Rozdział 003 „Hogwardzkie niespodzianki”

„Niech te święta jakby z bajek nich choinka pachnie wszędzie niech gwiazdor przyniesie dużo prezentów i ładnego karpia na rodzinnym stole i rodzinki w komplecie”

- Dla wszystkich czytelników autorka!!

[...] każdy ma własne życie i własny rozum. I jeszcze do tego własny los, którego nie można przewidzieć. Tak naprawdę, to nikt nie wie co jest dla niego dobre, a co złe.

-Tomek Tryzna „Panna Nikt”

Kroniki Proroka Codziennego nr.33

Nie wiem, czemu ale mam wrażenie, że opornie idzie mi pisanie „Nieśmiertelnych”. Chyba dlatego, że tak wcześnie zaczęłam publikacje „Niewolników” i stad te opory. Staram się jednak je w sobie złamać, gdyż zależy mi na tym blogu. Nie mogę uwierzyć, że mija już dwa lata od kiedy założyłam tego bloga. A właściwie to minęło. Dokładnie 26. Listopada. Tego właśnie dnia pojawił się pierwszy rozdział. Z tej okazji może z lekkim opóźnieniem, ale śle podziękowania dla wszystkich dla mnie ważnych osób, którzy są ze mną od początku, ale też i dla tych, co pojawili się dopiero teraz. Ten blog może nie ma zbyt dużej ilości czytelników, ale jestem dumna, że mam dla kogo pisać i ktokolwiek tu zagląda. Dziękuje wam z całego serca.

***

No i nadszedł w końcu ten moment.

Ostatni rok nauki w Hogwarcie. Nie spodziewałam się, że tak szybko wszystko się potoczy. Wydawało mi się, że zaledwie wczoraj przekraczałam próg Hogwartu i zaczynałam nowe życie. Ten rok musiał być dla mnie wyjątkowy i miałam nadzieje, że taki będzie. Wciąż jednak dręczyła mnie sytuacja z Nickiem. Bałam się o naszą przyjaźń, która teraz wisiała na włosku.

            - O czym tak dumasz? – spytał mnie niespodziewanie Alec podchodząc do mnie.

Podczas, gdy w pubie panował wesoły gwar ja wyszłam na zewnątrz aby podziwiać gwiazdy. Był ciepły wieczór, ale było mi nieco chłodno. Widząc to Alec ściągnął z siebie marynarkę i opatulił mnie nią podając jednocześnie kieliszek szampana. Poczułam przyjemne ciepło bijące z jego odzienia i uśmiechnęłam się.

 - O przyszłości. – przyznałam mu nie wiedząc, czemu się tak przed nim otwieram. Był dla mnie obcy i nie wiele wiedziałam na jego temat. Za każdym razem, gdy próbowałam go o cokolwiek spytać zamykał się w sobie a ja wolałam nie prowokować go do zwierzeń. Wiedziałam, że gdy przyjdzie odpowiedni moment sam mi o sobie opowie. – Boje się, co będę robić po zakończeniu szkoły. Większość moich przyjaciół ma swoje plany i marzenia a ja? – pokręciłam głową i cicho westchnęłam. – Do tej pory o tym nie myślałam, ale powinnam podjąć decyzje kim będę chciała zostać. Nie wiem czy chce być Aurorem czy jakimś podrzędnym czarodziejem. W ogóle nie mam żadnych planów.

 - Nie powinnaś na razie się tym kłopotać. – odpowiedział cicho odgarniając kosmyk moich włosów.

Zadrżałam pod jego dotykiem. Ta bliskość jak zwykle na mnie działała. Nie umiałam mu się oprzeć i nie miałam pojęcia, dlaczego. Coś było w tym mężczyźnie, co sprawiało, że z każdą chwilą pragnęłam go więcej i nie rozumiałam tych odczuć.

            - Tak. – wyjąkałam speszona odsuwając się od niego.

