw porozmawiać z Harrym. Podejrzewała, że musiał mieć jakiś powód aby postąpić w ten sposób. Zbyt dobrze go znała. Pół godziny później siedziała w kuchni, gdy pojawił się jej ukochany mąż. Na stole leżało kilka zwiniętych listów od Dracona, które znalazła. Z nich wywnioskowała, że chłopak kursował między Francją a Włochami. Harremu wystarczył jeden rzut na listy aby zrozumiał, co się stało. Nigdy nie okłamał Ginn. Zawsze był wobec niej szczery. Zawsze po za tą jedną sprawą.

 - Chyba jestem Ci winny wyjaśnienia. – odezwał się bardzo cicho, że ledwo go słyszała. Pokiwała głową.

Harry niechętnie przysiadł się obok dziewczyny czując dziwną gulę w żołądku. Mówił spokojnie i cicho. Ginny nie przerywała mu. Opowiedział o spotkaniu Dracona przed kościołem. O tym jak domyślił się, że przeżył tak samo jak on.I jak drogo kosztowało go ukrywanie tego faktu.

 - I naprawdę myślisz, że ona jest szczęśliwa? – spytała Ginny, gdy skończył. Musiał niechętnie przyznać, że miała racje. Hermiona nie była szczęśliwa. Wciąż kłócił się z tego powodu z Ronem, ale do przyjaciela jakby nic nie docierało.

 - Chyba najwyższy czas napisać, by wracał do domu. Tu jest kobieta, która go potrzebuje. – Ginn uśmiechnęła się do ukochanego słysząc te słowa.

 Musiała mieć  tylko nadzieję, że nie jest jeszcze za późno, by naprawić to wszystko. Hermiona nie mogła na razie dowiedzieć się o Draconie. Nie wiadomo było czy chłopak zdecyduje się wrócić. Minęło przecież tyle lat. Mimo tego, że prowadził korespondencje z Harrym mógł przecież ułożyć sobie życie. Poznać kobietę, która mogła być jego i związać się z nią. Z biegiem czasu mogło też zatrzeć się jego uczucie do Hermiony.

 - Myślisz, że dobrze zrobiłeś? – Spytała go kilka godzin później, gdy leżeli w swoim łóżku. Harry leniwymi ruchami głaskał brzuch swojej żony.

 Robił się już trochę bardziej okrąglejszy, ale nie przeszkadzało mu to. Gdy była w ciąży z bliźniakami wyglądała niesamowicie. Miał nadzieje, że tym razem będzie tak samo. Nie spodziewał się, że dane będzie mu kolejne dziecko, gdyż poprzednią ciążę z Ginn bardzo źle znosiła. Przez cały czas szalenie zamartwiał się o nią wykonując zlecenia dla Ministerstwa. Teraz bywał częściej w domu i miał zamiar wszystkiego dopilnować. Domyślił się o czym mówiła. Sam zadawał sobie to pytanie setki razy. Szczególnie w momentach, gdy widział Hermionę z spuchniętymi oczami a rozmowa z przyjacielem niewiele pomagała. Zmienił się od czasu bitwy o Hogwart. Harry uniósł się na łokciu i spojrzał w twarz ukochanej kobiety.

 - Ona mnie znienawidzi za to. – powiedział cicho doskonale rozumiejąc jak zachowa się przyjaciółka, gdy pozna prawdę o Draconie. – Nie pogodzi się z tym, co zrobiłem. – Ginny pogładziła ukochanego po twarzy. Żałowała, że ciąża była zagrożona i nie mogła pocieszyć go w inny znany jej sposób.

 - Zrozumie. – Nie była do końca przekonana, ale miała nadzieję, że się nie jednak zrozumie. W końcu była teraz dojrzałą kobietą po przejściach a nie niewinnym podlotkiem. – Śpijmy już. – Nie wiedziała kiedy wtulona w ukochanego przysnęła. Harry nie spał. Wciąż myślał o tym wszystkim, co zrobił. Pozostało mu mieć nadzieje, że Ginny ma racje i Hermiona nie znienawidzi go do końca. Zaczynał pojmować, że nie wszystkie decyzje podejmowane w słusznej mierze są dobre dla innych.