           

Nie chciałam się do niego za bardzo zbliżać. Najpierw musiałam uporać się z własnymi uczuciami a dopiero później mogłam coś z tym zrobić. Na razie za bardzo bałam się własnych uczuć i zbliżenia, które się z tym wiązało. Nie rozumiałam, czemu tak właśnie było. I czemu ze wszystkich mężczyzn na świecie to właśnie on rozbudził uczucia o których siebie nie podejrzewałam. Wszystko robiło się zbyt skomplikowane jak na mnie. – Powinnam iść odpocząć. Jutro wstajemy z rana. – uprzedziłam go i jedynie skinął mi głową. Już odwróciłam się z zamiarem odejścia, gdy niespodziewanie pochwycił mnie w ramiona i pocałował. Ten intensywny pocałunek sprawił, że zadrżałam i jęknęłam cicho. Oderwałam się od niego zanim całkowicie straciłam zmysły i pozwoliłam mu na coś więcej. – Dobranoc. – rzuciłam i uciekłam odprowadzana jego gardłowym śmiechem.

Gdy tylko znalazłam się w pokoju rozebrałam się pospiesznie i położyłam na łóżko. Byłam przekonana, że Alec ma mnie za jakąś niedoświadczoną gąskę. Był młody, ale musiał mieć wcześniej jakieś kobiety. Nie był niedoświadczonym dzieciakiem i wyczuwałam to. Głównie dlatego musiałam zachować wszelką ostrożność. Nie znałam jego zamiarów i nie zdawałam sobie sprawy, czego oczekuje ode mnie. Miałam nadzieje, że mi się uda. Odruchowo dotknęłam swoich warg. Wciąż były nabrzmiałe po jego pocałunku. Nikt nigdy mnie tak nie całował. Gdy odpływałam w objęcia Morfeusza przed oczami miałam roześmianą twarz Aleca a potem przyszedł w moich snach.

***

Było już bardzo późno, gdy George zamykał swój sklep na Pokątnej.
Angelina była już w domu zajęta szykowaniem wyprawki dla ich dwunastoletniego syna Freda. Uśmiechnął się z zadowoleniem. Był prawdziwym szczęściarzem, że mimo tych wyskoków, które wyprawiał po śmierci Freda Angelina została jego żoną. Gdy stracił brata w czasie wielkiej bitwy nic już nie było takie samo. Najpierw wyjechał i odciął się całkowicie od rodziny. Pogrążony w żałobie nie zwracał uwagi na innych. Doszło do tego, że okrutnie pobił się z Perc’ym. Wszystko wymykało mu się z rąk. To Angelina go znalazła. Kochana dziewczyna nie poddała się, gdy zostawił ją bez słowa. Wtedy była w ciąży, ale nie wiedział o tym. Zgotował jej prawdziwe piekło po którym poroniła dziecko. Jego stratę przeżywał jeszcze bardziej a gdy uświadomił sobie, że może stracić jeszcze  ją opanował się. Od tamtej pory minęło sporo czasu a on nie tknął kieliszka do rąk. Obawiał się, że gdyby spróbował straciłby nad sobą kontrolę a wówczas ucierpieliby jego najbliżsi a nic nie było ważniejsze dla niego niż własna rodzina. Nie wyobrażał sobie gdyby musieli przeżywać piekło. Zwłaszcza jego ukochany syn. Mały Fred był prawdziwym cudem, gdyż po poronieniu powiedziano mu, że nie może mieć dzieci. Bardzo to przeżył, ale nie opuścił żony. Nie umiałby po tym wszystkim, co dla niego znaczyła.

 - Zamknięte. – zawołał, gdy usłyszał dzwoneczek otwieranych drzwi. Zaklął zły, że nie zamknął ich na zamek i oderwawszy się od dokumentów ruszył w stronę drzwi. Nie krył swojego zaskoczenia, gdy zobaczył kim jest nieproszony gość. Nie widział go od lat, ale rozpoznałby wszędzie. Lee Jordan wyjechał tuż po pogrzebie Freda. Nie chciał zostać w Anglii, chociaż próbował go przekonać. Postanowił zacząć od nowa. Często pisali do siebie, ale jakieś pięć lat temu listy od Lee urwały się. George myślał nawet aby rozpocząć poszukiwania przyjaciela. – Wróciłeś. – wyszeptał cicho lekko oszołomiony. Lee pokiwał głową nie będąc pewny czy dobrze zrobił. Musiało minąć sporo czasu zanim przekonał się, że tu w Anglii był jego dom. Po rozstaniu z ostatnim partnerem Benem stwierdził, że nie ma nic do stracenia.