***

To był jeden z najbardziej zwariowanych dni w moim życiu.

Zakupy udały się znakomicie i chyba po raz pierwszy niczego nie zapomniałam. Ostatnim razem rodzice musieli mi przesyłać zapomniane przeze mnie rzeczy. Byłam wręcz chodzącą sklerozą. Moi przyjaciele Nick Weasley i Freya Gray czekali na mnie w naszej ulubionej lodziarni. Oboje zmienili się bardzo i uświadomiłam sobie jak za nimi tęskniłam. Żałowałam, że rodzice nie pozwalali mi spędzać u Nicka wakacji ani ja nie mogłam nikogo zaprosić. Jednak zdążyłam się już z tym pogodzić ale planowałam wkrótce zacząć żyć na własny rachunek. Sporo też myślałam o własnej przyszłości  i o tym, co będę robić w przyszłości. Szczególnie, że wkrótce rozpoczynał się ostatni rok nauki w Hogwarcie.

 - Twoi rodzice Megan zgodzili się abyś została na noc w pubie Pod Świńskim łbem. – odezwał się nieoczekiwanie pan Weasley ojciec Nicka.

Spojrzałam z zaskoczeniem na naszego Ministra i pokiwałam głową. To była dla mnie miła niespodzianka. Do tej pory mogłam tylko o tym pomarzyć. Po raz pierwszy czekała mnie wspaniała noc wraz z przyjaciółmi. Nick i Freya zdecydowali się dotrzymać mi towarzystwa. Uśmiechnęłam się szeroko nie mogąc uwierzyć własnemu szczęściu. Postawa moich rodziców naprawdę mnie zaskoczyła. W końcu mogłam poczuć się naprawdę wolna, chociaż na chwilę, bez żadnego nadzoru. Gdy ulokowaliśmy w gospodzie nasze rzeczy kolejny raz ruszyliśmy na Pokątną. Nie było dla nas żadnego zagrożenia, chociaż właściciel poinformował nas o panującej dla nieletnich ciszy nocnej. Oczywiście obiecaliśmy się dostosować nim zgodził się nas wypuścić.

 - Odwiedźmy sklep wuja Georga. – poprosił Nick, który ciągle coś zakupywał w magicznym sklepie dowcipów braci Weasley. Nie miałyśmy z Freyą żadnych przeciwskazań, chociaż ja chciałam zajrzeć jeszcze do sklepu ze zwierzętami. Od dawna chciałam upatrzyć sobie własną sowę a udało mi się w końcu odłożyć odpowiednią dla zakupu kwotę. – W takim razie widzimy się pod sklepem za dwadzieścia minut. – zarządził Nick biorąc Freyę pod rękę, która uśmiechnęła się szeroko. Pokiwałam głową zgadzając się na propozycje i rozdzieliliśmy się.

 Sklep z magicznymi zwierzętami znajdował się po drugiej stronie ulicy. Ignorując dziwne przeczucie, które targało mną od kiedy znalazłam się na Pokątnej i ruszyłam w stronę sklepu. Nie wiem kiedy zrobiło się mroczno i niebezpiecznie. Ogień pojawił się znikąd otaczając całą okolicę. Zmroziło mnie z zaskoczenia i strachu.

 - Nick! Freya! – wołałam imiona przyjaciół mając nadzieje są gdzieś w pobliżu i mnie usłyszą.