                - Stęskniłem się za wami. – przyznał mu szczerze.

Był nieco skrępowany. George bardzo się zmienił przez te ostatnie siedemnaście lat. Wydoroślał i stał się prawdziwym mężczyzną. Lee pomyślał, że Fred wyglądałby podobnie gdyby dożył tego wieku. – Nie mogłem dłużej przebywać za granicą. – Obaj uścisnęli się w końcu jak starzy przyjaciele. Napięcie miedzy nimi opadło. George zapomniał o dokumentach i pracy. Zaprosił Lee do gabinetu na górze, który dawno temu urządził wraz z Fredem. Tam trzymał kilka butelek najlepszego trunku. Sam sobie wziął wody gazowanej. Lee popatrzył na niego z lekkim zdziwieniem. Wiedział dobrze, że przyjaciel lubił sobie wypić czasami.

                - Rzuciłem dawno temu. – stwierdził wzruszając ramionami, gdy Lee przyjął od niego szklankę whiskey. – Swojego czasu dałem w kość bliskim i musiałem w końcu dorosnąć. Fred umarł, ale moje życie nadal trwało.

 - Słuszna uwaga. – Lee doskonale rozumiał jego słowa.

                Sam sporo przeżył po śmierci ukochanego mężczyzny. Próbował nawet popełnić samobójstwo. Gdyby nie ratunek Georg’a nie byłoby go tutaj dzisiaj. Głównie dlatego postanowił wyjechać. Nie było miejsca w Anglii, które nie przypominało mu o stracie ukochanego. Najpierw wyjechał do Szkocji, ale tam w trudnych warunkach i zbyt blisko Hogwartu nie mógł się odnaleźć. Ostatecznie poszedł za ciosem. Poznał całkiem przystojnego mężczyznę Bena Harweya, który był dobrym bizmesmenem i potrzebował ludzi do pracy a Lee odkrył w sobie smykałkę do handlu. Gdy Ben zaproponował mu wyjazd do Kalifornii nie wahał się ani trochę. Był też zaskoczony, gdy na miejscu odkrył również ślad czarodziejów. Ich związek trwał w sumie dziesięć lat, gdy Ben poznał młodą kobietę, która go zauroczyła i pokazała, że jest prawdziwym mężczyzną. Rozstali się w przyjaźni bez żalów i pretensji. – Nie spieszy ci się nigdzie? – spytał w pewnym momencie Lee widząc, która godzina jest na zegarku.

                - Dałem znać Angelinie, że będę później. – George wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu popijając swoją wodę. – Opowiadaj zatem, co tam u Ciebie.

Lee pomyślał, że to będzie długa noc, ale nie żałował. Po raz pierwszy od dawna czuł się jakby wrócił do domu.

***

Pierwsze promienie słońca obudziły mnie padając na twarz.

Niechętnie zwlokłam się z łóżka i odnalazłam porozrzucane gdzieś ubrania. Mimo bałaganu w pokoju mój kufer został już zabrany i została jedynie klatka z moją czarną sową puchaczem imieniem Imbir. Nick nabijał się z nazwy nadanej sowie, którą zakupiłam w drugiej klasie za uzbierane pieniądze, ale nie przejmowałam się tym. Puchacz obrzucił mnie krytycznym spojrzeniem, gdy pokazałam mu swój wygląd, ale zrobił się łaskawszy w zamian za posiłek.

 - Wypuszczę Cię jak dotrzemy do zamku. – obiecałam mu, co przyjął z niezadowoleniem. Imbir nienawidził przebywać w zamknięciu a ja to rozumiałam. Nikt nie lubił tkwić w klatce a każde żywe stworzenie zasługiwało na wolność.

Gdy zeszłam na dół wszyscy byli już ubrani i gotowi. Z entuzjazmem witali nowy rok, który miał się rozpocząć. Na miejscu były też obecne bliźniaki Weasleyów Tess i Brian. Uwielbiałam te dzieciaki i miałam z nimi świetny kontakt. Pojawił się również Ted Lupin, który w zeszłym roku ukończył Hogwart i starał się o stanowisko w Ministerstwie Magii a obecnie dorabiał sobie pomagając goblinom w banku Gringotta. Wzrokiem odnalazłam Nicka. Siedział w kącie rozmawiając ze swoją kuzynką. Córką Billa i Fleur, która również ukończyła Hogwart. Na mnie nie zwrócił w ogóle uwagi. Poczułam dziwny skurcz w żołądku. Nie spodziewałam się, że tak zachowa się wobec mnie, ale rozumiałam go. Potrzebował czasu po tym jak odrzuciłam go. Odetchnęłam, gdy nigdzie nie spostrzegłam Aleca. Podejrzewałam, że od rana pomaga Georgowi w sklepie.

 - Czy wszyscy są już gotowi? – odezwał się pan Weasley stojąc u boku swojego starszego już ojca Artura.

Pokiwaliśmy głowami sprawdzając jednocześnie czy niczego nie zapomnieliśmy. Nasze kufry zostały już zapakowane. Każdy jeszcze sprawdzał czy mieliśmy podręczne rzeczy przy sobie. Molly Weasley wmusiła w nas wszystkich po torebce z kanapkami. Nikt nie miał śmiałości jej odmówić. Była cudowną kobietą i chciałabym mieć w przyszłości taką wspaniałą babcię. Każdy z nas też otrzymał torebkę z proszkiem Fiuuu za pomocą, którego mieliśmy dostać się na peron 9 i ¾. Jak zawsze tego dnia towarzyszyło nam mnóstwo emocji i każdy był pochłonięty własnymi myślami. Ja również. Żałowałam, że nie udało mi się zobaczyć z Aleciem, ale obiecał mi odwiedzić mnie w Hogwarcie. No i siódmoklasiści mieli więcej swobody z wizytami do Hosmesgade. Cieszyłam się z tego powodu, gdyż chciałam jak najlepiej poznać Aleca. Ten mężczyzna wywoływał we mnie szereg dziwnych i mieszanych uczuć jakich wcześniej nie znałam. Całą noc nie mogłam spać, gdyż nawiedzał mnie w snach.

            - Co roku to samo. – wymamrotała do mnie Freya, gdy udało nam się cudem znaleźć wolny przedział.

Na szczęście Nick dołączył do nas, ale nie odezwał się ani słowem. Zatopił się w jakiejś książce o czarnoksiężnikach zakupionej na Pokątnej i ignorował nasze istnienie. Było mi z tego powodu bardzo przykro, gdyż wiedziałam, czemu się tak zachowywał. Freya nie zadawała żadnych pytań. Usadowiła się wygodnie po mojej stronie i również zatopiła wzrok w jakiejś książce. Czułam, że to będzie bardzo długa podróż i nie byłam zbyt zachwycona tą perspektywą.

***

Praca w sklepie u Weasleya była ciężka, ale Alec był z niej zadowolony.

Dzięki niej mógł przestać na chwilę myśleć o obowiązkach, które go czekały. Nie zauważył nawet kiedy przyłapał się na tym, że zaczyna lubić tego szalonego Weasleya. Niektóre pomysły tego chłopaka były naprawdę dobre i podobały mu się. Widać było wyraźnie, że ten sklep sprawia wiele radości dzieciakom. Zastanawiał się czy Czarny Pan zechce go zachować, gdy już dojdzie do ostatecznej władzy. Sam mógłby zająć się tym interesem, jeśli udałoby się przekonać go do tego pomysłu. Na razie musiał przeprowadzić swój plan, który był coraz bliżej celu. Nie mógł czuć sympatii do ludzi, których miał zamiar zniszczyć. To było nieuczciwe nawet jak na niego.