Niestety zdawało się, że nikogo nie ma. Ze ściśniętym sercem spoglądałam na coraz bardziej zbliżający się ogień. Był wszędzie i dusił mnie coraz bardziej.  Z trudem łapałam oddech. Gęsty dym łzawił mnie w oczy i osłabiał. Nie miałam szans na wyjście z tej pułapki. Czując, że tracę siły wyciągnęłam różdżkę przypominając sobie zaklęcie, które osłabi ogień. Żadne nie przychodziło mi do głowy. Byłam oszołomiona i robiłam się coraz słabsza. Nie mogąc utrzymać się na nogach osunęłam się na kolanach. Dym robił się coraz mocniejszy a palący ogień był coraz bliżej. Przez głowę przemknęło mi całe moje życie. Byłam młoda i nie zaznałam zbyt wielu uciech życia a już miałam je stracić. To było okrutne, ale los najwyraźniej zdecydował za nią.

***

-Jesteś pewny, że wiesz, co robisz Colinie?

Alec zirytował się, gdy po raz kolejny usłyszał to pytanie z ust wiernego towarzysza. Chwilami miał wrażenie, że nadal jest traktowany jak dziecko a był przecież dorosłym mężczyzną i zdawał sobie sprawę, czego się podjął. Zemstę planował już od dawna. Mimo, że nie miał z ojcem zbyt ciepłych stosunków to bardzo przeżył jego śmierć i pragnął aby ktoś za to odpowiedział. Długo zajęło mu szukanie kobiety, która go zamordowała. Zapamiętał sobie jej twarz i nie miał żadnych wątpliwości, że jest to ona. Chciał jednak, by cierpiała nim pozna jego tożsamość. Dlatego ukrył swoje dane. Colin Cameron umarł wraz z chwilą śmierci swego ojca. Dzisiaj był znany światu jako Alec Draven i tak miało pozostać. Henry nie mógł się do tego przyzwyczaić.

 - Dobrze wiesz, że tak. – mruknął poirytowany obserwując z dachu całą ulicę.

Specjalnie czekał do wieczora. Nie był święty, ale nie chciał ranić niewinnych osób, jeśli nie było to konieczne. Uważnie obserwował młodą dziewczynę jak rozdzielała się z przyjaciółmi. Miał dzisiaj wyjątkowe szczęście, że była sama. Inaczej musiałby poczekać z planem aż pójdzie do szkoły a tam byłoby go trudniej przeprowadzić. Jeszcze raz spojrzał na kryształ podarowany mu przez sługę Czarnego Pana. Była w nim cząstka jego krwi. Dzięki niemu mógł odnaleźć jego potomka. Gdy świecił się na czerwono to był znak dla niego. Długo szukał nim kamień rozbłysnął na czerwono. Od kiedy wrócił z Syberii nie przestawał szukać. W końcu odnalazł jej ślad przypadkiem. Najpierw zaintrygowała go dziewczyna. Była w towarzystwie matki i ojca na jakimś przyjęciu. Zauroczyła go jej uroda. Wtedy, chociaż miał na sobie maskę poprosił ją do tańca. Jej bliskość sprawiła, że kryształ rozbłysnął się na czerwono. To była dziewczyna, której szukał. Poczuł lekkie ukłucie zawodu, gdyż dziewczyna naprawdę mu się podobała. Miała długie jasne włosy sięgające do pasa i niezwykłe stalowe oczy. Już dawno przy żadnej kobiecie nie poczuł takiego pożądania jak przy niej. Musiał jednak stłumić te uczucia. Komu innemu obiecał wierność a on była potrzebna do realizacji tego planu. Wyrywając jej obraz ze swoich myśli rzucił zaklęcie. Ogień szybko rozprzestrzenił się po ulicy. Z drugiej strony to samo robił Henry. Uwolniony ogień zatoczył krąg odbierając możliwość uwolnienia się. Dziewczyna była w pułapce. Z daleka wyczuwał jej strach i upajał się nim. Przez chwilę stał z boku i obserwował jak walczyła z dymem.