 - Świetnie się spisałeś przyjacielu. – George Weasley zszedł na dół, gdy wszystko już zostało spakowane i przygotowane do wysyłki. Był pod szczerym wrażeniem jego umiejętności i szacunku do pracy. Zatrudnił go pod wpływem chwili i czuł, że nie będzie tego żałował. Alec był naprawdę zdolnym chłopakiem i udowodnił to nie raz. – Bez Ciebie bym chyba nie zdążył z tym wszystkim.

 - Do tej pory jakoś sobie pan radził. – zauważył trochę chłodno.

George zupełnie nie zwrócił uwagi na ton głosu chłopaka. Był pełen entuzjazmu i energii. Pojawienie się Lee bardzo go odmieniło. Na szczęście chłopak nie odmówił, gdy ten zaproponował mu pokój u siebie w domu. Nie chciał aby ten tułał się gdzieś po hotelach.

 - To prawda. – przytaknął szczerze. Sam właściwie nie był pewien w jaki sposób. Często przesiadywał do późna w nocy a gdy pojawiał się w domu był piekielnie zmęczony. Wciąż zastanawiał się jakim cudem Angelina nie rozwiodła się z nim. Ostatnimi czasy nie miał dla niej za wiele czasu. – Jednak teraz jest o wiele łatwiej. No i pojawił się jeszcze Ben. Złota rączka w robieniu interesów. To naprawdę zdolny chłopak. – pochwalił kolejnego nowego pracownika. Dwudziestopięcioletni Ben Sloan pojawił się u jego drzwi poszukując pracy. Był młodym i pełnym zapału wynalazcą. George z miejsca go polubił i zatrudnił. Kika wybuchowych wynalazków przyjął do sprzedaży u siebie w sklepie. Młodzież uwielbiała eksperymenty i często kupowała u nich podobne wynalazki. Kiedy zakładał ten sklep z bratem nie spodziewał się aż takiego wielkiego sukcesu. Wciąż był pod wrażeniem, że daleko zaszedł. Bywały jednak takie dni, że sobie nie radził bez brata.

 - George Weasley? – Czyjś ostry ton głosu sprawił, że George gwałtownie się odwrócił. Tuż przed nim stało dwóch rosłych mężczyzn w ciemnych płaszczach. Nigdy wcześniej ich nie widział i poczuł lekkie zaniepokojenie, ale przytaknął głową. – Jesteśmy z ministerstwa magii z wydziału porozumienia między światem przestępczym mugoli a czarodziejów. Czy to zostało kupione w pańskim sklepie? – spytał pokazując mu torebkę z białym proszkiem. Według Bena był to środek do wywoływania większych efektów wybuchów a więc przytaknął nie rozumiejąc nic o co chodzi. – Wie pan, że sprzedaje pan narkotyki nieletnim?

George zrobił wielkie oczy z zaskoczenia. Nie spodziewał się  tego. Nim zdołał cokolwiek na jego ręku pojawiły się kajdanki.

 - Dlaczego go zatrzymujecie? – Alec nie krył zdenerwowania i złości. Ci przeklęci Aurorzy mieszali się nie tam, gdzie trzeba. Żałował, że nie może użyć różdżki i zaatakować ich.

 - Za posiadanie mugolskich narkotyków i rozprowadzanie ich wśród uczniów. – oznajmił Auror wyprowadzając Georg’a ze sklepu.

Alec zaklął wściekle. Wiedział, że musi zrobić wszystko aby oczyścić Weasleya z zarzutów inaczej Aurorzy zamkną sklep w którym pracował. I co najważniejsze wiedział, gdzie szukać winnych.

***

Był już późny wieczór, gdy dojechaliśmy na miejsce.

Byłam zmęczona i znużona kilkugodzinną podróżą, czego nie znosiłam. Odetchnęłam z ulgą, gdy wysiedliśmy z pociągu a powozy zawiozły nas na miejsce. W końcu mogłam też zobaczyć dawno niewidzianych przyjaciół i bliskich. Przez dwa miesiące można było dostrzec jak bardzo zmienili się wszyscy i w pewien sposób wydorośleli. Ja sama również taka się czułam.

            - Jak dobrze być w domu. – powiedziała uszczęśliwiona Freya, gdy przekraczaliśmy próg Hogwartu a ja ją poparłam.