 - Alec! Zginie jeśli czegoś nie zrobisz. – zawołał Henry z wyrzutem wyrywając go z zamyślenia. Pospiesznie się opanował. Nie chciał przecież skrzywdzić dziewczyny. Miała zostać dostarczona Czarnemu Panu żywa. Wziął głęboki oddech i zeskoczył z dachu tuż obok niej. Była nieprzytomna i osłabiona. Ostrożnie podniósł ją i swoim płaszczem zasłonił jej twarz. Jęknęła cicho i poruszyła się. Poczuł nagły przypływ pożądania, który stłumił w sobie. Ta dziewczyna miała na niego niebezpieczny wpływ. Ostrożnie wydostał ją z otchłani ognia. Już z oddali dostrzegł dwójkę jej przyjaciół. Oboje wyglądali na wystraszonych.

 - Boże! Megan! – Rudowłosy chłopak, syn obecnego ministra magii szybko znalazł się przy nich. Alec ostrożnie ułożył dziewczynę na ziemi.

 - Musi mieć trochę luzu. – odezwał się chłodno do młodego chłopaka, który patrzył na niego niepewnie i ze strachem w oczach.

Widać było wyraźnie po nim, że ta młoda dziewczyna była dla niego bardzo bliska i traktował ją jak kogoś więcej niż zwykłą przyjaciółkę. Uśmiechnął się pod nosem. Był ciekaw jak ten młokos zareaguje, gdy dowie się prawdy na jej temat. Dziewczyna powoli odzyskiwała przytomność odkasłując dym, którego się nawdychała. Gdy tylko otworzyła oczy zatopił się w jej spojrzeniu. Miał dziwne wrażenie, że wkrótce doprowadzą go do zguby jeśli nie będzie się bronił.

***

Byłam przekonana, że już po mnie.

Nie liczyłam wcale na ratunek, gdy pojawił się wybawiciel. To on mnie wyciągnął z prawdziwego piekła w którym się znalazłam. Gdy otworzyłam oczy i go zobaczyłam oniemiałam  z wrażenia. Już wcześniej go widziałam. Znałam dobrze ten profil i jego bliskość. Nie mogłam tylko sobie przypomnieć skąd.

 - Uratowałeś mi życie. – wyszeptałam schrypniętym głosem wyciągając rękę w jego stronę. Chciałam dotknąć wybawiciela i poczuć jego bliskość. Nie rozumiałam skąd te dziwne uczucia. Nigdy wcześniej nie czułam czegoś podobnego. To nie była zwykła wdzięczność za uratowanie życia.

 - Każdy by tak zrobił na moim miejscu. – Na jego przystojnej twarzy pojawił się ciepły uśmiech. Byłam ciekawa kim on był i jaką tajemnicę w sobie nosił. Chciałam się podnieść, ale nie pozwolił mi. Na miejscu pojawili się już Minister i grupka aurorów. Wszyscy wyglądali na wystraszonych. Wśród obecnych znalazł się również George wujek Nicholasa.

 - To wszystko stało się tak szybko. – odpowiadałam nie odrywając wzroku od wybawiciela. Przy nim czułam się naprawdę bezpiecznie i bałam się, co będzie jeśli zniknie. Uśmiechnął się do mnie łagodnie i nie puszczał mojej ręki. Ostrożnie pomógł mi się podnieść. Ktoś podał mi butelkę z wodą. Zaschnięte gardło przyjęło ją z wdzięcznością. Woda przyniosła mi ulgę. – Nie mam pojęcia skąd pojawił się ogień. Byłam nim otoczona.

 - Powinniśmy wysłać sowę do Twoich rodziców i zawiadomić ich o tym wydarzeniu. – odezwał się pan Weasley. Wzdrygnęłam się na samo wyobrażenie tego jak zareagują, gdy dowiedzą się o wszystkim. Moi rodzice byli kochani, ale stanowczo zbyt nadopiekuńczy. Nie zniosłabym kolejnej dawki troski z ich strony. Najlepiej żeby nikt nie wspominał o tym wypadku. Ostatecznie nic się nie stało a nie ma sensu wzbudzać paniki prawda? – Pan Weasley nie wyglądał na przekonanego moimi słowami, ale ostatecznie się  zgodził. Odetchnęłam z ulgą czując, że to dobry znak.