 Wiele osób uważało Hogwart za swój dom i ja również. Nigdzie nie czułam się lepiej i żałowałam, że w tym roku po raz ostatni przekraczam jego mury. Z przyjemnością uczyłabym się dłużej gdyby to zależało ode mnie. Gdy zajęliśmy swoje właściwe miejsca dyrektor MacGonagall rozpoczęła krótką przemowę a potem Tiara przydzielała uczniów do domów. Przypomniałam sobie swój własny debiut, gdy pierwszy raz byłam w zamku. Odruchowo spojrzałam w stronę Zabiniego, który witał się z jakimś młodym Ślizgonem. Tak wiele się zmieniło od tamtego czasu i tylko chwilami myślałam, co by się stało gdybym trafiła do Slytherinu. Dzisiaj byłam szczęśliwa z jej wyboru i nie żałowałam tego. Gdy tylko ostatni uczeń usiadł przy stole Puchonów na stole zaczynały pojawiać się najróżniejsze smakołyki. Poczułam, że robię się głodna i bez namysłu zabrałam się za jedzenie.

            - Kto siedzi obok profesor MacGonagall? – zainteresowałam się w pewnym momencie, gdy dostrzegłam dziwnego mężczyznę, który na oku nosił przepaskę.

 Nie sprawiał wrażenie miłego a wręcz przeciwnie. Komuś takiemu najlepiej, by było schodzić z drogi. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Było w nim coś bardzo niepokojącego, czego nie umiałam określić.

Gdy tylko zniknęły ostatnie części posiłku profesor McGonagall podniosła się z miejsca i uciszyła wrzawę. Nie musiała wcale podnosić głosu. Wystarczyło, że spojrzała na tłum uczniów i wszyscy gwałtownie w zamilkli. Każdy czuł szacunek do tej legendarnej kobiety.

 - Mam jeszcze kilka niespodzianek na koniec. – odezwała się łagodnym i opanowanym tonem.

Wszyscy z ciekawością spoglądali w jej stronę. Ja również. W żołądku czułam dziwne napięcie, którego nie rozumiałam. Ostatnio dziwnych przeczuć miałam coraz więcej i nie podobały mi się one.

 - W tym roku po raz pierwszy w historii Czarodziejów Hogwart ma zaszczyt organizować Turniej pojedynków. – zapanowała tak wielka wrzawa, że tym razem uspokojenie jej przyszło z dużo większym kłopotem. – Dlatego właśnie od przyszłego tygodnia po raz kolejny będziemy gościć innych uczniów ze szkoły. Liczę, że powitacie ich bardzo ciepło. Reszty dowiecie się od waszych opiekunów a tymczasem maszerujcie posłusznie do ławek.

Gdy tylko zakończyła swoją przemowę podniósł się szum podnieconych szeptów. Jakoś udało się dostać do dormitorium nie będąc zaczepionym przez nikogo. Nie miałyśmy sił na żadne rozmowy. Gdy tylko znalazłam się w łóżku zasnęłam od razu. Po raz pierwszy od dawna nic mi się nie przyśniło.

***

                Niespodziewany list, który przyszedł do niego z Anglii zaskoczył go całkowicie.

                Do tej pory zdążył całkowicie zapomnieć o dawnym życiu. Dzisiaj był szacowanym biznesmenem na bardzo wysoką skalę.  Jego firma zdobywała sukcesy na polu gospodarczym a on sam czuł się człowiekiem spełnionym. Przynajmniej tak myślał o sobie. Jeden list wystarczył aby wywrócić jego życie do góry nogami.