 - Chciałbym jednak zamienić kilka słów z Twoim wybawicielem. – zwrócił się w stronę stojącego obok mnie chłopaka, który jakby nieco zesztywniał. – Chyba nie widziałem pana nigdzie tutaj prawda?

 - Nie. – pokręcił głową, ale wyczuwałam, że napięcie go nie opuszczało. – Nazywam się Alec Draven i chodziłem do Dumstrangu. – przedstawił się z nonszalancją wyciągając dłoń, która została uściśnięta. – Szkołę zakończyłem jakiś czas temu a teraz trochę podróżuje. Przybyłem na Pokątną w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia dla siebie, gdy zobaczyłem wypadek. Byłem również gościem na balu z okazji końca wakacji. – Gdy to powiedział przypomniałam sobie przystojnego młodzieńca w masce z którym tańczyłam wówczas walca. Błysk w jego oku sprawił, że miałam racje. To w jego ramionach spędziłam wieczór i dałam się pocałować na balkonie. Zadrżałam na samo wspomnienie. I to on nie wstawił się na umówione spotkanie. Na samo wspomnienie upokorzenia jakie czułam czekając na niego w parku odsunęłam się. Zaśmiał się pod nosem jakby wyczuwał mój nastrój.

 - Szuka pan pracy panie Draven? – odezwał się niespodziewanie George Weasley wysuwając do przodu. – Jeśli da pan mi chwilkę myślę, że mógłbym przedstawić panu ciekawą propozycje współpracy. – jęknęłam w duchu zawiedziona i pozwoliłam aby Nick mnie objął. Wiedziałam, że nie powinnam robić nadziei chłopakowi, ale chciałam wzbudzić odrobinę zazdrości w Alecu. Chyba mi się udało, bo rzucił mi pochmurne spojrzenie. Odwróciwszy się na pięcie zignorowałam je i ruszyłam z dumnie podniesioną głową w stronę gospody otoczona moimi przyjaciółmi. Jego radosny śmiech długo dźwięczał mi w uszach. Miałam wrażenie, że nasze drogi jeszcze zejdą się ze sobą i w głębi duszy tego chciałam. Coś mi podpowiadało, że ten mężczyzn może mi przynieść wiele radości, ale i wiele cierpienia. Mimo wszystko postanowiłam ukryć głos rozsądku a dopuścić serce. Czułam, że nie będę tego żałować.

***

Było już dość późno, gdy Hermiona czekała w domu z kolacją.

Ron po raz kolejny się nie pojawiał. Była coraz bardziej zirytowana tą sytuacją a przecież zbliżała się pełnia i powinien być ostrożniejszy. Ginn wysłała jej sowę, że z Harrym od dawna są w domu. Brakowało tylko Rona. Westchnęła cicho i zaczęła zbierać porozrzucane talerze. Już od dawna im się nie układało. Zaczynała żałować tego związku i dnia w którym zgodziła się zostać żoną Rona. Jej życie wówczas byłoby o wiele łatwiejsze tak samo jak Nicka. Widziała jak bolał ją brak akceptacji ze strony ojca, chociaż sam Nick tak bardzo go przypominał. Ona czuła, że Ron jest jego ojcem, ale ten jakby nie chciał o tym słyszeć. Uznawał tylko swoją młodszą córkę, która była jego oczkiem w głowie. Z trudem opanowała łzy cisnące się jej do oczu. Już dość ich wylała. Coraz częściej myślała o rozwodzie, ale obawiała się, że to może się dla niej źle skończyć. Ron nie odpuści jej tak łatwo. Zadrżała na samą myśl o tym, ale nie chciała znosić kolejnego dnia udręki. Chwilami żałowała, że chłopak nie pozwolił się jej wtedy zabić. Wówczas byłoby o wiele łatwiej niż teraz znosić to wszystko.

 - Hermiona jesteś tu? – drgnęła słysząc głos swojego męża. Szybko spostrzegła, że był pijany i jakiś taki dziwnie zmęczony. Zadrżała. Zawsze się go bała kiedy był w takim stanie. Ron nie zawsze umiał nad sobą zapanować. Odruchowo cofnęła się, gdy wszedł do kuchni. Zmarszczyła nos, gdy poczuła zapach alkoholu. Nienawidziła tego.

 - Czekałam na Ciebie z obiadem. – odezwała się z wyrzutem patrząc na w połowie sprzątnięty stół. Tylko w przypływie chwili nie zdecydowała się wyrzucić całego obiadu do kosza. Jej mąż miałby wówczas niezłą nauczkę gdyby zdecydowała się tak zrobić.

 - Były małe kłopoty na Pokątnej. – wyjaśnił zadziwiająco łagodnie obserwując żonę. Dawniej ją kochał i szalał na jej punkcie. Był gotów na wszystko żeby tylko ją zdobyć. Zastanawiał się kiedy to się zmieniło. Dzisiaj jego własna żona wydawała mu się bardziej obca niż ktokolwiek muz znany. Przez nią gardził sobą za to jak ją traktował, ale nie umiał się powstrzymać. Chwilami sama jej obecność budziła w nim agresje.  – Doszło do wypadku. Nie wiele brakowało a zginęłaby młoda córka Rayanów.

 - Rayanowie? – Hermiona zmarszczyła brwi usiłując sobie przypomnieć, co wie o tej dziewczynie, ale jakoś nic nie przychodziło jej do głowy. Widywała ją tylko w towarzystwie Nicka i miała wrażenie, że skądś ją zna.  – Nie słyszałam o nich jakoś?

 - To arystokratyczna rodzina. – wyjaśnił niecierpliwie. – Są dość bogaci, ale niezbyt wpływowi. Żyją chyba z własnego majątku, który przynosi spore dochody i zbytnio nie angażują się politycznie. Miałaś okazje poznać ich w czasie letniego balu. – Przypomniała sobie skromne małżeństwo z jasnowłosą córką u boku. – Nie wiele brakowało aby ona dzisiaj zginęła. Uratował ją młodzieniec, którego mój brat zatrudnił u siebie w sklepie. Mam nadzieje, że nie będzie tego żałował.

 - Nie rozumiem. Coś z nim nie tak? – Po raz pierwszy Hermiona poczuła inny niepokój niż ten do tej pory. Nie umiała go określić.

 - Coś jest nie tak z tym chłopakiem. – przyznał Ron inaczej patrząc na żonę niż dotychczas. W jego spojrzeniu było dużo czułości. – W ogóle mam złe przeczucia. Uważaj na siebie Hermiono. – Gdy zbliżył się miała nadzieje, że ją pocałuje, ale Ron odsunął się od niej i odszedł. Jedna łza potoczyła się po jej policzku. Miała poczucie, że straciła w życiu coś bardzo ważnego.

***

Miałam wiele szczęścia, że udało mi się przekonać Ministra aby nie powiadamiał rodziców o wypadku.

Niestety sama radość nie trwała zbyt długo. Dwa dni później Freya pojawiła się wymachując mi Prorokiem przed nosem. Wyraźnie przedstawiona została tam cała akcja przeprowadzona przez Aleca, który uratował mi życie. Jęknęłam zawiedziona, że jeśli rodzice odkryją ten wypadek z pewnością zabronią zostać mi tu do końca tygodnia. Przez cały dzień byłam cała w nerwach w obawie, że pojawią się tu po mnie.