                Siedząc  wygodnie w fotelu prywatnego samolotu spoglądał na zdjęcie uśmiechniętej Gryfonki. Jedynej kobiety, którą kochał nad życie i nigdy nie zapomniał. Nie było dnia w którym nie przeklinał siebie w myślach za własną głupotę. Tamtego dnia w czasie jej ślubu pojawił się z zamiarem powstrzymania go. Chciał aby należała do niego. Voldemort został pokonany. Mogli być szczęśliwi i spróbować odnaleźć zaginioną córkę. Niestety spotkanie Pottera zniweczyło te zamiary a nim samym szarpnęło sumienie. Dlatego właśnie się wycofał. Nie było jednak dnia aby nie żałował tego kroku. Teraz wracał po latach niepewny czy dobrze robi. Nie powinien mieszać się do jej życia, które sobie stworzyła. A jednak list od Harry’ego zaniepokoił go. Musiał się upewnić czy była szczęśliwa. Dopiero wtedy będzie mógł albo odejść ponownie albo wkroczyć w jej życie. No i była jeszcze Jessica. Kiedy Draco zdobył odpowiednie fundusze nie było chwili aby jej nie szukał. Niestety dziewczynka jakby zapadła się pod ziemię.

                 - Za pół godziny powinniśmy być na miejscu. – oznajmił Alex O’Donell jego najlepszy przyjaciel i powiernik we wszystkich sprawach.

                Alex’a poznał przypadkiem w czasie jednej ze swoich podróży po świecie. Został napadnięty a Draco używając swojej różdżki pomógł mu się wydostać. Wtedy też powiedział Alexowi o tym, że był czarodziejem. Z początku wystraszony chłopak próbował odsunąć się od niego, ale z czasem zwyciężyła ciekawość. Tak narodziła się ich wielka przyjaźń trwająca już dziesięć lat. Alex wiedział o Hermionie i o tym, co Draco przeżył.

                 - Nie wiem. – przyznał szczerze chłopak.

               

                Wiedział, że z Alexem może być całkowicie szczery. To była jedyna osoba, której mógł całkowicie zaufać i powierzyć swoje sekrety. Między nimi zapadła cisza. Do końca lotu żaden już się nie odezwał. Draco nie był pewien jak postąpić. Chciał od razu spotkać się z Hermioną, ale wiedział, że nie może tego zrobić. Musiał najpierw sam upewnić się jak wyglądają sprawy. Nie krył zaskoczenia, gdy na lotnisku zamiast Pottera zobaczył panią Potter. Rudowłosa Ginny bardzo się zmieniła od kiedy widział ją po raz ostatni. Miał wrażenie, że wydoroślała, ale nie dziwił się. Minęło siedemnaście lat.

                 - Nie wiedziałem, że Harry powiedział Ci o wszystkim. – odezwał się cicho, kiedy zainstalowali się w wynajętym samochodzie.

               

                Wystarczył rzut oka na jej zaokrąglony brzuch, by domyślił się, że była w ciąży. Uśmiechnął się pod nosem. Szczęście ich nie opuszczało. Miał nadzieje, że on również w końcu osiągnie ten stan. Po za pieniędzmi tylko tego brakowało mu w życiu. Miewał przelotne romanse, ale żadna kobieta nie zagościła w jego życiu na dłużej. Żadna z nich nie była Hermioną. I wiedział, że nigdy nie będzie.

               

  - Nie mamy przed sobą żadnych tajemnic. – przyznała mu szczerze.

Z uwagą obserwowała jego profil. Spostrzegła, że lata bardzo go zmieniły. Nie był już tym młodym chłopakiem, którego znała wcześniej.  – Harry uznał, że najlepiej abym wiedziała, co zrobił. Po za tym przypadkiem znalazłam twój list do niego i zażądałam wyjaśnień.

Słysząc jej nieskromne wyjaśnienie Draco wybuchnął głośnym śmiechem. Przyłapał się na tym, że po raz pierwszy od dawna śmiał się i otwarcie. I poczuł na nowo, że życie może być pięknę.

***

Obudziły mnie pierwsze promienie słońca wpadające do okna.

Byłam tak rozleniwiona, że niechętnie zsunęłam się z łóżka. Jakoś udało mi się znaleźć porozrzucany mundurek szkolny i ubrać. Gdy doprowadziłam się do porządku większość dziewczyn w dormitorium była jeszcze w rosole. Moja Freya mamrotała coś do siebie szukając skarpetek.

 - Czy zamierzasz się zgłosić? – spytała mnie w pewnym momencie, gdy zrezygnowawszy z szukania starej pary wyciągnęła nową. Spojrzałam na nią pytająco. – Do Turnieju Pojedynków. Mogłabyś zostać reprezentantem Gryfindoru.

Propozycja była bardzo kusząca. Szczególnie, że każda z zaproszonych szkół mogła wystawić czterech zdolnych reprezentantów, którzy mieli zostać wyłonieni w wyniku specjalnego losowania. Zastanawiałam się na czym będzie miało ono polegać. Nic też nie wspomniano o nagrodzie, ale nie było to najważniejsze. Przynajmniej dla mnie nie.

 - Nie. – Stanowczo pokręciłam głową. – Nigdy nie byłam dobra z zaklęć. Mogłabym spalić się na pierwszym etapie.

 - Stanowczo jesteś zbyt skromna Rayan. – burknęła Amanda Foster.

Spojrzałam na nią spod oka, ale nic nie powiedziałam. Nie było tajemnicą, że ja i Amanda nie przepadałyśmy sobą. Amanda podobnie jak ja była czarodziejką czystej krwi, ale uważała się za lepszą od innych. Jej rodzice zajmowali wysoką pozycje w Ministerstwie i byli bardzo bogaci. To właśnie przez to traktowała innych z jawną pogardą. Czasami zastanawiałam się jakim cudem jest ona w Gryfindorze, ale dowiedziałam się, że jej rodzina od pokoleń tu była. Podobnie jak moja w Slytherinie a jednak mnie Tiara przydzieliła gdzie indziej zrywając z tradycją.

 - Daj spokój Foster. – W mojej obronie stanęła za mną Freya za co byłam jej naprawdę wdzięczna. – Obie dobrze wiemy, że Meg jest bardzo zdolna i świetnie sobie poradzi.

To była akurat prawda. Mimo, że nie starałam się z tym afiszować nauka szła mi naprawdę zdolna. Nie miałam pojęcia po kim to odziedziczyłam, gdyż moi rodzice byli raczej przeciętnymi uczniami. Same zaklęcia przychodziły mi niezwykle łatwo, podobnie jak nauka Eliksirów. Nie interesowała mnie jedynie gra q Quiddicha, którego uwielbiała Freya. Gdy pół godziny później schodziłyśmy na śniadanie myślałam o całym Turnieju Pojedynków. Byłam ciekawa, co by było gdybym jednak się zgłosiła i jak zareagowaliby pozostali. Odruchowo spojrzałam w stronę stołu Ślizgonów, gdzie siedział Zabini. On również na mnie spojrzał i uśmiechnął się kpiąco. Najwyraźniej oboje myśleliśmy o tym samym. Byłam ciekawa, które z nas podda się i jednak weźmie udział w konkursie. Ja wolałam nie ryzykować. Nie wiedziałam, czemu, ale czułam, że to nie skończy się dobrze a moje przeczucia zawsze się spełniały. Miałam cichą nadzieję, że tym razem się myliłam i wszystko skończy się dobrze.

***

Na zakończenie:

No w końcu mogę powiedzieć, że jestem zadowolona.

No i oczywiście pojawił się wasz Draco. Nie mogłam o nim tak po prostu zapomnieć i musiałam go już wkleić w te historię, chociaż miałam zamiar  z tym poczekać.

Kilka osób zwróciło mi uwagę na nazwisko Blaise’a.  Zawsze myliło mi się, które to jego imię a które nazwisko. Staram się również pracować nad jakością rozdziałów aby się wam lepiej czytało.

Zapraszam do kolejnego rozdziału już wkrótce a  przy okazji również zapraszam na nową historię, która pochłonęła mnie całkowicie. Jest to całkiem inny paring opowiadający o miłości Draco&Ginny.

Zapraszam chętnych na: www.niewolnicy-przeznaczenia.blogspot.com

Informacyjnie:

Tytuł oryginału: „Nieśmiertelne serca – Dziedziczka przeznaczenia. Część III”

Tytuł rozdziału: 003 „Hogwardzkie niespodzianki”

Ilość stron: 8

Ilość słów: 3 950