 - Nie martw się tak Meg. – Nick próbował poprawić mi humor. Uśmiechnęłam się do niego ciepło. Uwielbiałam go. Nie sądziłam, że ta przyjaźń będzie tak silna. On i Freya byli dla mnie najważniejsi i nie wyobrażałam sobie bez nich życia. Nie żałowałam już, że Tiara przydzieliła mnie do Gryfindoru. Dzisiaj uważałam, że to była jej najlepsza decyzja w życiu. – Chciałaś odwiedzić sklep mego wuja. – pokiwałam głową.

Chciałam podziękować wybawicielowi za uratowanie mi życia. Gdyby nie on mogłoby skończyć się to dla mnie o wiele gorzej. Zadrżałam na tamte wspomnienia. Jeszcze nigdy nie byłam tak blisko niebezpieczeństwa jak wtedy. Słynny sklep założony przed dwóch bliźniaków Weasleyów znajdował się na rogu głównej ulicy Pokątnej. Uwielbiałam to miejsce. Było pełne magicznych dowcipów i rzeczy których nie można było kupić nigdzie indziej. Po środku stał mały ołtarzyk pozostawiony ku pamięci jednego ze zmarłych bliźniaków Freda Weasleya. Wielu może irytował ten gest, ale dla mnie wydawał się on naprawdę miły. Warto jest pamiętać o utraconych bliskich. W samym sklepie panował chaos mimo późnej godziny. Nie dziwiłam się, że wujowi Nicka potrzebna była pomoc. Miał tutaj ręce pełne roboty. Aleca dostrzegłam od razu. Rozkładał właśnie pudła z wynalazkami, które miały zostać potem ustawione na półkę. Uśmiechnęłam się ciepło na jego widok. On również odwzajemnił ten uśmiech.

 - Nie sądziłem, że przyjdziesz. – powiedział jakby nieco speszony. Nie byłam pewna czy moim zachowaniem czy jego.

 - Nie podziękowałam Ci za uratowanie mi życia. – starałam się zachować powagę i nie zatonąć w spojrzeniu jego niezwykłych oczu. Było w nim coś naprawdę wyjątkowego. – Nie zachowałam się zbyt miło.

 - Ja również nie. – Byłam zaskoczona tym stwierdzeniem.

 Nie sądziłam, że mógłby mnie zapamiętać z tamtego przyjęcia na balu. – Prawie Cię nie uwiodłem a potem nie pojawiłem się na umówionym spotkaniu. Przepraszam, ale nie miałem jak się pojawić a nie wiedziałem kim jesteś. Czy mi wybaczysz? – czując jak łomocze mi serce pokiwałam głową. Zadrżałam, gdy kurtuazyjnie pocałował mnie w rękę okazując pełen szacunek. W pewnym momencie poczułam się nawet jak bohaterka jakiejś powieści historycznej. Tej nocy po raz pierwszy mi się przyśnił. Nie wiedziałam, czemu ale miałam dziwne wrażenie że połączyło nas coś więcej niż przeznaczenie. A to miał być dopiero początek.

Na zakończenie:

Oficjalnie nie jestem zadowolona z tego rozdziału.

Nie mam pojęcia właściwie, czemu ale jest w nim coś, co mi się nie podoba.

Starałam się jednak aby jakościowo był lepszy od poprzedniego prologu.

Wydaje mi się taki monotonny, ale początki zawsze były dla mnie trudne.

Mam nadzieje, że podoba wam się postać Megan.
Dla ukrycia jej tożsamości zostały zmienione jej prawdziwe dane aby nie było zbyt łatwo Hermionie rozpoznać swoją córkę.

Mam nadzieje, że to opowiadanie spodoba wam się równie mocno jak poprzednie części nieśmiertelnej.

Zapraszam na kolejny rozdział wkrótce!!

Informacyjnie:

Tytuł: Nieśmiertelna miłość – „Dziedziczka przeznaczenia część 1”

Rozdział: 001 „Tajemniczy wybawiciel”

Ilość stron: 10

Ilość słów: 5 000